Η ζωή είναι γεύματα

2' 35" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μερικές φορές κατεβαίνει κάτω στη Γη αφήνοντας πίσω του τον ουρανό, άλλοτε γαλανό ή διάσπαρτο με νέφη σε σχήματα και όγκους επιβλητικούς, άλλοτε σκοτεινό και κεντημένο με άστρα, και τότε, το καθημερινό γύρω του μοιάζει να έχει μεταμορφωθεί. Η εγγύτητα, κατά τον κύριο Γκρι, αναπλάθεται όταν βαπτίζεται κάθε τόσο στην απόσταση. Ακόμα και τα πλέον στοιχειώδη και αυτονόητα, λοιπόν, μοιάζουν συναρπαστικά, αποκτούν ξαφνικά μέσα του αυτή τη σπάνια δύναμη που διακρίνει, όπως ισχυρίζεται, τη συμφωνική μουσική και την ίδια στιγμή τη συγκίνηση και τη μοναδικότητα της ανθρώπινης φωνής. Είναι οι στιγμές που δεν υπάρχει διαχωριστικό όριο, σύνορο, στον μακρόκοσμο και στον μικρόκοσμο.

Στα γεύματα με φίλους αναφέρεται, στα σπίτια των φίλων. Στη Σίσσυ και στον Αντώνη, «στο δεύτερο σπίτι του», όπως λέει, μα και στον Νίκο και στην Αμαλία, στον Απόστολο και στη Γεωργία, στον Σωτήρη και στην Ελένη, στον Μιχάλη και στη Βαρβάρα, στο Νίκο και την Ισμήνη, στον Παναγιώτη και την Ελένη, ή όπως την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι, στον Γιώργο και την Ελένη, όπου, επιστρέφοντας σπίτι του το απόγευμα, κατέβασε από τη βιβλιοθήκη του ένα άλλο βιβλίο του Τζέιμς Σόλτερ (πριν κάνα δυο Κυριακές είχε αναφερθεί στα έξοχα μυθιστορήματά του, το «Θέλω μόνο να σου ανήκω» και «Αυτό είναι όλο»), ένα βιβλίο που αγαπά πολύ: το «Η ζωή είναι γεύματα» (Life Is Meals, 2006), αμετάφραστο στα ελληνικά.

Ενα μωσαϊκό από συνταγές μαγειρικής, λογοτεχνικού κουτσομπολιού, ανεκδότων και αφορισμών γύρω από το στρωμένο τραπέζι, που ο Σόλτερ έγραψε μαζί με τη δεύτερη γυναίκα του, την Κέι Ελντρετζ (Kay Eldredge), δημοσιογράφο και θεατρικό συγγραφέα. Το ζεύγος συγκέντρωσε το υλικό του βιβλίου από όλα τα χρόνια που πέρασε σε τραπέζια με φίλους, απλώνοντας την γκάμα τους από τους αμερικανικούς τρόπους έως τη γαλλική φινέτσα και από τα συμπόσια της αρχαιότητας έως την απρόσμενη μαγεία ενός πρωινού, ενός γεύματος, ενός δείπνου όπου, πάνω από γεύσεις και απολαύσεις, οι φίλοι μοιάζουν πάντοτε σαν ημίθεοι, σαν την αγία οικογένεια που αυτή τη φορά έχεις εσύ επιλέξει.

«Ειδικά τα τελευταία αυτά χρόνια, με την αγωνία και την αβεβαιότητα των κρίσεων που μας καταπλάκωσαν», σχολιάζει ο κύριος Γκρι, ξεφυλλίζοντας το «Η ζωή είναι γεύματα», «αυτά τα τραπέζια με φίλους ήταν, και παραμένουν, βάλσαμο και καταφύγιο. Η αγγλική έννοια του comfort food βρίσκει εδώ την αποθέωσή της – με όλους τους τρόπους. Από το κρασί και τα γέλια μέχρι τις μουσικές και τα γλυκά στο τέλος. Τι κρίμα που δεν μαγειρεύω κι εγώ να τους το ανταποδώσω», καταλήγει με κάποια λύπη κι έπειτα θυμάται τα αλλεπάλληλα γεύματα της αγαπημένης παρέας στη «Μεγάλη ανατριχίλα», την αστεία και συγκινητική ταινία του Λόρενς Κάσνταν (απ’ όπου και η φωτογραφία), με τη μουσική υπόκρουση του Μάρβιν Γκέι και των Temptations, της Αρίθα Φράνκλιν, των Four Tops και άλλων μεγάλων της σόου. «Ο θάνατος ενός φίλου τους ένωσε και τους έδωσε νέα ζωή», λέει ο κύριος Γκρι, «πάνω από τραπέζια και κρεβάτια, ένοχα μυστικά, ανομολόγητες επιθυμίες, ξανακερδισμένες αγάπες και κάθε φορά που ακούω το αριστούργημα του Procol Harum, το “A Whiter Shade of Pale”, από εκείνο το φιλμ, σκέφτομαι ότι ίσως και να είχε δίκιο ο δανδής Οσκαρ Ουάιλντ όταν έλεγε ότι η φιλία είναι τραγικότερη από τον έρωτα: διαρκεί περισσότερο».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή