Ένα από τα πιο συναρπαστικά ξένα μυθιστορήματα εμφανίστηκε γυρισμένο στη γλώσσα μας πάνω στο κλείσιμο της χρονιάς: το μυθιστόρημα «Εκείνη τη μέρα» του Αμερικανού Ντένις Λεχέιν. Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση του Φίλιππου Χρυσόπουλου, διαδραματίζεται στη Βοστώνη αμέσως μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Λεχέιν θεωρείται στην Αμερική ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας μαζί με τον Τζορτζ Πελεκάνος – με τον οποίο μοιράζονται κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό: είχαν συνεργαστεί με τo HBO ως σεναριογράφοι στην αριστουργηματική τηλεοπτική σειρά «The Wire». Εσχάτως ο Λεχέιν συνεργάστηκε με τo ΗΒΟ για μια άλλη εξαιρετική σειρά, εποχής αυτή τη φορά, το «Boardwalk Empire».
Αρκετά βιβλία του έχουν μεταφερθεί με επιτυχία στο σινεμά (πιο γνωστό είναι το «Μυστικό ποτάμι» του Κλιντ Ιστγουντ, όμως ιδιαίτερη αδυναμία τρέφουμε στο «Χωρίς ίχνη», ελληνικός τίτλος του «Gone, Baby, Gone»). Από τις εκδόσεις Κέδρος έχουν κυκλοφορήσει και άλλα μυθιστορήματά του, όπως η συνέχεια του «Χωρίς ίχνη» και το «Ενα μίλι δρόμος στο σεληνόφωτο».
Το «Εκείνη τη μέρα», που κυκλοφόρησε τώρα, διαδραματίζεται (και αυτό) στην αγαπημένη Βοστώνη του συγγραφέα. Ο Λεχέιν δεν έφυγε ποτέ από τη γενέτειρά του και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή δεν είναι απλώς ένα σκηνικό στα έργα του αλλά καθορίζει, σφραγίζει τους ήρωές του. «Ενα στοιχείο που επαναλαμβάνεται στα βιβλία μου», μου είχε πει τον Σεπτέμβριο του 2012 από το τηλέφωνο, «είναι το νερό. Το στοιχείο του νερού. Ο ωκεανός και βέβαια ο ποταμός παίζουν τον δικό τους ρόλο». Το «Εκείνη τη μέρα» έχει ως θέμα μια μεγάλη απεργία της αστυνομίας στη Βοστώνη το 1919. Ο ίδιος δεν προσέγγισε πολύ διαφορετικά αυτό το βιβλίο απ’ ό,τι τα πιο καθαρόαιμα αστυνομικά του μυθιστορήματα. «Δεν μπορώ να γράψω κάτι αν δεν εμπλέκομαι συναισθηματικά με αυτό», μου έλεγε σε εκείνη τη συνομιλία. «Γράφω βιβλία τα θέματα των οποίων με παθιάζουν και αυτό είναι λίγο πρόβλημα, διότι έτσι δεν έχω μεγάλες περιοχές να αναπτυχθώ».
Δηλωμένος «παραμυθάς», θαυμαστής των Γκρέιαμ Γκριν, Τζόζεφ Κόνραντ, Ντίκενς, Φιτζέραλντ, μου έλεγε το 2012: «Δεν είμαι εδώ για να ανακαλύψω ξανά τον τροχό. Η ροπή μου είναι στη γραμμική αφήγηση, αρκεί αυτό να επιτυγχάνεται όσο πιο ζωντανά, πιο πλούσια γίνεται, οι χαρακτήρες να έχουν βάθος και η γλώσσα μιαν ομορφιά. Η βάση μου όμως είναι πώς να πω μια καλή ιστορία. Αυτό διδάσκω και στους φοιτητές μου: μάθε πρώτα πώς να γράφεις, πώς να πεις στοιχειωδώς μια ιστορία δηλαδή, και μετά ανάτρεψε τις συμβάσεις».