«Eχω πάντα στο τραπέζι που κάθομαι για να πιω τον πρωινό καφέ μια στοίβα με βιβλία που θέλω να διαβάσω. Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, μέσα σ’ αυτά ήταν και η “Οδός Πανός” του Γιώργου Χρονά με ένα αφιέρωμα στον Γιώργο Σαραντάρη. Οταν “ήρθε η σειρά του” και άρχισα να το διαβάζω, όχι μόνο τα ποιήματα αλλά και τα σχόλια των φιλολόγων, τα κείμενα των συγγραφέων και ποιητών που έγραφαν για τον Σαραντάρη, τα μάτια μου άνοιγαν σιγά σιγά από έκπληξη. Εντυπωσιάστηκα από το μέγεθος της κατάθεσής του, από το βάθος και τη στοχαστικότητά του. Τον απασχόλησαν θεμελιώδη πράγματα, τα οποία είπε με μεγάλο θάρρος».
Αυτή η πρώτη ουσιαστική «γνωριμία» της Λίνας Νικολακοπούλου με τον ποιητή στην πορεία εξελίχθηκε, απέκτησε ευρύτητα και έγινε μια πολύ όμορφη μουσική παράσταση που θα φιλοξενηθεί στις 11 και 12 Μαΐου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η παράσταση έχει τίτλο «Οι πνοές του Μάη» και είναι ένα μουσικό αφιέρωμα στον ποιητή της γενιάς του ’30 με ποιήματά του γραμμένα από το 1933 έως το 1940 και μελοποιημένα από τη Δάφνη Αλεξανδρή, που θα τραγουδήσουν οι Μελίνα Τανάγρη, Αργυρώ Καπαρού, Θοδωρής Βουτσικάκης και Δημήτρης Νικολούδης.
Τι ήταν, όμως, αυτό που έκανε τη Λίνα Νικολακοπούλου να σκύψει πάνω στον Γιώργο Σαραντάρη; «Ο Σαραντάρης έχει γράψει ελεύθερος από κάθε σύμβαση», απαντάει. «Ελεύθερος από κάθε ντροπή, κάθε φόρμα κυρίαρχη μέχρι εκείνη την ώρα. Τον απασχολούσαν, βαθιά, υπαρξιακά θέματα».
Για την παράσταση επιλέχθηκαν και μελοποιήθηκαν 28 ποιήματα. «Διάλεξα περισσότερα απ’ αυτά που μελοποιήθηκαν με κριτήριο αυτό που μέσα μου έλεγε ότι ένα ποίημα μπορεί να γίνει τραγούδι», εξηγεί η Λίνα Νικολακοπούλου. «Επειτα από τόσα χρόνια που γράφω, έχω την εμπειρία να διαβάσω τον εσωτερικό ρυθμό. Τα ποιήματα του Σαραντάρη δεν έχουν ομοιοκαταληξία, οπότε έπρεπε να νιώσω τον παλμό τους, να νιώσω ότι υπάρχει ένα εσωτερικό μέτρο».
Ποιητής «μυστήριο»
Ο Γιώργος Σαραντάρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1908. Το 1912 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Μπολόνια της Ιταλίας. Εκεί, φοίτησε σε ιταλικά σχολεία και στη συνέχεια σπούδασε Νομικά στα Πανεπιστήμια της Μπολόνια και της Ματσεράτα. Τον Μάρτιο του 1931 ήρθε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και να εργαστεί. Κινήθηκε στους λογοτεχνικούς κύκλους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης παίρνοντας μέρος στις πνευματικές ζυμώσεις της δεκαετίας του ’30. Το 1940 πολέμησε ως απλός στρατιώτης στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, παρά το γεγονός ότι είχε μεγάλη μυωπία και ασθενική κράση. Η υγεία του κλονίστηκε και αρρώστησε, πιθανότατα από τύφο. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1941 έφυγε από τη ζωή στα 33 του χρόνια.
Το ποιητικό του έργο άρχισε να ερευνάται πιο διεξοδικά από τη δεκαετία του ’60 και μετά, αλλά ακόμη και σήμερα ανήκει στους όχι και τόσο αναγνωρίσιμους ποιητές, παραμένει ένας ποιητής μυστήριο, με ένθερμους, όμως, θαυμαστές που συχνά διατυπώνουν την απορία πώς αυτός ο χαρισματικός ποιητής και διανοούμενος θα είχε εξελιχθεί αν δεν πέθαινε τόσο νέος.