«Ο γιος σημαδεύει τον πατέρα. Κοίτα τη φωτογραφία προσεκτικά. Γονατιστός είναι ο πατέρας και αυτός που κρατάει το όπλο, έτοιμος να του φυτέψει μια σφαίρα στον αυχένα, είναι ο γιος. Αυτός που κλείνει έντρομος τα μάτια, περιμένοντας να συμβεί το μοιραίο, είναι ο άλλοτε ισχυρός πάτερ φαμίλιας, ο γιος είναι όμως τώρα ο δυνατός, αυτός έχει την εξουσία -ή έτσι νομίζει-, πάντως δείχνει ψύχραιμος και ψυχρός διότι αυτή είναι η δουλειά του ― σκοτώνει κόσμο επί πληρωμή. Μονάχα που εδώ πρόκειται για μια εικονική εκτέλεση, κανένας δεν τον πλήρωσε για να σημαδέψει τον ίδιο του τον πατέρα, δική του πρωτοβουλία ήταν. Είναι όπως η θυσία του Αβραάμ αλλά από την ανάποδη, χωρίς το περίφημο “άλμα στο παράλογο της πίστης”, μονάχα με το παράλογο, δίχως χείρα αγγέλου να εμποδίζει την ύστατη στιγμή το χέρι του φονιά ― ο φονιάς μονάχος του δεν τραβάει τη σκανδάλη. Είναι μια πράξη εξευτελισμού και ταπείνωσης από τον γιο προς τον πατέρα».
Το έτος είναι 1994 και ο 25χρονος Τζέιμς Γκρέι κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τη «Μικρή Οδησσό», καθοδηγώντας τους Μαξιμίλιαν Σελ (ο πατέρας), Βανέσα Ρέντγκρεϊβ (η μάνα), τους γιους: τον Ρούμπεν (Μάικλ Φέρλονγκ), που είναι ο Βενιαμίν της οικογένειας, και τον Τζόσουα (Τιμ Ροθ), που είναι ο πρωτότοκος, ο Ησαύ που στο βάθος όμως είναι ο Ιακώβ: παλεύει με μια άγνωστη σκιά σε μια σπηλιά για να ανακαλύψει πως παλεύει με τον ίδιο τον Θεό -δίχως ποτέ να βλέπει το πρόσωπό Του, εννοείται-, δηλαδή με τον πατέρα του. Ο κύριος Γκρι έχει σταθεί από τότε που πρωτοείδε το φιλμ στον Τζόσουα, τον άσωτο υιό μιας δυσλειτουργικής οικογένειας Ρωσοεβραίων που διαμένουν στο Μπράιτον Μπιτς του Μπρούκλιν, στην οικεία τους γειτονιά, τη Μικρή Οδησσό.
Γιατί ο γιος σημαδεύει τον πατέρα; «Διότι ο τελευταίος έδειρε τον μικρό του αδελφό. Διότι έδιωξε τον ίδιο απ’ το σπίτι με τις κλωτσιές φωνάζοντας “Δολοφόνε!”, όταν αυτός πήγε να δει την ετοιμοθάνατη από καρκίνο μητέρα του ― η οποία επιμένει ότι κάποτε θα αλλάξει ο μεγάλος της γιος. Επίσης, διότι τα δύο αδέλφια αγαπούν τρελά το ένα το άλλο. Και, τέλος, διότι ο Τζόσουα κατά βάθος λατρεύει τον δύστροπο πατέρα, υποκλίνεται μπροστά του κάθε στιγμή κι ας μην το καταλαβαίνει. Είναι ο Πατέρας-Νόμος: ο Τζόσουα εξεγείρεται εναντίον του μόνο και μόνο για να τον σφιχταγκαλιάσει στο τέλος».
Ο κύριος Γκρι είναι στοιχειωμένος από τη μορφή του Τζόσουα. «Η αποτελεσματικότητά του ως πληρωμένου δολοφόνου, όλη η αυτάρκεια της αυτοεξορίας πάνω στην οποία έχει επενδύσει, καταρρέει μόλις τα αφεντικά του τού ανακοινώνουν ότι η επόμενη “δουλειά- πρέπει να γίνει στο Μπράιτον Μπιτς ― στη γειτονιά του. “Δεν μπορώ να γυρίσω εκεί”, τους λέει, αλλά θα γυρίσει διότι αυτή είναι η δουλειά του. Ο άσωτος επιστρέφει στον απόλυτο τόπο του εγκλήματος, στο μόνο μέρος όπου δεν έχει σκοτώσει κι όμως από εκεί ξεκίνησαν όλοι οι φόνοι. Μη μου ζητήσεις μουσικές σήμερα. Σήμερα έχει μονάχα μια εβραϊκή παροιμία που ταιριάζει γάντι στον Τζόσουα και τον πατέρα του: Οταν ένας πατέρας χαρίζει κάτι στον γιο του, γελάνε και οι δύο. Οταν ο γιος χαρίζει κάτι στον πατέρα, κλαίνε και οι δύο».