Οι άπειρες αποχρώσεις του πόνου και της επιθυμίας

Οι άπειρες αποχρώσεις του πόνου και της επιθυμίας

1' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» υποτίθεται ότι θέτουν επί τάπητος τη σχέση ηδονής και πόνου, τις αντιφάσεις της ερωτικής επιθυμίας – ή μήπως όχι; Δεν έχω διαβάσει ούτε έχω δει την ταινία, όσα ακούω όμως δεν μ’ εμπνέουν να σπεύσω άμεσα. Κυρίως διότι οσμίζομαι ότι μονάχα αυτό το «υποτίθεται», παραπάνω, απομένει από ένα βιβλίο/φιλμ που καταπιάνεται με τα πολύ σοβαρά αυτά θέματα. Από την άλλη, οι «Πενήντα αποχρώσεις» μού θύμισαν ένα παλαιότερο αγαπημένο βιβλιαράκι, που κοιτά το ζήτημα της επιθυμίας, και του πόνου, από μια τελείως διαφορετική (και μάλλον πολύ πιο ενδιαφέρουσα) οπτική.

Να σας συστήσω λοιπόν την Τζίλιαν Ουάιζ (Jillian Weise) και την ποιητική της συλλογή «The Amputee’s Guide to Sex» (Οδηγός σεξ του ανάπηρου, εκδ. Soft Scull Press, Νέα Υόρκη, 2007). Αυτό ήταν το πρώτο της βιβλίο, ακολούθησε το 2013 το βραβευμένο «Βιβλίο των αποχαιρετισμών» (The Book of Goodbyes) καθώς και θεατρικά έργα. Γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, τα πολυφωνικά αυτά πεζοποιήματα ανήκουν συχνά σε μια νέα γυναίκα με προσθετικό πόδι ή συνιστούν μονολόγους πριν ή μετά το σεξ, απευθύνσεις σε εραστές, πρώην, νυν και δυνάμει, σκηνές καθημερινότητας βαπτισμένης μέσα σε έναν κόσμο σαρκικής επιθυμίας και βαθιάς ανάγκης για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή, την ίδια στιγμή που αυτή η καθημερινότητα βάζει συνεχώς τρικλοποδιές – μεταφορικά και… κυριολεκτικά.

Στο τελευταίο πεζό ποίημα της συλλογής, μέσα στο μετρό η αφηγήτρια παρατηρεί ένα ζευγάρι: η κοπέλα έχει ανεβάσει και τα δύο της πόδια σε εκείνα του αγοριού. «Η γυναίκα δεν είναι ιδανική αλλά έχει δύο γόνατα.// Επειτα θυμάμαι ότι κοιμόμαστε τρεις μήνες μαζί χωρίς ποτέ να έχουμε βγάλει τα ρούχα μας». Αλλού: «Αυτό είναι το δέρμα μου, το σώμα μου και είμαι κι εγώ ζωντανή, ηλεκτρική, κρεάτινη και μεταλλική». Η συλλογή ξεκινά με πραγματικές οδηγίες αφαίρεσης του προσθετικού μέλους ενόψει σεξ. «Το κλειδί είναι η κινητικότητα. Οταν βλέπουν το μισό μέλος πανικοβάλλονται, γίνονται νευρικοί. Νομίζουν “Μήπως την πονέσω; Θα μου το πει αν την πονέσω;” Η κινητικότητα προδίδει αυτοπεποίθηση. Σκέφτεσαι για δύο ανθρώπους. Ξέρεις πού είναι τα άκρα σου ανά πάσα στιγμή· ξέρεις πού είναι τα άκρα του ανά πάσα στιγμή».

Μην ψάχνετε για εύκολες συγκινήσεις ή ερωτικές σκηνές ακραίας παρέκκλισης α λα Μπάλαρντ. Τα πεζοποιήματα της Ουάιζ έχουν κάτι εξοντωτικά γήινο, ανθρώπινο και τρυφερό, ακροβατώντας ανάμεσα στον βαθύ σωματικό και ψυχικό πόνο και στο ζωντανό ερωτικό πάθος, την πηγή της έμπνευσης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή