Μετά τις επιπολαιότητες και τις αστοχίες του προηγούμενου υπουργού Πολιτισμού, βρέθηκε επιτέλους μια λύση, για να σωθεί το ΕΚΕΒΙ με την ένταξή του στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού. Μπορεί οι εργαζόμενοι του ΕΚΕΒΙ να μη βρίσκουν τη λύση ιδανική, ωστόσο εδώ και τέσσερα χρόνια δεν ζούμε στην περίοδο των ιδανικών λύσεων, αλλά του σωσιβίου.
Ψάχνουμε εναγωνίως κάποιο σωσίβιο για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Το καλό με το σωσίβιο είναι ότι σου σώζει τη ζωή. Το κακό είναι ότι βρέχεσαι. Περίπτωση να σωθείς με σωσίβιο και να μη βραχείς, δεν υπάρχει.
Το ζήτημα είναι αν η σωτηρία διά του σωσιβίου θα αποτελέσει ταυτόχρονα και την αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα. Για να γίνει αυτό η ηγεσία του ΕΙΠ και τα στελέχη του ΕΚΕΒΙ θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η κρίση που καταρράκωσε τη χώρα είχε ένα καλό για την ελληνική τέχνη και τα ελληνικά γράμματα.
Ποτέ άλλοτε το ενδιαφέρον για την τέχνη και τη λογοτεχνία της Ελλάδας δεν ήταν στην Ευρώπη τόσο μεγάλο όσο σήμερα. Το παράδειγμα, που εγώ γνωρίζω από πρώτο χέρι, είναι ο ελληνικός κινηματογράφος. Δεν υπάρχει σήμερα κινηματογραφικό φεστιβάλ χωρίς τη συμμετοχή ελληνικών ταινιών. Το ενδιαφέρον εκδηλώνεται και για τα ελληνικά βιβλία.
Η ευκαιρία αυτή χρειάζεται στήριξη ποικιλοτρόπως. Το ΕΚΕΒΙ μπορεί να προσφέρει τη στήριξη στον χώρο του βιβλίου και με την καινούργια οργανωτική δομή του. Αυτό όμως προϋποθέτει να επεξεργαστεί νέους στόχους και ένα καινούργιο πρόγραμμα δράσης προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες.
Το ΕΚΕΒΙ διαθέτει ικανά και έμπειρα στελέχη, που μπορούν να φέρουν σε πέρας τον επαναπροσδιορισμό των στόχων. Αρκεί να τοποθετηθεί επικεφαλής κάποιος που να έχει γνώση του χώρου του βιβλίου και όχι κάποιος ημέτερος.
Εδώ και πολύν καιρό ακούμε μιαν ακατάσχετη φλυαρία γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό. Είναι, νομίζω, καιρός να περάσουμε από τη φλυαρία στη δράση και να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται.