Η φωτογραφία που κοσμεί το σημερινό σημείωμα προέρχεται από την πιο δακρύβρεχτη ταινία, ίσως και όλων των εποχών: το «Love Story» (1970). Η ρομαντική αυτή ιστορία αγάπης ήταν έμπνευση ενός καθηγητή του Γέιλ ονόματι Ερικ Σιγκάλ (Erich Segal). Οπως μας πληροφορεί ο Ντάνιελ Σλότνικ (Daniel E. Slotnik) στους New York Times (ΝΥΤ, 18.4.2014), αρχικά, ο Σιγκάλ είχε γράψει την ιστορία σε μορφή σεναρίου. Τότε, η ατζέντισσά του τού πρότεινε να το μετατρέψει σε μυθιστόρημα. Ο Σιγκάλ την άκουσε: το μυθιστόρημα «Love Story» βρέθηκε στη λίστα των ευπώλητων των ΝΥΤ για περισσότερο από ένα χρόνο· έχει πουλήσει δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα· η δε ομότιτλη ταινία απέφερε κέρδη άνω των διακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ έλαβε επτά υποψηφιότητες για βραβεία Οσκαρ.
Η ατζέντισσα που συμβούλευσε τον συγγραφέα να μετατρέψει το σενάριο σε μυθιστόρημα, λεγόταν Λόις Ουάλας (Lois Wallace). Ηταν μία από τις πιο φημισμένες λογοτεχνικές πρακτόρισσες του Μανχάταν – μολονότι το γραφείο της δεν ήταν από τα θεωρούμενα μεγάλα νεοϋορκέζικα λογοτεχνικά πρακτορεία. Ωστόσο, είχε στο δυναμικό του σπουδαίες αμερικανικές πένες όπως την Τζόαν Ντίντιον και τον Ντον Ντελίλο. Λέω «ήταν» και «είχε» διότι η Λόις Ουάλας πέθανε πριν από περίπου μία εβδομάδα, σε ηλικία εβδομήντα τριών ετών, χτυπημένη από καρκίνο του πνεύμονα.
Μολονότι διατηρούσε χαμηλό προφίλ (δεν φωτογραφιζόταν συχνά), εργαζόμενη σε λογοτεχνικά πρακτορεία της Νέας Υόρκης από το 1962, ήταν ένας μάλλον πληθωρικός άνθρωπος. Είχα την τύχη να τη γνωρίσω πέρυσι τον Αύγουστο όταν επισκέφθηκα τα γραφεία της, στο βορειοανατολικό Μανχάταν, προκειμένου να πάρω συνέντευξη από τον Ντον Ντελίλο. Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα από την τηλεοπτική σειρά «Friends», πάντως η Λόις, με το που την είδα και την άκουσα, σ’ εκείνο τον μακρόστενο διάδρομο, βγαίνοντας από το ασανσέρ, μου θύμισε την ατζέντισσα του Τζόι – την Εστέλ. Εντάξει, υπάρχει γερή δόση υπερβολής εδώ, αφού η Εστέλ ήταν καρικατούρα ανθρώπου. Φανταστείτε όμως μια δαιμόνια ηλικιωμένη, βέρα Νεοϋορκέζα (είχε γεννηθεί στο Μανχάταν το 1940), που δεν σταματούσε να μιλάει και να κάνει χιούμορ. Περιέβαλλε δε με μια σχεδόν μητρική αγάπη τον Ντελίλο. Οταν τελείωσε η συνέντευξη, με ρώτησε: «Προτού φύγεις, μήπως χρειάζεσαι να πας τουαλέτα;» Θέλησα να της πάρω συνέντευξη, έρμαιο των δισταγμών μου όμως καθώς είμαι συχνά, δεν το πρότεινα. Μάλλον δεν θα δεχόταν. Πάντως η Λόις ήταν μια ολόκληρη ιστορία από μόνη της.