Ο κύριος Γκρι λάτρευε τις ταινίες του Γούντι Αλεν από παλιά, ωστόσο, υπάρχει ένα φιλμ στο οποίο έρχεται και επανέρχεται, και σε αυτό ο Γούντι Αλεν πρωταγωνιστεί χωρίς όμως να το σκηνοθετεί ή να υπογράφει το σενάριο. Και η ταινία αυτή ήταν η «Βιτρίνα» (1976), των Μάρτιν Ριτ και Ουόλτερ Μπερνστίν.
«Με είχε πάει ο αδελφός μου στο “Αννα Ντορ”. Ημουν μικρός· είχα δει τον “Υπναρά” του Γούντι Αλεν και είχα διασκεδάσει χωρίς να καταλάβω απολύτως τίποτα. Με τη “Βιτρίνα” όμως απλώς δεν κατάλαβα τίποτα χωρίς καν να διασκεδάσω».
Και πώς θα μπορούσε; Η ταινία διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη του 1950 κι έχει ως θέμα τους δημιουργούς που έπεσαν θύματα της «μαύρης λίστας» του γερουσιαστή Μακάρθι απ’ το Ουισκόνσιν. Οταν, χρόνια μετά, ο κύριος Γκρι ξαναείδε αυτή τη γλυκόπικρη κωμωδία, ξεχώρισε αμέσως τον κεντρικό ήρωα, που υποδύεται ο Γούντι Αλεν, ο οποίος πήρε και αυτός τη θέση του στην προσωπική λίστα του κυρίου Γκρι, των δέκα πιο αξιομνημόνευτων ανδρικών κινηματογραφικών χαρακτήρων.
«Χάουαρντ Πρινς· ένα ανθρωπάκι. Ταμίας σε εστιατόριο και μικροτζογαδόρος. Μια κινούμενη μιζέρια που δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μόνον με τον εαυτό της, αδαής και αστοιχείωτος», λέει ο κύριος Γκρι. «Στο ανθρωπάκι αυτό καταφεύγουν φίλοι του, σεναριογράφοι της τηλεόρασης, οι οποίοι έχουν χάσει τη δουλειά τους επειδή τα ονόματά τους είναι στη “μαύρη λίστα”. Ο Χάουαρντ γίνεται η “βιτρίνα” τους: υπογράφει τα σενάρια και μοιράζεται τα ποσοστά που έχουν συμφωνήσει». Τα σενάρια γίνονται ανάρπαστα όχι μόνο για τη γραφή αλλά και για το ιδεολογικό τους υπόβαθρο. Τόσο που η επιμελήτριά του, η Φλόρενς Μπάρετ (Αντρια Μαρκοβίτσι), τον ερωτεύεται. «Κοίτα τη φωτογραφία τους: πώς τον κοιτά στα μάτια, ενώ εκείνος αποφεύγει το βλέμμα της. Πού να της πει την αλήθεια; Κάθε φορά που εκείνη τον ρωτάει για το γράψιμό του, εκείνος παριστάνει τον Κινέζο».
Ωσπου η διαβόητη Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων τον καλεί να καταθέσει. Ο Χάουαρντ, ή θα παραμείνει ανθρωπάκι ή θα σταθεί στα πόδια του. Ή θα αποκτήσει υπόσταση, διωκόμενος όμως, ή θα παραμείνει αυτό που είναι, λειψός όμως. «Ξέρει πως δεν άξιζε τίποτε απ’ όλα αυτά: ούτε τα χρήματα ούτε την αναγνώριση ούτε την αγάπη μιας γυναίκας», σχολιάζει ο κύριος Γκρι. Στο τέλος, με έναν εξόχως γουντιαλενικό τρόπο, ο Χάουαρντ διαολοστέλνει την Επιτροπή και τη στιγμή που του φορούν τις χειροπέδες, η Φλόρενς δεν τον αφήνει από την αγκαλιά της. «Είναι η τελευταία σκηνή της ταινίας. Από τα χάπι εντ που αγαπώ πολύ», λέει ο κύριος Γκρι, ο οποίος όλο και κάτι θυμάται από εκείνη την παρθενική του προβολή της ταινίας, τότε, μέσα της δεκαετίας του ’70. «Οντως. Μου είχε μείνει ένα τραγούδι που ακούγεται σε αυτή. Του Φρανκ Σινάτρα, το “Young at Heart”. Ολη αυτή η σχεδόν παιδική αθωότητα, η μελωδική αφέλεια και την ίδια στιγμή όλη αυτή η ενοχή και η αγωνία. Και κάπου εκεί, ο Χάουαρντ, ο Καθένας δηλαδή, νέος στην καρδιά, αθώος μα και ένοχος, γίνεται ένας άνδρας άξιος να τον αγαπήσει μια γυναίκα. Δεν είναι αυτό το καλύτερο τέλος μιας τέτοιας ιστορίας;».