Οι εξομολογήσεις μιας γυναίκας

Οι εξομολογήσεις μιας γυναίκας

2' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μαργκερίτ Ντυράς

Μετέωρο πάθος

Συνεντεύξεις

μτφρ.: Βάσω Μέντζου

εκδ. Ολκός, σελ. 192

Συμμετείχε στη μεταπολεμική πρωτοπορία του μυθιστορήματος, συνέδεσε το όνομά της με θρυλικά κινηματογραφικά γεγονότα όπως το «Μοντεράτο καντάμπιλε» του Πίτερ Μπρουκ ή το «Χιροσίμα, αγάπη μου» του Αλέν Ρενέ. Λοιδορήθηκε για φλυαρία και επανάληψη, ενώ για χρόνια ήταν μια «επίσημη αγνοημένη» κοινού και κριτικής. Ωσότου, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με ένα «κλικ», η Μαργκερίτ Ντυράς έγινε από «περίπτωση» της λογοτεχνικής πρωτοπορίας ένα πολιτισμικό γεγονός, μια persona της εξαγώγιμης γαλλικής κουλτούρας. Κι αυτό, χάρη στο μυθιστόρημά της «Ο εραστής». Πράγμα που, τότε, επιστέφθηκε σημειολογικά με το εξώφυλλο του γυναικείου περιοδικού Elle, όπου ένα μοντέλο, ντυμένο με ελάχιστα ρούχα και περισσή θερινή ηδυπάθεια, διάβαζε το εν λόγω μυθιστόρημα.

Στο «Μετέωρο πάθος» η Μαργκερίτ συζητάει με μια Ιταλίδα δημοσιογράφο, ενώ είναι νωπή ακόμη η επιτυχία αυτής της δεύτερης καριέρας που ξεκίνησε με τον «Εραστή». Και, αναπάντεχα, τούτες οι συζητήσεις έχουν ενδιαφέρον. Μπορεί η βιογραφία της να έχει αρδεύσει πλούσια τη μυθοπλασία της, όταν όμως μιλά και πάλι για την κόλαση της οικογενειακής της ιστορίας, καταλαβαίνουμε -όσο καχύποπτοι κι αν είμαστε απέναντι στις κατά μέτωπον εξομολογήσεις- ότι εδώ η κοκεταρία του «εαυτού» της λίγο την ενδιαφέρει. Αυτή που τόσα πολλά κέρδισε στη ζωή της και τόσα λίγα έχει να χάσει πια, αφήνει να έρθουν στην επιφάνεια πράγματα που τόσο δύσκολα έρχονται – χάρη και στον επιδέξιο χειρισμό της δημοσιογράφου. Είναι μια γυναίκα με σωθικά καμένα από τον έρωτα, γεμάτη έπαρση, νεύρωση, δημιουργική έξαψη, αφημένη σε έναν άγριο υποκειμενισμό, πέρα από τα «πρωτόκολλα» εξομολόγησης των δημοσίων σχέσεων της λογοτεχνικής σφαίρας.

Οι συνοδοιπόροι της του «νέου μυθιστορήματος», όπως ο Αλέν Ρομπ-Γκριγέ, της φαίνονται ασήμαντοι, η άλλη «γυναίκα» των γαλλικών γραμμάτων, Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, σώζεται μόνο χάρη σε ένα της βιβλίο, αυτοί που αφιέρωσαν σελίδες επί σελίδων για να αναλύσουν έργα της, όπως ο Λακάν και ο Φιλίπ Σολέρς, απλώς δεν διαβάζονται, και -φυσικά!- ο Ρολάν Μπαρτ ελάχιστα κατάλαβε από το ερωτικό πάθος. Η Μαργκερίτ έτσι όπως την έχει μεταμορφώσει ο χρόνος είναι μια «οριακή», μια «σαλταρισμένη». Αυτή η συνδαιτυμόνας του προέδρου Μιτεράν ομολογεί ότι άλλαξε εκδότη επειδή είναι παραδόπιστη, ενώ η δημοσιογράφος μάς αποκαλύπτει ότι σχεδόν τη δελέασε με ένα κομμάτι αυθεντικής παρμεζάνας, πριν εκείνη της κλείσει κατάμουτρα την πόρτα.

Απελευθερωμένη από συγγραφικά και ιδεολογικά υπερεγώ, η Ντυράς δείχνει την εμπιστοσύνη της μόνο στο γεγονός της γραφής – της δικής της προφανώς. Οπου γραφή, όπως εξηγεί, είναι ένα δημιουργικό ένστικτο, μια πρώτη και έσχατη δέσμευση μέσα στη γλώσσα, κάτι που εκπληρώνεται σε έργα της τελευταίας της περιόδου όπως το «Εμιλι Λ.» – έστω και αν, παρά τις εξηγήσεις της, η έννοια παραμένει ένα «μαύρο κουτί».

Κι αυτό που ίσως προκύπτει στο τέλος των συνεντεύξεων είναι ότι, για να κατακτήσει κανείς κάτι αυθεντικά δημιουργικό, χρειάζεται μια δόση λυτρωτικής άγνοιας, μια αφελή «τύφλωση», μια ανενδοίαστη βία πάνω στον εαυτό του και στους άλλους, μια αψηφισιά απέναντι στα ανελέητα μάτια τους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή