Η Μελίσσα Στοΐλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε ως ηθοποιός και δημοσιογράφος. Τα δύο της βιβλία, «Και διηγώντας τα να τρως» (2015) και το προσφάτως εκδοθέν «Απ’ το μπαλκόνι να φύγεις!», που αποτελείται από 17 ιστορίες οι οποίες διαδραματίζονται στη Θεσσαλονίκη, έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κίχλη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Τι ντροπή» της Παουλίνα Φλόρες, με την οποία νιώθω μια συγγένεια καθώς οι ήρωές μας αναμετριούνται με τις πληγές τους, τις μνήμες και τις φιλοδοξίες τους. Και το «Σκοτώνοντας τον Κομεντατόρε» του Χαρούκι Μουρακάμι, που πάντα με γοητεύει ο τρόπος του να γλιστράει από το καθημερινό στο φανταστικό.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Φερμίνα Δάσα από τον «Ερωτα στα χρόνια της χολέρας» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Για τον θρίαμβο του έρωτα, πάνω σε ένα ποταμόπλοιο όπου κυματίζει η κίτρινη σημαία της χολέρας.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Εμμανουήλ Ροΐδη για την καυστικότητα του πνεύματος, τον Φώτη Κόντογλου για το λιτό του στυλ και τον Γιώργο Ιωάννου για την υποβλητικότητα της ατμόσφαιρας. Σε μια ταβέρνα λαϊκή, ακούγοντας ρεμπέτικα και πίνοντας κρασί.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Στο «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» της Ντέλια Οουενς θυμήθηκα ότι η φύση έχει πάντα τρόπους να σε παρηγορεί.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Την «Πείνα» του Κνουτ Χάμσουν. Ενας ανώνυμος ήρωας βρίσκεται σε μια κατάσταση που δυνητικά θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, σε κάθε εποχή.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τα ποιήματα του Καβάφη. Δεκάδες φορές.
Τι ρόλο έχει η Θεσσαλονίκη στα διηγήματα αυτά;
Ολα συμβαίνουν εκεί. Είναι η πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, και εμπεριέχει πρόσωπα και καταστάσεις της δικής μου προσωπικής μυθολογίας.
Ρεαλισμός αλλά και υπερφυσικό συνδυάζονται στις ιστορίες σας. Πώς τα παντρεύετε;
Με τον ίδιο τρόπο που τα εμπεριέχει κάθε άνθρωπος. Την ίδια στιγμή που κάποιος προσεύχεται ειλικρινά, φτάνοντας σε μια σχεδόν υπερβατική κατάσταση, παρατηρεί ότι τον ενοχλεί το παπούτσι του και ταυτόχρονα ανησυχεί μήπως δεν κλείδωσε την πόρτα όταν έφυγε από το σπίτι το πρωί.
«Θεσσαλονίκη, ερωτική πόλη»: πώς χτυπάει κάποιος αυτό το κλισέ;
Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, (…) απέσβετο και λάλον ύδωρ. Ή αλλιώς, έχουν φύγει προ πολλού από την πόλη η Στρατιά της Ανατολής και τα καραβάνια με τις πόρνες…