Ενα εικοσιτετράωρο με τον συγγραφέα Βαγγέλη Ηλιόπουλο

Τασούλα Επτακοίλη

30.08.2021 • 22:25

07.00
Ξυπνώντας στην Παιανία (ξυπνάω τελευταίος). Η ημέρα ξεκινάει καθώς καλημερίζω τον ήλιο που ανατέλλει πάνω από τον Νότιο Ευβοϊκό και φωτίζει τον κάμπο των Μεσογείων. Παρακολουθώ στο pad τα νέα στα ενημερωτικά sites και στα social media, συνήθεια που μου έμεινε από την εποχή των διαπραγματεύσεων με την τρόικα το 2015. Με ένα φυσικό χυμό από τα πορτοκάλια μας από το Αίγιο, βλέπω τα ηλεκτρονικά μου μηνύματα και στέλνω κείμενα που έχω έτοιμα και χρωστάω σε εκδότες και ηλεκτρονικά περιοδικά. Καταρτίζω το πρόγραμμα της ημέρας και ξεκινάω.
 
08.30
Στο σχολείο. Κάθε ημέρα στο σχολείο είναι διαφορετική. Αλήθεια, δεν πλήττω ποτέ. Ούτε καταλαβαίνω πώς περνούν οι ώρες. Τώρα το καλοκαίρι τα παιδιά λείπουν. Εμείς όμως είμαστε εκεί να οραματιζόμαστε, να σχεδιάζουμε, να προετοιμάζουμε τη νέα χρονιά. Ευτυχώς, εδώ και 35 χρόνια εργάζομαι σε ένα σχολείο με παράδοση στην εκπαιδευτική πρωτοπορία και στις καινοτόμες διδακτικές προσεγγίσεις. Οι καλύτερες στιγμές λοιπόν τέτοια εποχή είναι όταν φανταζόμαστε πόσο θα χαρούν τα παιδιά με ό,τι νέο ετοιμάζουμε. Οι χειρότερες, όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κρατική γραφειοκρατία. Πιστεύω στο ελεύθερο σχολείο με τη λιγότερη κρατική παρέμβαση, που υπηρετεί το παιδί και τις ανάγκες του.
 
17.00
Πεζοπορία στο βουνό. Μετά το σχολείο αποφεύγω να γυρίσω σπίτι. Με περιμένει το βουνό μου. Είναι μια νέα συνήθεια που μπήκε στη ζωή μου μετά το πρώτο lockdown. Πριν, προτιμούσα το ποδήλατο και το κολύμπι. Οταν όμως δεν μπορούσαμε να μετακινηθούμε σε άλλο δήμο ξεκίνησα τις βόλτες με τα πόδια κοντά στο σπίτι, παρέα με τη Γεωργία και το σκυλάκι μας την Εϊπριλ. Ανακαλύψαμε την περιοχή που μένουμε εδώ και δεκαοχτώ χρόνια. Σιγά σιγά άρχισα να ανεβαίνω στον Ανατολικό Υμηττό και να απολαμβάνω τη χαρά της πεζοπορίας στα ορειβατικά μονοπάτια. Μετά γνώρισα τον Βόρειο Υμηττό με αφετηρία το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού στην Αγία Παρασκευή. Πήρα κατάλληλο εξοπλισμό και συνέχισα προς τις κορυφές και τις σπηλιές. Κι εκεί που πριν ακόμη και μια μικρή ανηφόρα με κούραζε, άρχισα να κατακτώ… τις κορυφές. Από τις κορυφές του βλέπεις από τη δυτική μεριά Σαρωνικό και από την ανατολική Νότιο Ευβοϊκό. Αγαπημένη μου κορυφή αυτή με την κεραία ΟΤΕ Σταθμού βάσης GSM, την οποία έβλεπα από το σπίτι και ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα την «κατακτήσω». Στο βουνό, βάζω σε μια τάξη και τις σκέψεις μου. Πολλές φορές επεξεργάζομαι την έμπνευση για νέα κείμενα, δηλαδή «γράφω» στο μυαλό μου όπως περπατάω.
 
18.30
Εκδότες – βιβλιοπωλεία – λέσχες ανάγνωσης – μαθήματα δημιουργικής γραφής. Κανονικά γυρίζω και μένω σπίτι. Αλλά, όποτε χρειαστεί, κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας για τα απογευματινά ραντεβού. Το ξέρουν πια όλοι και με περιμένουν για να κλείσει μαζί μου η ημέρα τους. Αλλες φορές πρόκειται για απογευματινό καφέ ή για φαγητό εργασίας. Με την εκδότριά μου ή συνεργάτες για νέα πρότζεκτ, με σπουδαστές δημιουργικής γραφής. Οι βιβλιοθήκες και οι καλοκαιρινές λέσχες ανάγνωσης επίσης ξέρουν ότι όποτε θέλουν να με συναντήσουν θα γίνει απόγευμα κι έτσι θα είμαι η έκπληξη, θα είμαι το διαφορετικό, θα είμαι ο συγγραφέας που κλείνει τη μέρα και κλέβει την παράσταση (αν και συνήθως την κλέβει ο Τριγωνοψαρούλης). Ολα αυτά με το lockdown μου έλειψαν, και όσο και αν βοήθησε η επικοινωνία στο Διαδίκτυο, δεν ήταν το ίδιο. Γιατί; Γιατί συχνά (πολύ συχνά) συνεχίζαμε με θέατρο, συναυλίες, λογοτεχνικές βραδιές. Πώς να γίνει ηλεκτρονικά αυτό;
 
21.00
Επιστροφή στο σπίτι. Είναι η ώρα που με τη Γεωργία και τον γιο μας τον Σείριο μαζευόμαστε και συζητάμε τα νέα μας, φτιάχνοντας το βραδινό, παίζοντας με την Εϊπριλ, βλέποντας αγαπημένα έργα on demand, μιλώντας με την Ελεάννα, την κόρη μας, που ζει στο Αμστερνταμ κι όσους φίλους και συγγενείς είναι στο εξωτερικό. Συχνά βρίσκουμε καταφύγιο στην ταράτσα μας. Κι έτσι… δεν κλείνει η ημέρα. Γιατί τότε είναι που δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει κουρασμένος, αφού όταν όλα σταματούν κάτι νέο αρχίζει…
 
22.30
Κάθομαι μπροστά στο laptop, στο γραφείο, στη βεράντα, στον κήπο και νιώθω όπως ο πιανίστας στο πιάνο του. Μπορεί να γράψω λίγο, μπορεί πολύ, μπορεί απλά να διορθώσω παλιά κείμενα. Πάντως δεν πρέπει να χάσω τη συγγραφική μου κατάσταση. Είναι κάτι σαν τη φυσική κατάσταση που θέλει καθημερινή προπόνηση. Eτσι. Με αναζωογονεί, με ταξιδεύει, με ανανεώνει. Πολλές φορές νυστάζω και σταματώ. Αλλοτε είναι τέτοια η ένταση που συνεχίζω και μετά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Πάντως ό,τι και να γράψω ποτέ δεν το στέλνω βράδυ. Το ξαναδιαβάζω στο φως του ήλιου.
 
01.00
Με ένα βιβλίο καληνύχτα. Ωρα για bedtime stories. Αν δεν διαβάσω έστω λίγες σελίδες, δεν μπορώ να κοιμηθώ.