«Αφού οι επιστήμονες την υπέβαλαν σε παρατεταμένη ερωτική στέρηση, η μύγα των φρούτων (Drosophila melanogaster) στράφηκε, μέσα στην απελπισία της, στο οινόπνευμα». Ο κύριος Γκρι διαβάζει δυνατά ένα παλιό τεύχος του περιοδικού Science, χαζογελώντας.
Οι μύγες φρούτων είναι ένα μάλλον ιδιαίτερα κοινό, αδιάφορο είδος μύγας: από αυτές που διακρίνουμε να αιωρούνται πάνω από δοχεία με φρούτα ή άλλα υλικά που ελκύουν σαν τροφή ή θέσεις ωοτοκίας.
Το άρθρο που διάβαζε με τόση διάθεση ο κύριος Γκρι είχε δημοσιευθεί πριν από δύο χρόνια ακριβώς στο φημισμένο επιστημονικό περιοδικό. Σε αυτό παρατίθεται ακόμα η μαρτυρία του Τρόι Ζαρς (Troy Ζars), ειδικού στη νευροβιολογία και καθηγητή βιολογικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι. Σύμφωνα με τον Ζαρς, όταν η αρσενική μύγα φρούτων εισπράττει επαναλαμβανόμενη «ερωτική απόρριψη» βρίσκει παρηγοριά στο αλκοόλ – γεγονός που ενδεχομένως βοηθήσει τους επιστήμονες να επινοήσουν νέες θεραπείες πάνω στους εθισμούς από τους οποίους υποφέρουν οι άνθρωποι.
«Η αποκωδικοποίηση του μοριακού και γενετικού μηχανισμού που ελέγχει την αξίωση για “επιβράβευση” ενδεχομένως να συμβάλει στην κατανόησή μας ως προς τις διάφορες εξαρτήσεις, καθώς προηγούμενες μελέτες έχουν αναδείξει σημαντικές αναλογίες ανάμεσα στις μύγες των φρούτων και στα θηλαστικά», συνεχίζει ο κύριος Γκρι. «Φαντάσου: σε αντίθεση με τις αρσενικές μύγες που είχαν ζευγαρώσει ελεύθερα, και που δεν άγγιζαν τροφές που είχαν ποτιστεί με οινόπνευμα, εκείνες στις οποίες είχε επιβληθεί η στέρηση επαφής με τα θηλυκά, προτιμούσαν τις τροφές που είχαν αλκοόλ σε ποσόστωση 15%. Οι ερευνητές πιστεύουν πως το αλκοόλ έρχεται να αντικαταστήσει, ή αποκαταστήσει, την έλλειψη της σωματικής επιβράβευσης».
Μπορεί το πείραμα να αφορούσε αρσενικές μύγες, κατά τον κύριο Γκρι, όμως, αυτό το στοιχείο της «σωματικής επιβράβευσης», της σωματικής ικανοποίησης, δεν γνωρίζει φύλο – όπως ούτε και οι πάσης φύσεως εθισμοί. «Λες η ηρωίδα του “Nymphomaniac” αυτό να αποζητούσε; Μια επιβράβευση; Από τι όμως;» αναρωτιέται ο κύριος Γκρι. «Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις ταινίες του Τρίερ; Αυτή η μανιοκαταθλιπτική ιδιοφυΐα έβαζε την πρωταγωνίστριά του στο “Δαμάζοντας τα κύματα” να εκπορνεύεται και να διηγείται τις περιπέτειές της στον ανάπηρο λόγω δυστυχήματος άνδρα της – κατόπιν δικής του απαίτησης! Ποια επιβράβευση αποζητούσε αυτός που το κορμί του δεν μπορούσε πια να του δώσει; Και ποια η γυναίκα του – που υπέβαλε για χάρη του το δικό της σώμα σε λογής ταπεινώσεις και οδύνες; Αυτή η ζοφερή σεξομανία του Τρίερ: στον “Αντίχριστο”, η μάνα κάνει σεξ στο λουτρό όταν σκοτώνεται το παιδί της. Μάλιστα, το βλέπει καθώς το μικρό αγόρι πλησιάζει το ανοιχτό παράθυρο μα δεν κάνει τίποτα για να το σταματήσει. Στη “Μελαγχολία”, στο αποκορύφωμα μιας βαθύτατης κρίσης κατάθλιψης, η Κίρστεν Ντανστ κάνει σεξ στους αγρούς με έναν άγνωστό της νεαρό, την ίδια νύχτα του γάμου της.
»Θα μπορούσαμε να συζητάμε όσα συζητάμε με αφορμή τον Τρίερ δίχως καν να αναφερθούμε στη νέα του ταινία περί νυμφομανίας. Το θέμα του όμως είναι οικουμενικό, διαχρονικό. Ξεφεύγει από τις προσωπικές του εμμονές. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί η επιθυμία, ειδικά η αλόγιστη, αχαλίνωτη επιθυμία, η επιθυμία για την επιθυμία, συνυπάρχει με ένα άδειασμα, ένα βύθισμα σε μια προσωπική άβυσσο; Φαίνεται πως η “επιβράβευση” δεν έρχεται ποτέ – για τους ανθρώπους. Βλέπεις, η μύγα δεν ξέρει καν ότι κάποτε θα πεθάνει, σε αντίθεση με τον άνθρωπο, που κουβαλάει μέσα του το τέλος του, ανά πάσα στιγμή».
Του λέω: «Ο ποιητής Νίκος Καρούζος είχε έναν αισιόδοξο στίχο επ’ αυτού: “Σφάλμα κι αν είναι ο θάνατος/ τον αφανίζει άξαφνα η στύση”». «Το πιστεύεις;» ρωτάει ο κύριος Γκρι με μια δυσπιστία απέναντι σε οτιδήποτε λυρικό. «Δεν ξέρω», είπα. «Ισως. Υπό την έννοια ότι με κάτι πρέπει να γλυκάνεις όλον αυτό τον φόβο. Κάπως πρέπει να απαλύνεις τη ροή του χρόνου. Να ξεγελάσεις τη μοναδική σου βεβαιότητα».