«Αφαιρείται συχνά. Δεν προσέχει στο μάθημα», είναι το… διαχρονικό παράπονο που επαναλαμβάνουν οι δάσκαλοι σε προβληματισμένους γονείς ανά τον κόσμο. Μόνη ελπίδα για τους ονειροπόλους μαθητές τού σήμερα είναι η διάγνωση «διαταραχή ελλειμματικής προσοχής», η οποία εξασφαλίζει μεν μια πιο επιεική αντιμετώπιση, αλλά στην ουσία ισοδυναμεί με ένα είδος στιγματισμού. Οσο για τους αφηρημένους ενηλίκους, επισύρουν την αποδοκιμασία των γύρω τους ακόμα και εκτός γραφείου – κανένας δεν απολαμβάνει μια συζήτηση αν ο συνομιλητής του είναι νοητικά απών.
Εκατοντάδες βιβλία και άρθρα στο Ιντερνετ προτείνουν τεχνικές για τη βελτίωση της ικανότητας συγκέντρωσης, υπογραμμίζοντας τη σημασία της διατήρησης της συνειδητότητας. Κι όμως, η συγκέντρωση δεν μπορεί παρά να είναι αποσπασματική, υποστηρίζουν οι γνωστικοί επιστήμονες Todd Kashdan και Robert Biswas-Diener, συγγραφείς του βιβλίου «Η θετική πλευρά της σκοτεινής σας πλευράς». «Δεν είμαστε, με όρους εξέλιξης, σχεδιασμένοι για να μένουμε μόνιμα σε μία κατάσταση συνειδητότητας», αναφέρει ο T. Kashdan στη διαδικτυακή έκδοση του New York Magazine.
Το γεγονός ότι περνάμε περίπου το 50% του χρόνου μας ονειροπολώντας αποδεικνύει πως η ονειροπόληση «δεν είναι απλά χάσιμο χρόνου», υποστηρίζει από την πλευρά του ο καθηγητής Scott Barry Kaufman, διευθυντής του Ινστιτούτου Φαντασίας του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια και συγγραφέας άρθρου με τίτλο «Ωδή στη θετική παραγωγική ονειροπόληση» στο επιστημονικό περιοδικό «Frontiers in Psychology». Αντίθετα, είναι απαραίτητη για τη λήψη αποφάσεων, την επίλυση προβλημάτων και, το βασικότερο, για τη δημιουργικότητα – οι μεγαλύτερες ιδέες συλλαμβάνονται σε ανύποπτο χρόνο, όταν το μυαλό «ταξιδεύει» αλλού.