Mark Leibovich
This Town
εκδ. Blue Rider Press, 2013
σελ. 386
«Ουάσιγκτον» είναι σήμερα η απεχθέστερη λέξη στο αμερικανικό πολιτικό λεξιλόγιο, συνώνυμη με την πόλωση, τη διαφθορά και την παράλυση. Οι πολιτικοί προεκλογικά τη μισούν, την απαρνούνται με κάθε ευκαιρία, υπόσχονται να μη μολυνθούν από την επαφή της και υπογράφουν ότι θα την αλλάξουν ριζικά, όταν εκλεγούν. Μόλις όμως εξοικειωθούν με τα τερτίπια της, γοητεύονται από τα κάλλη της και την υπηρετούν με το αζημίωτο, όταν αποχωρούν από την πολιτική σκηνή.
Τη διαπλοκή πολιτικής, χρήματος, ΜΜΕ και λόμπι περιγράφει με οξυδέρκεια και χιούμορ ο πολιτικός συντάκτης των «Νew York Times» Mark Leibovich στο βιβλίο του «Αυτή η Πόλη.» Από τον Ιούνιο του 2008 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012 η διεισδυτική ματιά του μας αποκαλύπτει το «μόνιμο κατεστημένο και το βαθύ κράτος» της Ουάσιγκτον μέσα από τις κηδείες και πάρτι επιφανών δημοσιογράφων, τις δύο προεδρικές εκλογές, τις μηχανορραφίες του Κογκρέσου και τα συμβόλαια των μεγάλων δικηγορικών γραφείων.
Η εικόνα που αναδεικνύεται για την αμερικανική πρωτεύουσα δεν είναι καθόλου κολακευτική, καθώς αυτή έχει μεταμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες σε μία κυνική πόλη, που κυριαρχείται από το μεγάλο χρήμα, την κουλτούρα της διασημότητας και την κολακεία της ματαιοδοξίας. Διεκτραγωδεί τον ναρκισσισμό, την υποκρισία, την ηδονή της κοινωνικής αναρρίχησης και αυτοπροβολής, τον πόθο της δικτύωσης σε μία πόλη που ζει στον δικό της κόσμο, ξεκομμένη από την υπόλοιπη Αμερική, όπου η μνήμη είναι ρηχή, όπου οι σημερινοί ηττημένοι επιστρέφουν ως αυριανοί νικητές, τουλάχιστον οικονομικά. Σ’ αυτήν την πόλη οι λέξεις «συγκοινωνούντα δοχεία» και «περιστρεφόμενες πόρτες» μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν την τιμητική τους και οι πρώην αμείλικτοι πολιτικοί αντίπαλοι γίνονται πρόθυμοι συνεταίροι στην υπηρεσία του Μαμμωνά.
Η «αιμομειξία πολιτικής και χρήματος» διαπερνά και τους Ρεπουμπλικανούς και τους Δημοκρατικούς και αγγίζει και την κυβέρνηση Ομπάμα, καθώς αρκετά στελέχη της, που ήλθαν από το Σικάγο στην Ουάσιγκτον ως «σεμνοί και ταπεινοί» ιδεαλιστές, εξαργύρωσαν αργότερα τη θητεία τους στον Λευκό Οίκο με παχυλές αμοιβές λίγα τετράγωνα πιο κάτω ως λομπίστες ή σύμβουλοι επικοινωνίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα το 50% των γερουσιαστών και το 42% των βουλευτών, όταν συνταξιοδοτούνται, παραμένουν στην Ουάσιγκτον ως λομπίστες έναντι 3% το 1974 και ότι το 2009 διάφορα ειδικά συμφέροντα ξόδεψαν περίπου 3,5 δισ. δολ. για υπηρεσίες λόμπι και στρατηγικής επικοινωνίας σε έναν αγώνα επηρεασμού της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Οι περυσινές προεδρικές εκλογές κόστισαν 2 δισ. δολ. πλουτίζοντας πλήθος διαφημιστών, τηλεοπτικών σταθμών, πολιτικών συμβούλων και επικοινωνιολόγων με έδρα την Ουάσιγκτον.
Ο συγγραφέας δεν εξαιρεί από την κριτική και τον σαρκασμό του τους μεγαλοδημοσιογράφους, που ανήκουν στον στενό πυρήνα του στάτους κβο καθώς και τα διάφορα παράσιτα του συστήματος, που τρέφονται από την αυτοπροβολή, την έπαρση και το γλείψιμο. Καταγράφει την κυνική πραγματικότητα, αλλά αποφεύγει τις μεγαλόσχημες εισηγήσεις για πολιτική κάθαρση και θεσμικές μεταρρυθμίσεις, γιατί γνωρίζει από μέσα ότι αυτό αποτελεί ματαιοπονία σε μία πόλη όπου όλα υποτίθεται ότι αλλάζουν και όλα τελικά παραμένουν τα ίδια. Εκδικείται πάντως τους ματαιόδοξους της Ουάσιγκτον, καθώς από το βιβλίο του απουσιάζει το ευρετήριο, ώστε όλοι αυτοί που ευδοκιμούν στον μικρόκοσμο της παραπολιτικής και του κουτσομπολιού να είναι αναγκασμένοι να διαβάσουν ολόκληρο το βιβλίο μήπως και ανακαλύψουν μία αναφορά στη διασημότητά τους.
* Ο κ. Αχιλλέας Παπαρσένος υπηρέτησε στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον ως προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας.