Δημήτρη Καιρίδη
«Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο ξένος Τύπος»
εκδ. Ιδρυμα «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής», εκδόσεις Πατάκη σελ. 373
Γιατί ένα βιβλίο για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή; Και γιατί ένα ακόμα τέτοιο βιβλίο τώρα; Ετσι ξεκινά το νέο του βιβλίο «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο ξένος Τύπος» (Ιδρυμα «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής», εκδόσεις Πατάκη) ο Δημήτρης Καιρίδης. Τα δύο ερωτήματα δεν έχουν τεθεί μόνο προς τον επίδοξο αναγνώστη του βιβλίου…
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σημάδεψε την πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας και πιστώνεται με μεγάλες εθνικές επιτυχίες, όπως η οικονομική ανάπτυξη της χώρας από τη δεκαετία του ’50, η εγκαθίδρυση ενός σταθερού δημοκρατικού πολιτεύματος το 1974 και η ένταξη, το 1980, της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, όπως ονομαζόταν τότε.
Η μελέτη του Δημήτρη Καιρίδη –είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο– αναπτύσσεται σε 373 σελίδες και αποτελείται από δύο μέρη: το πρώτο περιγράφει και αναλύει το ιστορικό πλαίσιο, στο εσωτερικό της χώρας και διεθνώς, του φαινομένου «Καραμανλή», ενώ το δεύτερο περιλαμβάνει αυτούσια ξένα δημοσιεύματα, συνοδευόμενα από τον απαραίτητο σχολιασμό. Πιο συγκεκριμένα, η μελέτη περιλαμβάνει επιλογή των πιο χαρακτηριστικών άρθρων που δημοσιεύτηκαν για τον Καραμανλή σε πέντε διεθνή έντυπα κύρους (New York Times, The Economist, Der Spiegel, Die Zeit και Le Monde) έως τον θάνατό του το 1998. Ετσι, το βιβλίο πρωτοτυπεί, διότι παρακολουθεί τη διαδρομή του Ελληνα ηγέτη μέσα από τις ανταποκρίσεις και τα σχόλια του ξένου Τύπου.
Ο Δ. Καιρίδης –απαντώντας με επιστημονική επάρκεια στα δύο αρχικά ερωτήματα– εξηγεί με στέρεα επιχειρήματα γιατί το έργο και η κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή συνεχίζουν να παραμένουν επίκαιρα σήμερα, την εποχή της μεγάλης πολυεπίπεδης κρίσης που περνάει η χώρα μας. Ο συγγραφέας, μάλιστα, ισχυρίζεται ότι το έργο του Καραμανλή συνεχίζει να εμπνέει σήμερα. Βέβαια παρουσιάζει πτυχές του Καραμανλή που απέχουν παρασάγγας από τους σημερινούς πολιτικούς και τις τακτικές που υιοθετούνται από τα κόμματα εξουσίας. Χαρακτηριστικά, όπως υπογραμμίζει το βιβλίο, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις (ειδικά του 1958, 1961 και 1963), οι κυβερνήσεις Καραμανλή –και παρά τις πιέσεις από στελέχη ώστε να διευκολυνθεί η προεκλογική εκστρατεία της ΕΡΕ– δεν υιοθέτησαν επεκτατική πολιτική, κάτι που έκαναν με μεγάλη ευκολία μεταγενέστερες κυβερνήσεις.
Ετσι, μία απλή περιδιάβαση σε δηλώσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποδεικνύει την αξία του βιβλίου για τη σημερινή, ταραγμένη εποχή της Ελλάδας. Ενδεικτικά, στις 23 Απριλίου 1998 οι New York Times, παρουσιάζοντας την είδηση του θανάτου του και σκιαγραφώντας το πορτρέτο του, ανέσυραν μία δήλωσή του: «Οταν πρωτομπήκα στην πολιτική πίστευα ότι οι Ελληνες ήταν πολύ ατομικιστές και ανίκανοι να συνεργαστούν γιατί ήταν φτωχοί. Η φτώχεια σε κάνει πονηρό και δολοπλόκο. Ετσι, σκέφτηκα, θα τους κάνω πλουσιότερους. Ως ένα βαθμό τους έκανα. Αλλά τίποτα δεν άλλαξε», είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1984, ένας πολιτικός που προτιμούσε να είναι χρήσιμος παρά αρεστός.