Ο Νεντ και η Μάτι, κάθιδροι στη Φλόριντα του σφοδρού καύσωνα. Αλλά όχι μόνον. Παράνομοι εραστές, φλέγονται από πόθο μα στη φωτογραφία δεν φαίνεται ότι προετοιμάζουν και ένα φόνο. Η «Εξαψη» (1981) του Λόρενς Κάσνταν θα μπορούσε να λέγεται και «Το φιλί της γυναίκας αράχνη» – και τι σύμπτωση, και σε εκείνη την ταινία, ο Ουίλιαμ Χαρτ έπαιζε. Εδώ όμως, στην «Εξαψη», έχει στο πλάι του μια πανέμορφη Κάθλιν Τέρνερ, σε ένα νεονουάρ φιλμ που βασίζεται στο «Double Indemnity» και το «Out of the Past», δύο κλασικά νουάρ μυθιστορήματα του ανυπέρβλητου Τζέιμς Κέιν, που και τα δύο έγιναν ταινίες, η πρώτη το 1944, η δεύτερη το 1947.
Ο κύριος Γκρι με πληροφορεί πως όταν προβλήθηκε η «Εξαψη», οι ασύλληπτες ερωτικές σκηνές της τον αναστάτωσαν τόσο που για κάμποσες νύχτες έχασε τον ύπνο του. Μεγαλώνοντας όμως, ξεχώρισε μιαν άλλη σκηνή: «Είσαι αργός, έτσι; Μου αρέσει αυτό στους άνδρες», λέει η Μάτι στον Νεντ, ο οποίος την κοιτάζει όπως ο πιστός που βρίσκεται ενώπιον της θεότητας που λατρεύει. Και είναι λες και η θεά του έχει αποφασίσει γι’ αυτόν την αληθινή του ταυτότητα. Ουσιαστικά, ο Νεντ δεν έχει εαυτό.
Αποτυχημένος δικηγόρος χαλαρών ηθικών αρχών, ο Νεντ άγεται και φέρεται προ του σκοτεινού αντικειμένου του πόθου του. Η τεστοστερόνη μπορεί να ξεχειλίζει από παντού, κατά τον κύριο Γκρι όμως, η ανδρική του υπόσταση είναι μηδαμινή. «Ο Νεντ, κατά τη γνώμη μου, υποφέρει από την “απελπισία της θηλυκότητας”». Του ζητώ να εξηγηθεί. «Στο κλασικό του βιβλίο “Φόβος και τρόμος”», λέει ο κύριος Γκρι, «ο Κίρκεγκορ ξεχωρίζει δύο είδη απελπισίας. Η πρώτη είναι η απελπισία την οποία ονομάζει “απελπισία της θηλυκότητας”: όταν δεν θέλεις να είσαι ο εαυτός σου, όταν δεν μπορείς να συμφιλιωθείς με τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν αισθάνεσαι ξένος απέναντι στον εαυτό σου. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο είδος απελπισίας, που ο Κίρκεγκορ ονομάζει “απελπισία του ανδρισμού”: να θέλεις απελπισμένα να είσαι ο εαυτός σου ή η απελπισία επειδή δεν μπορείς να είσαι απόλυτα ο εαυτός σου. Με άλλα λόγια, ο κόσμος θέλει να είμαι κάποιος άλλος, επομένως, για να μείνω ο εαυτός μου πρέπει να απορρίψω τον κόσμο, πράγμα πολύ δύσκολο βέβαια. Ο Νεντ όμως δεν θέλει να είναι ο εαυτός του, γι’ αυτό και παραδίδεται στην επιθυμία. Είναι όλος επιθυμία, επιθυμία που ξοδεύεται και μαζί της ξοδεύεται και ο ίδιος. Η συγκεκριμένη γυναίκα είναι η καταστροφή του, μα δεν θα μπορούσε να διαλέξει καμία άλλη: μόνο μέσα από μια τέτοια γυναίκα μπορεί να αποδεχθεί τον μισερό, ελλειμματικό του εαυτό. Πρόσεξε: εκείνη τον προσβάλλει, λέγοντάς του ότι είναι “αργός”, σε εκείνον όμως αυτό αρκεί, διότι της “αρέσουν οι αργοί άνδρες” και το μόνο του νόημα είναι να αρέσει σε αυτήν».
Μα τι το ενδιαφέρον βρήκες σε έναν τόσο τιποτένιο τύπο; ρωτάω τον κύριο Γκρι με μια κάποια αγανάκτηση. Βάζοντας να ακούσουμε το «Night Lights», που ο Τζέρι Μάλιγκαν ηχογράφησε το 1963, λέει χαμηλόφωνα, σαν να φοβάται ότι θα μας ακούσουν: «Διότι όλοι οι άνδρες έχουμε υπάρξει λίγο Νεντ στη ζωή μας. Τιποτένιοι. Δεν θέλουμε να το θυμόμαστε, αλλά αυτή δεν είναι η σκληρή αλήθεια; Και πόσο απολαυστικό ήταν, μα την πίστη μου, ε;»