Τα καλύτερά μας χρόνια

2' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​«Είστε νεότερος απ’ ό,τι σας περιμέναμε», είπαν τρεις κυρίες στον κύριο Γκρι σε σαρακοστιανό γεύμα της Καθαράς Δευτέρας. Τον ρώτησα τι τους απάντησε. «Τους είπα πως το γεγονός ότι έχω πάρει κάποια κιλά δεν σημαίνει πως πρέπει να το κάνουμε και θέμα, όπου εκείνες, πολύ ευγενικά, αποκρίθηκαν πως, όχι, όχι, δεν εννοούσαν κάτι τέτοιο, αλλά ότι από αυτά που διαβάζουν σε τούτη τη στήλη, περίμεναν να δούνε έναν ώριμο κύριο. Θέλω να πω, εσύ φταις για όλα».

Το ότι κολακεύτηκε λίγο το απέκρυψε και προτίμησε να γκρινιάξει, από κεκτημένη ταχύτητα. Του απάντησα λοιπόν πως όσα γράφω εδώ προκύπτουν από δικές του ιδέες, αγωνίες, όνειρα, εικόνες, διαβάσματα, μουσικές και ότι συνήθως τους δικούς του προβληματισμούς «ώριμοι κύριοι» τους έχουν, οπότε πολύ λογικά οι συγκεκριμένες κυρίες ξαφνιάστηκαν καθώς ο κύριος Γκρι ελάχιστες γκρίζες τρίχες έχει στο κεφάλι του. Με κοίταξε σαστισμένος. Πίστευε, βλέπετε, πως οι ασήμαντες μικροϊστορίες του ηχούν σαν ανέκδοτα και, οπωσδήποτε, δεν έχουν ηλικία. Ακόμα κι αν ήταν έτσι όμως, τον προδίδουν τα γούστα του. Για παράδειγμα, παραπονιέται επειδή ορισμένες κυρίες τον περίμεναν «πιο μεγάλο», αλλά βάζει να ακούσουμε τον Τζιν Κρούπα, τον μεγάλο κρουστό της εποχής των Μπιγκ Μπαντ. Δηλαδή, τι περιμένει να συμβεί όταν μαγεύεται από τη σύμπραξη του δαιμόνιου Κρούπα με τη βραχνή Ανίτα Ο’ Ντέι και τον σπιρτόζο Ρόι Ελντριτζ στην τρομπέτα; Ο κύριος Γκρι ακούει μαγεμένος το ξεσηκωτικό σουίνγκ «Let me off Uptown», από ηχογράφηση του 1956, και για να είμαι ειλικρινής, ίσως και να τον ζηλεύω κάπως διότι μέσα σε όλες του τις αντιφάσεις, στο γεγονός πως μιλάει για τα παλιά χωρίς να νοσταλγεί τίποτα, έχει κάτι που δεν έχω: σπάνια στερεότητα για άνδρα της σήμερον και την ίδια στιγμή μιαν απρόσμενη ευαισθησία για άνδρα της χθες. Ισως γι’ αυτό του αρέσει ο Τζιν Κρούπα και η μουσική του. Ο ίδιος βέβαια λέει πως δεν είναι μόνον η μουσική και θυμάται πάντοτε με συγκίνηση ότι στην ταινία «Τα καλύτερά μας χρόνια», που ο μεγάλος Γουίλιαμ Γουάιλερ γύρισε το 1946, ο Κρούπα έκανε ένα μικρό, τιμητικό «πέρασμα». «Είναι το φιλμ με τους τρεις βετεράνους του Β΄ Παγκοσμίου που επιστρέφουν στα σπίτια τους και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην παλιά τους ζωή – που δεν είναι παλιά πια, είναι νέα, τόσο νέα που φαντάζει ξένη. Και ο Κρούπα ήταν από τους πυλώνες που έκαναν όλους αυτούς τους νέους άνδρες να αντέξουν. Θυμάμαι ακόμη τη συγκλονιστική σκηνή όπου ο ένας από αυτούς τους ευάλωτους μαχητές περιπλανιέται μονάχος σε ένα απέραντο νεκροταφείο πολεμικών αεροπλάνων. Νεότατος άνδρας που έχει ζήσει τόσα ώστε να μπορεί όντως κάποιος να τον περάσει για μεγάλο, για ώριμο, για έμπειρο, τριγυρνάει σε ένα κοιμητήριο αναμνήσεων, αντιμέτωπος με τα φαντάσματά του – κάτι που εγώ κι εσύ μάλλον δεν θα αντέχαμε ποτέ να κάνουμε. Ημουν μικρός κι έβλεπα την ασπρόμαυρη ταινία στην τηλεόραση με τον πατέρα μου, έναν άνδρα εκείνης της γενιάς, και για πρώτη φορά ο πατέρας μου μού φάνηκε πιο νέος απ’ ό,τι ήταν, και απ’ ό,τι είχα συνηθίσει να τον βλέπω μεγαλώνοντας μαζί του, τον θυμήθηκα όταν άκουσα την κουβέντα εκείνη από τις ευγενικές κυρίες και σκέφτηκα ότι αυτά, εδώ τώρα, είναι τα καλύτερά μας χρόνια».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή