Συνηθίζουμε να λέμε ότι σπάνια ένας πολιτικός θέλει να αποσυρθεί, να «συνταξιοδοτηθεί» από μόνος του, μολονότι η ηλικία και οι συσσωρευμένες δεκαετίες πίσω του μπορεί να το επιβάλλουν. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν είναι μονάχα οι πολιτικοί που τρέμουν στην ιδέα της «απόσυρσης» αλλά και οι δημοσιογράφοι, καθώς επίσης και πολλοί καλλιτέχνες (και όχι μόνον για οικονομικούς λόγους): σκηνοθέτες του θεάτρου και του σινεμά, μουσικοσυνθέτες, συγγραφείς και πάει λέγοντας. Κι όμως, ένας ξένος, και ιδιαίτερα επιτυχημένος, συγγραφέας δηλώνει στους New York Times ότι στα πενήντα τέσσερά του αποσύρεται από την «ενεργό δράση». Ο λόγος για τον Μίκελ Φέιμπερ (Michel Faber), ολλανδικής καταγωγής, που ζει στα Χάιλαντς της Σκωτίας. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 35 γλώσσες κι έχουν πουλήσει πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα (στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Καστανιώτη).
Επειτα από δώδεκα βιβλία, λοιπόν (μυθιστορήματα, διηγήματα κι ένα χρονικό), ο Φέιμπερ δηλώνει πως «σπάει την πένα του». Η δήλωση αυτή ήρθε στο πλαίσιο συνέντευξης στους ΝΥΤ, στο Μανχάταν, σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του τελευταίου του μυθιστορήματος, «Το βιβλίο των παράξενων νέων πραγμάτων» (The Book of Strange New Things, εκδ. Hogarth). Πίσω από τον λόγο για την απόφασή του αυτή όμως κρύβεται μια πολύ προσωπική, ανθρώπινη, τρυφερή λεπτομέρεια: ο πρόωρος θάνατος της γυναίκας του, Εύας. Πέρα από σύντροφος της ζωής του, η γυναίκα του ήταν επίσης πηγή έμπνευσης.
Το τελευταίο βιβλίο του Φέιμπερ, που μοιάζει με επιστημονική φαντασία αλλά υπερβαίνει κατά πολύ τους περιορισμούς της κατηγοριοποίησης, είναι μια ελεγεία στην απώλεια: ο Πίτερ, ένας μελλοντικός ιεραπόστολος καταφτάνει σε έναν μακρινό πλανήτη, με την ονομασία Οασις, για να διδάξει το Ευαγγέλιο στους εξωγήινους κατοίκους του (το Ευαγγέλιο είναι το «βιβλίο των παράξενων νέων πραγμάτων» – έτσι το αποκαλούν οι εξωγήινοι), έχοντας αφήσει πίσω, σε μια Γη με τεράστια κλιματική, πολιτική, οικονομική κρίση, την αγαπημένη του σύζυγο, την Μπία, με την οποία όμως επικοινωνούν αδιαλείπτως. Υποτίθεται ότι ο Πίτερ θα παραμείνει για λίγους μήνες στον μακρινό πλανήτη, κι όμως το αίσθημα του αποχωρισμού και της έλλειψης τον κυριεύει σε κάθε στιγμή.
Το βιβλίο ξεκίνησε προτού νοσήσει η σύζυγος του συγγραφέα. Τελείωσε, με τις δικές της συμβουλές, στο νοσοκομείο. «Ηθελα το βιβλίο αυτό να είναι πολύ θλιμμένο», εξομολογήθηκε ο ίδιος ο συγγραφέας, τον οποίο η Αλεξάντρα Αλτερ, η δημοσιογράφος των ΝΥΤ, είδε στο Μανχάταν περίπου σαν έναν χαμένο, παραιτημένο άνδρα, χαμένο κάπου ανάμεσα στον κόσμο των ζώντων και σε εκείνο των τεθνεώτων…