Ορισμένα δημοσιογραφικά κείμενα διαβάζονται σαν λογοτεχνία. Κείμενα από τα οποία μαθαίνεις απολαμβάνοντας την ίδια στιγμή την ανάγνωση: τον λόγο καθεαυτό, τη γραφή, αλλά και τις πληροφορίες που φέρνουν μαζί τους, τα παράθυρα που σου ανοίγουν. Ως μια τέτοια περίπτωση προσέγγιζα τον Μιχάλη Μητσό, στις σταθερές στήλες του στα «Νέα». Και ήταν, δίχως να το ξέρει, ένα είδος άτυπου δασκάλου όλ’ αυτά τα χρόνια. Μου άνοιγε δρόμους και αυτή την πολυεπίπεδη οπτική του ανάπτυξε ακόμα περισσότερο στο βιβλίο του «Οι ιστορίες θα μας σώσουν. Ενα ημερολόγιο του 2014» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Εδώ λοιπόν, το ίδιο πνεύμα ανησυχίας, νηφαλιότητας μα και έντονου αναβρασμού, πολλαπλών αναφορών που ιντριγκάρουν χωρίς να ξεπέφτουν ποτέ στην κατάρα του αναίτιου name dropping παρά μόνον επειδή το επιτάσσει το ίδιο το υλικό, το πρωτογενές ερέθισμα του συγγραφέα – μα και το αίσθημα, καθώς στο ιδιότυπο αυτό ημερολόγιο που είναι τόσο προσωπικό όσο είναι και πολιτικό και είναι τόσο στοχαστικό όσο είναι και περιγραφικό, ο λόγος του Μητσού έχει άφθονο, κρυστάλλινο αίσθημα. Δεν θα πω περισσότερα για το βιβλίο γενικά αλλά θα παραπέμψω στις αυριανές σελίδες της κυριακάτικης «Κ», όπου ο καλός συνάδελφος Νίκος Βατόπουλος παρουσιάζει πολύ καλύτερα από μένα το πνεύμα και τον βαθύτερο χαρακτήρα αυτού του τόσο ιδιαίτερου βιβλίου.
Επί του παρόντος, θα περιοριστώ σε ένα κεφάλαιό του, στο οποίο ο Μητσός αναφέρεται στον πρόωρα χαμένο Σουηδό αυτόχειρα συγγραφέα Στιγκ Ντάγκερμαν (1923-1954), δημιουργό του μυθιστορήματος «Το καμένο παιδί» (Εστία) και του δοκιμίου «Η ανάγκη μας για παρηγοριά» (Μελάνι). «Μεγάλο μάθημα δημοσιογραφίας» γράφει ο Μητσός ότι έλαβε από τον Στάγκερμαν, ο οποίος, το 1946 καταγράφει τη διαλυμένη Γερμανία, προσεγγίζοντας τους απλούς πολίτες ως θύματα μιας μεγάλης καταστροφής και όχι ως τέρατα. Ο Μητσός παραθέτει μια επιστολή του απογοητευμένου από τους άλλους δημοσιογράφους Ντάγκερμαν: «Η δημοσιογραφία είναι η τέχνη τού να φτάνεις πολύ αργά όσο το δυνατόν νωρίτερα. Δεν θα το καταφέρω ποτέ». Αυτή την αμφιθυμία, την τρομακτική έλξη και την έντονη απώθηση ή κόπωση απέναντι στη δημόσια γραφή φαίνεται να διακρίνει και τον Ελληνα δημοσιογράφο/συγγραφέα, όπως και κάθε γραφιά που σέβεται τον εαυτό του. Κάπου εκεί έρχεται ένας λεπτός αυτοσαρκασμός κι ένα υποδόριο χιούμορ να παντρέψει την έλξη με την απώθηση και κάπως έτσι ο Μιχάλης Μητσός γίνεται ένας συναρπαστικός αφηγητής και στοχαστής της καθημερινότητας, της Ιστορίας, των σχέσεων και των απουσιών που καθορίζουν τις ζωές όλων μας.