Στις 4 Δεκεμβρίου του 1872, το ιστιοφόρο «Μαίρη Σέλεστ» (Mary Celest) εντοπίστηκε να πλέει ακυβέρνητο στον Βόρειο Ατλαντικό, ανοιχτά των Αζορών. Στο πλοίο δεν υπήρχε ψυχή: το πλήρωμα των επτά ατόμων, ο καπετάνιος, η γυναίκα του και η δίχρονη κόρη τους, όλοι ήσαν άφαντοι. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος, το πλοίο βρέθηκε σε άριστη κατάσταση και, το κυριότερο, τα πάντα στο εσωτερικό του βρίσκονταν σε απόλυτη τάξη. Ηταν λες και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, οι πάντες να πέρασαν στην ανυπαρξία. Βεβαίως, μία από τις σωσίβιες λέμβους απουσίαζε. Τι ήταν όμως αυτό που ώθησε όλους αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν, χωρίς να έχει προηγηθεί βία ή αταξία, το πλοίο και μάλιστα με αίθριο καιρό; Δεν μάθαμε ποτέ διότι δεν βρέθηκαν ποτέ οι επιβάτες του «Μαίρη Σέλεστ».
Εως τη στιγμή που γράφονται αυτά τα λόγια, άφαντοι είναι οι επιβαίνοντες –αλλά και το ίδιο το αεροσκάφος– της πτήσης ΜΗ370 των Μαλαισιανών Αερογραμμών. Ακόμα και στον 21ο αιώνα, φαινόμενα τύπου «Μαίρη Σέλεστ» μπορούν να συμβαίνουν – έστω κι αν τελικά αποδειχθεί ότι η πραγματική εξήγηση είναι πολύ πιο πεζή.
Το γοητευτικό με το ιστιοφόρο του 19ου αιώνα είναι πως ποτέ καμία εξήγηση δεν στάθηκε επαρκής για να δικαιολογήσει την εξαφάνιση των επιβατών του. Γι’ αυτό και το «Μαίρη Σέλεστ» ενέπνευσε πολύ κόσμο έκτοτε – όπως τον Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, τον δημιουργό του Σέρλοκ Χολμς.
Το μυστήριο του «Μαίρη Σέλεστ» συνεχίζει να εμπνέει και σήμερα όμως. Πολύ πρόσφατα εκδόθηκε στην Αμερική το μυθιστόρημα «Το φάντασμα του Μαίρη Σέλεστ» (The Ghost of Mary Celeste, εκδ. Doubleday, σελ. 306) της Βάλερι Μάρτιν (Valerie Martin). Ο κριτικός των New York Times, Τζον Βέρνον, εκθείασε το μυθιστόρημα όχι μόνο ως ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα αλλά κυρίως επειδή, με βάση τη ρευστότητα και την ασάφεια των γεγονότων, και φυσικά το ανεξήγητο της όλης υπόθεσης, το μυθιστόρημα, αποτελούμενο από διαφορετικά κειμενικά σχήματα και φωνές (ρεπορτάζ, ποιήματα, πρακτικά δικαστηρίων, επιστολές, ημερολόγια), και με αφηγήσεις εγκιβωτισμένες μέσα σε άλλες, μετατρέπεται τελικώς σε ένα «μυθιστόρημα μυθιστορημάτων». Ως χαρακτήρας ήσσονος σημασίας φιγουράρει και ο Κόναν Ντόιλ, ενώ αποτυπώνεται έξοχα η ροπή της βικτωριανής Αγγλίας προς το παραφυσικό, καθώς και η αίσθηση του αγνώστου που προκαλούσαν, ειδικά τότε, οι ωκεανοί.
Η μαλαισιανή πτήση χάθηκε και αυτή κάπου πάνω από τους ωκεανούς – έως τώρα έστω. Ακόμα κι αν βρεθεί (μακάρι να είναι σώοι πλήρωμα και επιβάτες), δεν θα αναιρεθεί το μυστήριο που συχνά χαρακτηρίζει τον ανθρώπινο βίο πάνω στον γαλάζιο πλανήτη.