Στον κύριο Γκρι αρέσουν οι λίστες: αγαπημένα βιβλία, ταινίες, μουσικές, μαζί με τις σχετικές υποκατηγορίες: μυθιστόρημα, διήγημα, δοκίμιο ή θρίλερ, κωμωδία, φιλμ νουάρ ή κλασική, τζαζ, κινηματογραφική μουσική κ.ο.κ. Μια από τις δευτερεύουσες λίστες του αφορά ήρωες και ηρωίδες ταινιών που του έχουν εντυπωθεί βαθιά από παλιά και του ζητώ να ξεκινήσει από τους άνδρες.
«Από εδώ, ο Τζορτζ Ιστμαν, ήρωας της ταινίας “Μια θέση στον ήλιο” (1951) του Τζορτζ Στίβενς», μου εξηγεί, συστήνοντάς μου τον χαρακτήρα που στην ταινία υποδύεται ο Μοντγκόμερι Κλιφτ. Σε ένα από τα πρώτα πλάνα του φιλμ, βλέπουμε τον Ιστμαν (Κλιφτ) να κάνει οτοστόπ σε κάποια αμερικανική εθνική οδό. Πίσω του διακρίνεται μια μεγάλη διαφήμιση της εταιρείας του πλούσιου θείου του, με μια όμορφη κοπέλα να χαμογελά ξαπλωμένη στον ήλιο, η οποία μοιάζει με την Αντζελα Βίκερς (Λιζ Τέιλορ), την κόρη των πλούσιων φίλων των θείων του, την οποία αργότερα θα ερωτευθεί. «Κοίτα τη φωτογραφία του σημερινού μας σημειώματος: μέσα σε ένα πλάνο, συμπυκνώνεται το θέμα του φιλμ: η μοναξιά, η μισερή ταυτότητα ενός νέου που πόθησε να έχει και αυτός μια θέση στον ήλιο, πλάι στην όμορφη κοπέλα της διαφήμισης», σχολιάζει ο κύριος Γκρι.
«Γιος θρησκόληπτης μάνας και ορφανός από πατέρα», συνεχίζει, «ο Τζορτζ είναι ο φτωχός συγγενής των Ιστμαν, όχι όμως δίχως ικανότητες: ο αυστηρός θείος τον προσλαμβάνει και, ξεκινώντας από πολύ χαμηλά, ανέρχεται στην ιεραρχία της εταιρείας. Αυτή ίσως είναι λοιπόν η προσωπική του υπέρβαση, το πολυπόθητο κοινωνικό άλμα ― ειδικά όταν ερωτεύεται την πλούσια Αντζελα. Καθώς όμως οι γάμοι προετοιμάζονται, προκύπτει το πρόβλημα: ο Τζορτζ έχει στο μεταξύ αφήσει έγκυο μια εργάτρια της εταιρείας Ιστμαν, την Αλις (Σέλι Ουίντερς). Σκοτεινές ιδέες κατακλύζουν τον νου του σχετικά με το “πώς θα την ξεφορτωθεί” και κάπου εδώ η όποια απόπειρα για μια θέση στον ήλιο αποδεικνύεται φενάκη, φρεναπάτη».
Βλέπουμε την ταινία, διασκευή του μυθιστορήματος «Μια αμερικανική τραγωδία» του Θεόδωρου Ντράιζερ, και η φιγούρα του Τζορτζ στοιχειώνει κάθε πλάνο. «Θέλει όσο τίποτε άλλο να πατήσει στα πόδια του, μα κάνει ό,τι μπορεί για να πετύχει το αντίθετο», σχολιάζει ο κύριος Γκρι. «Οπως του λέει η Αντζελα, “περάσαμε τις καλύτερες στιγμές της σχέσης μας αποχαιρετώντας ο ένας τον άλλο” και ο Τζορτζ αποκοιμιέται στον ώμο της, διαλυμένος από τον ίδιο του τον εαυτό, πάντοτε στη σκιά, μακριά απ’ το φως του ήλιου. Ο δε Μόντι Κλιφτ ακτινοβολεί μέσα στη θλίψη του. Υπόψη και την ερχόμενη Κυριακή, για έναν άλλο ήρωα που υποδύεται ο Κλιφτ θα σου μιλήσω».
Καθώς πέφτουν οι τίτλοι του τέλους, ρωτώ τον κύριο Γκρι ποια μουσική θα ταίριαζε εδώ και βάζει να παίξει το «I Can Dream, Can’t I» που οι αδελφές Αντριους έκαναν μεγάλη επιτυχία την εποχή που γυριζόταν το φιλμ. «Και ο Τζορτζ μπορούσε να ονειρευτεί, δεν μπορούσε;», αναρωτιέται ο κύριος Γκρι. «Ελα όμως που, όπως λένε οι Αμερικανοί, he had the dream but not the drive: είχε το όνειρο ενός στόχου αλλά όχι και τη ροπή προς τον στόχο. Αυτή η άβυσσος που χωρίζει κάθε όνειρο από κάθε σκοπό, όσο ευγενής ή ποταπός κι αν είναι αυτός».