Η Χριστίνα Πανταζή είναι ψυχολόγος και συγγραφέας. Το βιβλίο της «Ιστορίες ταβανοθεραπείας: Πώς η γραφή από θεραπευτική έγινε δημιουργική» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» του Πρίμο Λέβι, «Γράμματα σε ένα νέο ποιητή» του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «Συνδεδεμένοι» του Νικόλα Χρηστάκη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Το σαλιγκάρι από το βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα «Η ιστορία ενός σαλίγκαρου που ανακάλυψε τη σημασία της βραδύτητας». Γιατί αντανακλά μέσα από το παραμύθι τη δίψα ενός σαλιγκαριού να ταξιδέψει, να βρει το όνομα που δεν έχει, την ταυτότητα και το νόημα στη ζωή φεύγοντας από την περιοχή της ασφάλειάς του, που το περιορίζει. Θέλει να μάθει γιατί πάει αργά, ως ένα βασικό του χαρακτηριστικό που χρειάζεται να ταξιδέψει για να το ανακαλύψει και, εντέλει, θα το επανοηματοδοτήσει ως πλεονέκτημα αντί για αδυναμία στη ζωή του.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τους: Κατερίνα Γώγου, Ιρβιν Γιάλομ, Φραντς Κάφκα, Κωνσταντίνο Καβάφη, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Φίοντορ Ντοστογέφσκι, Βιρτζίνια Σατίρ, Xαλίλ Γκιμπράν, Λουίς Σεπούλβεδα.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Αν ο ύπνος είναι το απόγειο της σωματικής χαλάρωσης, η βαθιά πλήξη είναι το απόγειο της πνευματικής.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Οταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», της Λι Χάρπερ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τον «Προφήτη» του Χαλίλ Γκιμπράν.
Πώς η «ταβανοθεραπεία» βοηθά ώστε ο αναγνώστης να επικοινωνήσει με την εξωτερική πραγματικότητα;
Δημιουργώντας χώρο και χρόνο για να παρατηρήσει το άτομο την εσωτερική του πραγματικότητα, μαθαίνει περισσότερο τον εαυτό του, τη στάση του στον κόσμο, τις επιλογές που έχει και τι επιθυμεί για εκείνο στη ζωή του.
Πώς η γραφή του βιβλίου παραλληλίζεται με την ποιητική του Καβάφη;
Διότι γίνεται μια σκέψη από πλευράς μου ότι και ο Καβάφης ξεκίνησε να γράφει με πομπό και δέκτη αρχικά τον εαυτό του χρησιμοποιώντας τη γραφή με θεραπευτική χροιά ως πλαίσιο ασφάλειας και υποστήριξης για να εκφράσει όσα του στερούσε η κοινωνική πραγματικότητα – βασικές και στη ποιητική του η σεξουαλικότητα και η έλξη για τα άτομα του ιδίου φύλου.
Είναι οι ιστορίες του βιβλίου βιωματικές;
Είτε αποτελούν ιστορίες που έχουν βιωθεί από μένα ή άλλα άτομα είτε ενσωματώνεται και ο χώρος της φαντασίας με αφετηρία πάντα βιωματικά στοιχεία.
Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Σκαράκη