Η Εύα Νικολαΐδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε σε Αθήνα, Λονδίνο, Παρίσι, δημοσιογραφία, κοινωνιολογία και στο τμήμα πολιτισμού της Σορβόννης. Εργάστηκε στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, επί 35 χρόνια στην ΕΡΤ και 20 χρόνια ως αρχισυντάκτρια της πολιτιστικής εκπομπής «9+1 Μούσες». Το πιο πρόσφατο βιβλίο της, «Στα σπίτια της αμαρτίας» (εκδόσεις Κάκτος), είναι δημοσιογραφική – κοινωνιολογική έρευνα για την πορνεία.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Οσα εμπιστευόμαστε στον άνεμο» της Λάουρα Ιμάι Μεσσίνα, το «Μια μέρα στο Παρίσι» του Αλεξ Τζορτζ, το «Ο έρως και το έθνος» του Παντελή Μπουκάλα και το «M train» της Πάτι Σμιθ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Αννα Καρένινα. Διάλεξε τα πραγματικά της αισθήματα από το να είναι εγκλωβισμένη σε μια υποκριτική σχέση. Δεν ξεχνάω τα λόγια της: «Ολα από την αρχή τους ήταν ψεύτικα».
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Το χρέος της ευγνωμοσύνης επιβάλλει να θυμόμαστε πνευματικούς ηγέτες, όπως τον αρχαιολόγο Χρήστο Καρούζο. Το αναντικατάστατο επιστημονικό – ερευνητικό έργο του «Η αρχαία τέχνη» αποτελεί ένα σύνολο από ενδιαφέροντα στοιχεία. Εναν θησαυρό γνώσης.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τον «Παίκτη» του Ντοστογιέφσκι.
Πόσο άλλαξαν τα «σπίτια της αμαρτίας» στο διάβα του χρόνου; Τι παραμένει ίδιο;
Εχει καθιερωθεί η ηλεκτρονική πορνεία, τα σπίτια – μασάζ, η μεγάλη διάδοση της διεθνούς σωματεμπορίας. Παραμένει ίδιος ένας φαύλος κύκλος συμφοράς. Μια αλυσιδωτή παραγωγή δυστυχίας από γυναίκες φοβισμένες, ξεγραμμένες που δεν νιώθουν ισότιμα μέλη της κοινωνίας, αν και προσφέρουν σοβαρότατο, κοινωνικό λειτούργημα.
Τι σας έμεινε περισσότερο συνομιλώντας με αυτές τις γυναίκες;
Δεν συνάντησα καμία γυναίκα ευτυχισμένη. Να μπορεί να βλέπει το πρόσωπό της στον καθρέφτη δίχως φόβο κι ενοχές. Δεν υπήρχε καμία αυτοεκτίμηση, παρά μόνον συσσωρευμένα προβλήματα από την ημέρα που γεννήθηκαν. Το σεξ λειτουργεί γι’ αυτές σαν μέσο αυτοτιμωρίας, ζώντας έναν καθημερινό, σεξουαλικό θάνατο. Δεν υπήρχε πουθενά ο έρωτας στη ζωή τους. Ενώ λαχταρούν σεβασμό από τους ανθρώπους, σαν έναν εξαγνισμό για να δώσουν άφεση αμαρτιών στον εαυτό τους, δεν αισθάνονται ότι το αξίζουν.
Ποια είναι σήμερα η κυρίαρχη εικόνα της πορνείας;
Στεγνές, συρρικνωμένες καρδιές. Φοβισμένες ν’ αγαπήσουν. Περιμένουν τη διαπόμπευσή τους. Ισως γιατί η κοινωνία συνεχίζει να τις αφήνει στο περιθώριο. Διεκδικούν, όμως, πια ολοένα και πιο δυναμικά κάποια δικαιώματα αναφορικά με την εργασία τους. Βρίσκουν αντίκρισμα σε κάποιες νομοθετικές προσπάθειες προάσπισής τους, οι οποίες όμως δεν έχουν ακόμη πρακτική εφαρμογή και τα αποτελέσματα που περιμένουν.