Από το γραφείο στο σπίτι και τούμπαλιν. Το αυστηρό πρόγραμμα που ακολουθεί ο κύριος Γκρι μετά τις διακοπές. Οι αυτοπεριορισμοί τού ταιριάζουν. Νομίζει ότι έτσι γίνεται λίγο πιο ανθεκτικός. Αυτά τα μικρά παραμυθιάσματα του καθενός με τον εαυτό του.
Τον ρώτησα τι ενδιαφέρον διάβασε το θέρος και αναφέρθηκε σε ένα ελληνικό βιβλίο που «ψάρεψε» προτού αναχωρήσει. «Ο τίτλος του, “Συμπαντικό Καλειδοσκόπιο. Κείμενα για τον κόσμο μας με άξονα την επιστήμη”. Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Liberal Books και ο συγγραφέας του ονομάζεται Κωνσταντίνος Βαγιονάκης, καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων».
Ο Βαγιονάκης, λέει ο κύριος Γκρι, πρέπει να είναι ενδιαφέρων τύπος: ασχολείται με θέματα σωματιδιακής φυσικής και κοσμολογίας, έχει γράψει κι άλλα βιβλία, αλλά ειδικά αυτό αποτελείται από αυτόνομα δοκίμια μέσα από τα οποία συνδέει επιδέξια ένα τεράστιο εύρος επιστημονικών ζητημάτων με τον κόσμο, την κοινωνία, την τέχνη. «Τα εύληπτα αυτά κείμενα βλέπουν την επιστήμη σαν μια συναρπαστική περιπέτεια χωρίς τέλος. Δεν βαριέσαι διαβάζοντάς τα, ίσα ίσα που θέλεις να ανατρέξεις στα ονόματα, στα άλλα βιβλία, στα άλλα έργα τέχνης που μνημονεύει. Οπως στο κεφάλαιο “Ενα χρονικό επιστήμης και εξουσίας”, με κεντρικό πρόσωπο τον Οπενχάιμερ. Γνωστό το περιστατικό, αλλά δεν χάνει τη σαγήνη του: Η πρώτη πυρηνική λάμψη που άναψε ο άνθρωπος ήταν αυτή στη δοκιμή του Alamogordo στο Νέο Μεξικό στις 16 Ιουλίου 1945 με το κωδικό όνομα “Trinity” […] Ο Οπενχάιμερ ανέφερε τότε στον αδελφό του απλά: “Δούλεψε”, ενώ αργότερα, ενθυμούμενος τη σκηνή, θα πει ότι η σκέψη του πήγε στις λέξεις από το ινδουιστικό έπος Bhagavad Gita: “Εγινα ο θάνατος, ο καταστροφέας των κόσμων”. Βλέπεις, ο Οπενχάιμερ ήταν αυτός που μετά τη Χιροσίμα είπε στον Τρούμαν “λέρωσα τα χέρια μου με αίμα”. Λένε πως ο Τρούμαν του απάντησε: “Με λίγο νερό θα τα ξεπλύνεις”. Γενικά, διαβάζοντας τα κείμενα του Βαγιονάκη, αν τα οικονομικά είναι φυσική επιστήμη ή για τη σχέση επιστήμης και ιδεολογίας ή για τα ταξίδια στον χρόνο και τα αινίγματα του χωροχρόνου», λέει ο κύριος Γκρι, «σκέφτομαι πάλι πως την αστρονομία, την αστροφυσική, την κοσμολογία ένας στοχαστής, ένας ποιητής θα έπρεπε να τις έχουν κάνει κτήματά τους. Ακόμα παραπέρα: δεν θα ήταν ωραίο κάποτε στο Διάστημα να στείλουμε έναν στοχαστή, έναν καλλιτέχνη; Οι τραγωδίες και τα μικρά δράματα που συντελούνται καθημερινά στον πλανήτη μάς κατακλύζουν, αλλά, κατά καιρούς, νομίζω πως δεν βλάπτει να διευρύνουμε τη ματιά μας, να δοκιμάζουμε μερικά μακρινά ταξίδια και να επιστρέφουμε». Στο σημείο αυτό, ο κύριος Γκρι μου έδειξε μια φωτογραφία στην οθόνη του υπολογιστή του: ο Καναδός αστροναύτης Κρις Χάντφιλντ, αιωρούμενος στη μηδενική βαρύτητα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, να ερμηνεύει με την κιθάρα του το κλασικό πια «Space Oditty» του Ντέιβιντ Μπόουι. «Ιδού ένας καλλιτέχνης στο Διάστημα», είπε. Αυτό είναι το τραγούδι της ημέρας; τον ρώτησα. «Ναι. Ξέρω πόσο αγαπάς τον Major Tom. Κι ότι σου τον έμαθε κάποτε ο μεγάλος σου αδελφός».