Η αστυνομική λογοτεχνία δίνει ωραιότατα σενάρια στον κινηματογράφο – πρόσφατα είδαμε τα με ελληνικό χρώμα «Δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου» της Πατρίσια Χάισμιθ, ενώ ο Μάρτιν Σκορσέζε ετοιμάζει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τον «Χιονάνθρωπο» του Τζο Νέσμπο, είδηση που εξιτάρει τους απανταχού αμέτρητους φαν του. Δίνει ωραιότατα σενάρια και στα κόμικς, όπου η αφηγηματική αμεσότητα και ταχύτητα του μέσου προσφέρει διαφορετικές οπτικές σε αγαπημένα αναγνώσματα.
Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός η μεταφορά σε γκράφικ νόβελ του πρώτου μέρος της τριλογίας «Millennium» από τους Σιλβέν Ρουνμπέρ (σενάριο) και Χοσέ Χομς (σχέδιο). Πρόκειται για κόμικς διασκευή στο «Κορίτσι με το τατουάζ», ένα από τα τρία βιβλία-θρύλος του Στιγκ Λάρσον, του επίμονου συγγραφέα και δημοσιογράφου που έφυγε νωρίς από τη ζωή, αφού όμως είχε παραδώσει τα χειρόγραφά του σε εκδότη, και δεν πρόλαβε ποτέ να δει το φαινόμενο που ακολούθησε. (Φίλη Ελληνοσουηδή μού έχει αναφέρει πως ο Στιγκ Λάρσον είναι κάτι σαν τοπικός ήρωας για τους Σουηδούς.) Το κόμικς παραμένει σε γενικές γραμμές πιστό στο ύφος και στα δρώμενα του βιβλίου, χωρίς όμως να καταφέρνει να ξεδιπλώσει σε όλο τους το εύρος τους χαρακτήρες και την πλοκή, και κατ’ επέκταση να αποδώσει το μεγαλείο του πρωτότυπου κειμένου – κάτι τέτοιο ούτε οι ταινίες τα κατάφεραν. Πρόκειται, ωστόσο, για ένα ιδανικό συμπλήρωμα για τους φαν, ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που διασκευάζεται σε κόμικς, καθώς παρόμοιο εγχείρημα είχε γίνει και πριν από δύο χρόνια και από την DC/Vertigo.
Στα ελληνικά βιβλιοπωλεία έχουμε δει ακόμη κάποια αστυνομικά βιβλία διασκευασμένα σε κόμικς. Εξέχουσα θέση έχει το «Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής» (συν-έκδοση Αγρα και Βαβέλ). Εκεί το κείμενο και τα σχέδια, αναμεμειγμένα με συνοχή, φαντάζουν σε ιδανικό ταίριασμα. Το ύφος του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, που πρόσθεσε νέα στοιχεία και τζαζ ήχο στο γαλλικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με αιχμηρή και δυναμική γραφή και έναν καταιγισμό ωμών σκηνών –έχει ειπωθεί πως η σκηνοθετική φόρμα στο κινηματογραφικό «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς έχει βασιστεί στον αφηγηματικό τρόπο του Μανσέτ–, έδεσε με αρμονία με τις άμεσες γραμμές του εξαιρετικού Γάλλου σχεδιαστή Tardi, που με άνεση μπερδεύει το καρτούν με τον ρεαλισμό, δημιουργώντας εικόνες που γοητεύουν και ξυπνούν συναισθήματα (εμείς που δεν μιλάμε τη γαλλική, περιμένουμε πώς και τι από τη Fantagraphics το αριστούργημά του «It was the war of the trenches», ήταν ο πόλεμος των χαρακωμάτων, έκδοση που θα συμπέσει με τα εκατό χρόνια από τον Α΄ Παγκόσμιο).
Σε αυτή την κατηγορία συναντάμε το κόμικς «Το σκυλί των Μπάσκερβιλ» (εκδ. Μεταίχμιο). Οι Βρετανοί I.N.J. Culbard (σχέδιο) και Ian Edginton (κείμενα), με σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο του Κόναν Ντόιλ, στον ιδιόμορφο χαρακτήρα του αξεπέραστου ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς και στην ομιχλώδη βικτωριανή ατμόσφαιρα που περιβάλλει τα σκηνικά, επιτυγχάνουν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα – σε πρωτότυπες αγγλικές εκδόσεις υπάρχουν σε κόμικς και τα τέσσερα μυθιστορήματα του Ντόιλ από τους ίδιους δημιουργούς.
Τέλος, σε κόμικς έχει μεταφερθεί και ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του προσφιλούς Μεξικανού συγγραφέα Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, το «Με τέσσερα χέρια» (στα ελληνικά εκδ. Μαμουθκόμικς) με τον Ameziane στην προσαρμογή και στο σχέδιο. Πρόκειται για ένα από τα πιο καλογραμμένα αστυνομικά όπου μέσα σε έναν κυκεώνα επαναστάσεων, μαφίας και κατασκοπείας, δύο μάχιμοι δημοσιογράφοι ρισκάρουν για να ρίξουν φως πάνω στους μυστικούς φακέλους της Λατινικής Αμερικής. Το συγκεκριμένο κόμικς υποσχόταν πως θα συνεχιστεί, όμως το επόμενο μέρος δεν εκδόθηκε ποτέ. Οπως γίνεται συχνά.
Ενώ το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει πολλούς και φανατικούς αναγνώστες, στα κόμικς τα πράγματα είναι περίεργα. Οι εκδότες, ποντάροντας (προφανώς) στην αγάπη του κοινού για το λογοτεχνικό «έγκλημα», δοκίμασαν τα παραπάνω τέσσερα γκράφικ νόβελ. Αν εξαιρέσουμε τον πρώτο τόμο του «Millennium», που μόλις κυκλοφόρησε, αλλά μακάρι να πάει καλά καθώς είναι μια αξιόλογη έκδοση, τα υπόλοιπα τρία, από καιρό στα ράφια, δεν φάνηκε να «περπάτησαν» ιδιαίτερα. Ούτε το αριστούργημα των Tardi και Μανσέτ. Και είναι κρίμα. Το κόμικς εξελίσσεται και δοκιμάζει –στο φεστιβάλ της Ανγκουλέμ παρουσιάζονται θαυμάσιες δουλειές, για να μη μιλήσουμε για τις φαντεζί υπερπαραγωγές στο Comic Con του Σαν Ντιέγκο– και στα μέρη μας φτάνει ένας δειλός απόηχος. Γιατί, γνώμη μου και παράπονό μου, το κοινό των κόμικς στην Ελλάδα δεν έχει βρει ακόμη γερά θεμέλια.