Τη χρωστούσε ο Μάριο Βίττι σε όλους εμάς, αυτήν την αυτοβιογραφική αφήγηση για την Πόλη των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. Και ήρθε η ώρα να την ανασύρω από το ράφι των «προς ανάγνωση» και να χαθώ στο Τομτόκ σοκάκ και στους δαιδάλους της παλιάς πολυκατοικίας, που ήταν ένας ρωμέικος και λεβαντίνικος μικρόκοσμος, το κουκούλι που έθρεψε τον μικρό Μάριο. Τα τελευταία χρόνια, η πολυκατοικία αυτή στεγάζει το Ινστιτούτο Γκαίτε και όλο το Τομτόκ σοκάκ έχει μια περιποιημένη όψη, μια ανακούφιση για τον Μάριο Βίττι, που τουλάχιστον δεν βλέπει τη γνώριμη εικόνα της παρακμής μιας ανάμνησης που με τα χρόνια συντηρείται με ευλάβεια.
Ο Βίττι έγραψε λοιπόν τη μαρτυρία «Η Πόλη όπου γεννήθηκα. Ιστανμπούλ 1926-1946» (πρόλογος Πέτρος Μάρκαρης, μετ. Λένα Καλλέργη, εκδ. Γαβριηλίδης), χωρίς να ωραιοποιήσει τίποτε. Και ίσως να είναι αυτή η εντιμότητα που φέρνει την αίσθηση των πραγμάτων και τη σκιά των προσώπων, ατόφια. Ο Μάριο Βίττι, που εμμέσως μας εξηγεί πώς γεννήθηκε το ενδιαφέρον του για την ελληνική λογοτεχνία, ζωντανεύει για μας το ιδιαίτερο χρώμα του μεσοπολέμου στην Πόλη, της αστικής περιοχής του Πέρα και του Γαλατά, με τους Ρωμιούς, του Αρμένηδες και τους επίσης πολλούς Καθολικούς Λεβαντίνους, όλους όσοι έφτιαχναν εκείνη την ατμόσφαιρα τη μοναδική, που παραμένει σήμερα ως ατμός, με τους πρωταγωνιστές της απόντες. Αυτήν την Πόλη, με το Ιταλικό Σχολείο, το Ζωγράφειο, την Αγία Τριάδα και τον Σαντ’ Αντόνιο, το βιβλιοπωλείο της Hachette και τα γλυκά από του «Λεμπόν», μας τη γνωρίζει μέσα από το βίωμα της ενηλίωσης, σαν ένα bildungsroman, μέσα από τα πλοκάμια του νου και τα κάτοπτρα μιας ατέρμονης πινακοθήκης προσώπων. Η συμφιλίωση με τον χρόνο μένει ως επίγευση.