Ο κύριος Γκρι ενθουσιάζεται σαν μικρό παιδί: στη σελίδα 15 του σημερινού ενθέτου, ο καλός συνεργάτης μας Σάκης Ιωαννίδης γράφει πώς ξημερώθηκε συντροφιά με Θεσσαλονικείς ερασιτέχνες αστρονόμους παρατηρώντας και τραβώντας αστροφωτογραφίες. Στη σελίδα 15, δεσπόζει ο γαλαξίας της Ανδρομέδας φωτογραφημένος από τον Μάνο Μαλακόπουλο, μέλος του Ομίλου Φίλων Αστρονομίας Θεσσαλονίκης (ΟΦΑ) – όπως και η σημερινή φωτογραφία της στήλης: απεικονίζει το νεφέλωμα του Καρκίνου, όπως φωτογραφήθηκε από τον Πάνο Βλάχο, επίσης μέλος του ΟΦΑ. Οπως είπε ο κ. Βλάχος στον Σάκη Ιωαννίδη, για τη φωτογραφία απαιτήθηκαν περισσότερες από 8 ώρες έκθεσης.
«Κοίτα τι γράφει ο ιρακινής καταγωγής Αγγλος αστροφυσικός Τζιμ αλ Καλίλι στους συναρπαστικούς του “Δαίμονες της φυσικής” (εκδόσεις Τραυλός)», λέει ο κύριος Γκρι. «“Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας, λίγο μεγαλύτερος από τον δικό μας, απέχει από εμάς λίγο παραπάνω από 2 εκατομμύρια έτη φωτός. (…) Περιλαμβάνει περίπου μισό δισεκατομμύριο άστρα. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν τον παρατήρησα για πρώτη φορά με τηλεσκόπιο: μπροστά στα μάτια μου απλωνόταν μια αμυδρή, ασαφής σπείρα. Πάνω απ’ όλα, μ’ εντυπωσίαζε το γεγονός ότι έβλεπα την Ανδρομέδα όχι όπως ήταν τη στιγμή της παρατήρησης, αλλά όπως ήταν πριν από δύο και πλέον εκατομμύρια χρόνια. Το φως που είχε εκπέμψει τότε, πολύ πριν εμφανιστεί το ανθρώπινο είδος στη Γη, έφτανε τώρα στα μάτια μου, ολοκληρώνοντας έτσι το μακρύ ταξίδι του”».
Ο κύριος Γκρι βάζει στο σιντί τους «Πλανήτες» του Γκούσταβ Χολστ. Ακούγοντας τον «Μυστικό ουρανό», του Χολστ, θυμάμαι τον μεγάλο μου αδελφό, νύχτα καλοκαιριού το μαγικό έτος 2001 στη βόρεια Εύβοια, να στήνει το πρώτο του τηλεσκόπιο, το Mead-ETX90 E.C., να δίνει εντολή στον υπολογιστή του τηλεσκοπίου να εντοπίσει ένα ουράνιο αντικείμενο. Είχε στη μνήμη του καταχωρισμένα δεκατέσσερις χιλιάδες ουράνια αντικείμενα, πενήντα δορυφόρους, είκοσι έξι αστεροειδείς και δεκαπέντε κομήτες. Δεν ήταν μια τόσο απλή διαδικασία. Πέρα από την εγκατάσταση, ο αδελφός μου έπρεπε με ένα αλφάδι να σιγουρέψει ότι το τηλεσκόπιο βρίσκεται παράλληλα προς το έδαφος και να προσανατολιστεί με μια πυξίδα. Ακόμα κι αφού είχε ηλεκτρονικά «κλειδώσει» σε μια περιοχή του ουρανού, μετά ήθελε ψάξιμο χειροκίνητα, με το μάτι. Κάπως έτσι, παρατηρήσαμε μαζί τον γαλαξία της Ανδρομέδας.
Σήμερα είναι άνεργος – εξαναγκασμένος σε πρόωρη συνταξιοδότηση για την ακρίβεια, στα 52 του, βαθιά ζημιωμένος, μεταξύ άλλων, απ’ το «κούρεμα» του χρέους. Εχει καιρό να παρατηρήσει ή να φωτογραφίσει τα άστρα. Δεν τον αφήνει η οργή που αισθάνεται για το αδιέξοδο στο οποίο άλλοι τον οδήγησαν, μα και για τις δικές του επιλογές. Κατά καιρούς, κοιτάζει το αρχείο με τις αστροφωτογραφίες του. Μερικές τις ανεβάζει στο Facebook. Ζορίζεται φυσικά. Είναι όλα δύσκολα στη ζωή του – μ’ έναν τρόπο και στη δική μου. Οταν όμως θυμόμαστε τις νύχτες μας στη βόρεια Εύβοια, τον γαλαξία της Ανδρομέδας, τους δακτύλιους του Κρόνου, το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, τον γαλαξία Κάλντγουελ 031C, αισθανόμαστε την κοινή μας ζωή δικαιωμένη με έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο.