ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ. Στην πληθώρα των κειμένων της αρχιτεκτονικής, όλο πιο έντονα και ανησυχητικά είναι τα σημάδια της αδυναμίας είτε τα κείμενα να τεκμηριώσουν επαρκώς τα σύγχρονα έργα της αρχιτεκτονικής είτε, ακόμη, να τα περιγράψουν επαρκώς. Ανησυχητικός είναι, επίσης, και ο τρόπος της εξάπλωσης του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού ως μιας συμπληρωματικής και όχι αυτοδύναμης διαδικασίας, καθώς οροθετείται και ελέγχεται σε περιβάλλοντα φορτισμένα από τις προηγμένες μορφές της τεχνικής. Δίχως να υποτιμώνται τα θεαματικά άλματα τα οποία επιτελούνται τόσο στους τρόπους της αναπαράστασης όσο και σ’ εκείνους της υλοποίησης του αρχιτεκτονικού έργου, είναι υποχρέωσή μας να ερωτήσουμε για τις αδιευκρίνιστες ακόμη απώλειες και εν γένει τους περιορισμούς στους οποίους υπόκειται ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός σε αυτά τα περιβάλλοντα, στις συνθήκες της προηγμένης τεχνουργίας.
Απέναντι στον κατακερματισμό του νοήματος, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός θεωρείται συλλέγουσα αρχή, μια αρχή για την ανάκτηση του πραγματικού. Το κείμενο δεν προχωρεί σε μια περιγραφή ή αναπαραγωγή της περιοχής την οποία διερευνά -όπου η ετερογένεια, η πολλαπλότητα, οι δυνατότητες προσομοίωσης αποκτούν πρωτόγνωρη ισχύ-, παρά υφαίνεται ως μια προέκτασή της. Εντούτοις, ως μια θεώρηση του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και των προηγμένων μορφών της τεχνικής, αποτυπώνονται στη δομή του κειμένου οι εντάσεις, οι συνέχειες ή ασυνέχειες, οι υφές και εν γένει οι συνθήκες της περιοχής αυτής.
Δημήτρης Μανιός, «Αρχιτεκτονικός σχεδιασμός και προηγμένη τεχνουργία», εκδόσεις futura.