Επί αιώνες η λογοτεχνία ήταν ταυτισμένη με το χαρτί. Σε αυτό «μουτζούρωνε» τα πρώτα του σχεδιάσματα ο επίδοξος συγγραφέας ή ποιητής, εκεί καθαρόγραφε το τελικό του κείμενο. Αυτό άγγιζε και ο αναγνώστης κοινωνώντας τις σκέψεις του άλλου ανθρώπου. Παραδοσιακά βιβλία φυσικά ακόμα βγαίνουν, όμως είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια ένα νέο είδος λογοτεχνίας (;) αναπτύσσεται. Είναι αυτή που ξεπηδά μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα μπλογκ, τα πόρταλ και τους κάθε λογής χώρους έκφρασης του παγκόσμιου ιστού.
Αυτό ήταν και το θέμα, μαζί με τις γενικότερες εφαρμογές του Διαδικτύου στη λογοτεχνική δραστηριότητα, της συζήτησης που έγινε τη Δευτέρα το βράδυ στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, στη Νέα Ιωνία. Εκεί συναντήθηκαν ο δημοσιογράφος και στιχουργός Αρης Δαβαράκης, ο ποιητής Γιώργος Μπλάνας και η δημοσιογράφος και συγγραφέας Στέλλα Κάσδαγλη για μια κουβέντα που μπορεί να ξεκίνησε κάπως συμβατικά, όμως είχε άκρως ενδιαφέρουσα συνέχεια.
Οι αρχικές (εύκολες) διαπιστώσεις, πως η εποχή του Διαδικτύου είναι μια περίοδος ευχάριστη για τη λογοτεχνία καθώς η διαδικασία επικοινωνίας του λογοτέχνη με το κοινό έχει απλοποιηθεί σημαντικά, σύντομα βρήκαν τον αντίλογό τους. Ειδικά η (εκτεταμένη) τοποθέτηση του Γ. Μπλάνα έθεσε το ζήτημα σε συγκεκριμένα πλαίσια. Βασικός του προβληματισμός, το πώς η επικοινωνιακή υπερδυναμική του Διαδικτύου δίνει πολλές φορές στο επιμέρους μεγαλύτερες διαστάσεις από το σύνολο που το περιέχει. Ως αποτέλεσμα, έργα ανάξια λόγου μπορούν να εξυψωθούν μέσω της συρραφής διαδικτυακών ομάδων για παράδειγμα, καθοδηγούμενων από το μάρκετινγκ.
Υπάρχουν όμως κι άλλα. Ενώ από τη μία έχουμε έναν ωκεανό πληροφορίας και γνώσης προσβάσιμο μόνο με μερικά «κλικ», από την άλλη υπάρχει ο αποπροσανατολισμός και το χάσιμο χρόνου που η χρήση του Ιντερνετ αναπόφευκτα συνεπάγεται. Εκτός αυτού η λογοτεχνία, ως κόσμος με συνέχεια και παράδοση, προϋποθέτει κάποιο υπόβαθρο εκπαίδευσης και γενικότερης παιδείας, η οποία δυστυχώς λείπει απελπιστικά από τους νεότερους χρήστες-εν δυνάμει λογοτέχνες. Εγινε, λοιπόν, φανερό και από την κουβέντα ότι ενώ το Διαδίκτυο είναι ένα άριστο και επαναστατικό εργαλείο, δεν αλλάζει την ουσία της λογοτεχνίας. Αυτή εξαρτάται άμεσα από τους ίδιους τους ανθρώπους και όπως είπε ο κ. Δαβαράκης «βγαίνει από την ψυχή, κανένα τεχνολογικό μέσο δεν μπορεί να τη μιμηθεί».