Thomas Pynchon
Bleeding Edge
εκδ. The Penguin Press, σελ. 496
«Τα παράθυρα του άλλου τρένου κινούνται αργά, τα φωτισμένα πλαίσια εμφανίζονται ένα-ένα, σαν μια σειρά κάρτες ταρό που μοιράζονται μπροστά της». Μια γυναίκα κουνάει τα χέρια της στη Μαξίν από το περαστικό τρένο και, τη στιγμή που βρίσκονται απέναντι, της δίνει ένα φάκελο: φαίνεται ότι τα πράγματα θα αποκτήσουν ενδιαφέρον.
Τόσο το χειρότερο, λοιπόν, που αυτή η συνάντηση συμβαίνει μόλις 50 σελίδες πριν από το τέλος του ογκωδέστατου μυθιστορήματος του Τόμας Πίντσον «Bleeding Edge». Τα βιβλία του Πίντσον αναμένονται, από τους «γνώστες», με ασθμαίνουσα ανυπομονησία. Τώρα που ο Σάλιντζερ έχει φύγει, ο Πίντσον είναι ο πρωθιερέας των καλτ συγγραφέων, παρότι, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, ζει μια αρκετά συνηθισμένη ζωή με τη γυναίκα του και τον γιο του στο Upper West Side της Νέας Υόρκης, όπου εκτυλίσσεται μεγάλο μέρος του μυθιστορήματός του. Κάποτε, τις μέρες των βιβλίων του «Η συλλογή των 49 στο σφυρί» και «Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας» –έργα που βυθομετρούν τον μεταπολεμικό κόσμο– αυτό το είδος γοητευμένης αναμονής αποδεικνυόταν δικαιολογημένο. Τώρα είναι δύσκολο να ξεφύγεις από την αίσθηση ότι ο συγγραφέας έχασε το μαγικό του άγγιγμα.
Στον κυβερνοχώρο
Το βιβλίο αρχίζει την άνοιξη του 2001: οι Δίδυμοι Πύργοι στέκονται ακόμα στη θέση τους. Η Μαξίν, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, εμπλέκεται σε μια έρευνα για μια εταιρεία διαδικτυακής ασφάλειας και τον διευθυντή της, τον μυστηριώδη Γκάμπριελ Αϊς. Στο χάος που ακολούθησε όταν έσκασε η φούσκα της υψηλής τεχνολογίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Αϊς και οι φίλοι του ποντάρισαν στην Αγρια Δύση του Ιντερνετ, όπου Ρώσοι μαφιόζοι συγχρωτίζονται με πράκτορες της CΙΑ, και τα δαιδαλώδη τους δρομολόγια διασταυρώνονται στην τραγωδία του φθινοπώρου.
Θεωρίες συνωμοσίας, μυστικά δίκτυα, άντρες και γυναίκες με παράξενα ονόματα: αυτή είναι η επικράτεια του Πίντσον. Είναι, ωστόσο, παλιό έδαφος και δεν προσθέτει τίποτα στο δέος και την απόλαυση που έχουν προκαλέσει προγενέστερα έργα του. Το «Bleeding Edge» δεν είναι ούτε θρίλερ ούτε αποδόμηση του θρίλερ. Και το χειρότερο, η γλώσσα του Πίντσον απλώς δεν βρίσκεται στο ύψος του εγχειρήματος. Ολοι οι ήρωες ακούγονται παρόμοιοι, κι ωστόσο η φωνή του ίδιου του συγγραφέα δεν είναι αρκετά υποβλητική για να το αντισταθμίσει αυτό: ο αναγνώστης απομένει να νοσταλγεί τον οξύ, ζωντανό διάλογο του μακαρίτη Ελμορ Λέοναρντ.
Κοινότοποι
Οι περιγραφές και οι στοχασμοί για τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου είναι απλώς κοινότοποι. «Το κακό γυρίζει στο χειρότερο, συνεχώς». «Μια πικρή χημική μυρωδιά θανάτου και φωτιάς». «Τραυματισμένες ψυχές».
Στην εποχή του PRISM και του Εντουαρντ Σνόουντεν, απομένει ένα μεγάλο μυθιστόρημα να γραφτεί για το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στα σκοτεινά βάθη του διαδικτυακού κόσμου. Δεκαετίες πριν, ο Τόμας Πίντσον πιθανόν να ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να το γράψει. Εδώ όμως δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Οταν ο αναγνώστης έχει φτάσει στη διαδρομή του τρένου, είναι πια πολύ αργά. Η «Ματωμένη κόψη» έχει μείνει χωρίς καθόλου αίμα.