Ο Μηνάς Θεοδώρου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1954 και από το 1967 ζει στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά στο ΕΚΠΑ και ασχολήθηκε με αυτά σε όλη την εργασιακή του διαδρομή. Εχουν εκδοθεί οι ποιητικές συλλογές του «Ενδείξεις ζωής» (2000, Κ. & Π. Σμπίλιας), «Ανυπεράσπιστοι στίχοι» (2002, Κ. & Π. Σμπίλιας), «Ταξίδι εντός» (2017, Γαβριηλίδης), «Εκσκαφή λογισμών» (2019, Εκδόσεις των Φίλων), ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2021 κυκλοφορεί η τελευταία του ποιητική συλλογή, «ζωή εις μικρόν», από τις εκδόσεις ΑΩ.
Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Ο Τζίμης στην Κυψέλη» του Χ. Α. Χωμενίδη, «Γράμματα στην κόρη μου» του Θοδωρή Καλλιφατίδη, «Ημερολόγιο σοφίας» του Λέοντος Τολστόι, ενώ «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος» του Μ. Σκοτ Πεκ υπομονετικά αναμένει την ανάγνωση της ωριμότητάς μου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η ταύτιση ως θέση ζωής δεν με εκφράζει. Γι’ αυτό και επιλέγω μια διακριτή, χωρίς φιοριτούρες, παρουσία. Κατά το δυνατόν αληθινή και με τις κατάλληλες αποστάσεις ασφαλείας από «Πρότυπα», γνωρίζοντας όμως καλά ότι εμπεριέχω τα πάντα σε μια διαρκή μάχη επικράτησης.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Νίκο Καζαντζάκη, Ισίδωρο Ζουργό, Φίοντορ Ντοστογέφσκι, Τόνι Μόρισον, Αγκαθα Κρίστι, Σάμιουελ Μπέκετ.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Τη διαχρονική πορεία του ανθρώπινου μωσαϊκού, εθνοτήτων και θρησκειών της πολύπαθης γειτονιάς των Βαλκανίων στο «Γεφύρι του Δρίνου» του Iβο Αντριτς.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Αγνωστο αριστούργημα» του Μπαλζάκ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογέφσκι και το «Τα εις Εαυτόν» του Μάρκου Αυρηλίου.
Η «ζωή εις μικρόν» είναι μια διαπίστωση πικρή ή κρύβει και κάτι ακόμα;
Η αιώνια και απελπιστικά δυσπρόσιτη ερωμένη. Να τι είναι.
«Απολογείται για τη διαδρομή». Γιατί;
Για να δικαιολογηθεί, να καμουφλάρει τις ενοχές, αλλά και για να συγκαλύψει το αδύνατο.
«Τίποτα δεν είχα./ Μόνον εμένα/ που δεν μ’ αγάπησα». Ενα σχόλιο για αυτό το τρίστιχο;
Η ερμητικά κλεισμένη ηχώ των συναισθημάτων που δεν εισακούσθηκαν, των επιλογών που ακυρώθηκαν, των αδικιών που αποσιω-πήθηκαν κι έτσι δεν λύτρωσαν,η απελευθερωτική συμφιλίωσημε τον εαυτό μας που δεν επιτεύχθηκε. Η, άχρηστη πλέον, εσώ-τερη κραυγή της αυτογνωσίας,η επικύρωση της παραπλάνησης από ιδέες και συναισθήματα, το ρίζωμα της εγκατάλειψης. Διότι, κακά τα ψέματα. Ο δρόμος μας, πάντοτε μοναχικός. Από τη ροδαλή χαραυγή της εξαπάτησης έως το σκοτεινό γέρμα της επιβεβαίωσης του οριστικού τέλους.