Η εκκεντρικότητά της στήνει γέφυρες ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Είναι που γεννήθηκε στην Ιαπωνία το 1967 από Βέλγους γονείς διπλωμάτες, έζησε στην Κίνα, ταξίδεψε στον κόσμο και κατοικεί στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για την απολαυστική Αμελί Νοτόμπ. Η οξύνοια, το χιούμορ και η πρωτοτυπία της χαρακτηρίζουν τη λογοτεχνική της ταυτότητα. Το αναγνωστικό κοινό της το αναγνωρίζει και την κρατάει ψηλά στην προτίμησή του κάθε χρόνο που εκείνη επιλέγει να εκδώσει κι από ένα ακόμη έργο της από το 1992 που συστήθηκε στα γράμματα, με το πρώτο της μυθιστόρημα, «Υγιεινή του δολοφόνου» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, μετάφραση Μαριλένα Σοφρά).
Στη χώρα μας κυκλοφόρησε, μόλις το καλοκαίρι, το έργο της με τον παραπλανητικό τίτλο «αντίχριστη» (2003, εκδόσεις Albin Michel), σε μετάφραση από τη Μαρία Καλλίθρακα-Μοσχοχωρίτου, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια επίσης. Η ιστορία είναι απλή και παράξενη, όπως όλες οι ιδέες της δαιμόνιας Νοτόμπ. Μια έφηβη λίγο πριν μπει στην πρώτη της νεότητα, έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της, δηλαδή την Αλλη. Η δημοφιλής στο σχολείο φίλη της θα αποδειχθεί ο χειρότερός της εφιάλτης. Θα προσπαθήσει να «κλέψει» τη ζωή και τους γονείς της, απλώς εξασκώντας τη γοητεία της: είναι άνετη, cool, έχει αγαπημένο, είναι πολύ καλή μαθήτρια, ντύνεται μοδάτα, τη θέλουν όλοι για φίλη τους, την αγαπάνε καθηγητές και μαθητές. Σε αντίθεση με την ηρωίδα που είναι μόνη, νομίζει ότι είναι αόρατη, διαβάζει συνεχώς τα βιβλία της και νιώθει ότι δεν ταιριάζει πουθενά, ακόμη και στο ίδιο της το σώμα. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Τα φαινόμενα απατούν. Σε λίγο θα αποκαλυφθούν όλα. Οταν πέσουν οι μάσκες, η αλήθεια θα ζητήσει τον λόγο από την ομορφιά για να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά ο Τζον Κιτς.
Η Αμελί Νοτόμπ επιλέγει να πει μια ιστορία για την ωραιότητα. Τότε που η εξωτερική ομορφιά συμφιλιώνεται με την αλήθεια. Τότε που ο άνθρωπος γίνεται ωραίος, κατάλληλος για την ώρα εκείνη, γιατί καταφέρνει να δεχτεί τον εαυτό του όπως έχει γίνει. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί την περιπέτεια της εφηβείας, αλλά στο υπόστρωμα της αφήγησής της υπάρχει η ωριμότητα που αποκτάται στο πέρασμα του χρόνου. Τότε που δεν αρκεί μόνο η εμφάνιση. Τότε που οι άνθρωποι απαιτούν και να είναι αυτό που φαίνονται. Τότε που τα προσωπεία δεν είναι πια αρκετά.
Στον κόσμο της διαδικτυακής έκθεσης, της εξωστρέφειας της εικόνας, ο καθένας μας είναι όλο και πιο εκτεθειμένος στον ίδιο του τον εαυτό. Οταν επιτέλους τον κατακτά, τότε που γίνεται αυτό που θέλει και είναι σε θέση να το αναγνωρίσει, η γοητεία του ξεδιπλώνεται χωρίς ενδοιασμούς, φτιασίδια, φιοριτούρες. Είναι τότε που αποφασίζει να γίνει αληθινός και οι άλλοι γύρω του θαμπώνουν όσο όμορφοι κι αν δείχνουν αρχικά, μέσα στα κοινωνικά στερεότυπα που εκτρέφουμε επίμονα. Ο νικητής που τα παίρνει όλα στο τέλος είναι εκείνος που έδειχνε ο πιο χαμένος, γιατί απλώς ανυπόκριτα αναζητούσε τον εαυτό του. Κερδίζεις τους άλλους όταν προηγουμένως έχεις κερδίσει τον εαυτό σου, ψιθυρίζει στο αυτί του αναγνώστη της η Νοτόμπ. Η δημιουργός ξέρει να μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων συνταιριάζοντας την παρισινή χάρη και κομψότητα, το παροιμιώδες ιαπωνικό θάρρος και την εξωτική στωικότητα της ανατολικής σκέψης με το ολόδικό της χιούμορ, όπως στα έργα της «Μεταφυσική των σωλήνων», «Φόβος και τρόμος», «Το ημερολόγιο του χελιδονιού».