Ανδρες που πληγώνουν και πληγώνονται διότι επέλεξαν την εύκολη οδό· άνδρες που ζορίζονται επειδή θέλουν μόνον να είναι ο εαυτός τους· άνδρες που άγονται και φέρονται πίσω από μια γυναίκα· άνδρες που βρίσκουν τον καλύτερο εαυτό τους χάρη σε μία γυναίκα· άνδρες που κηδεύουν με τιμές το μικρό αγόρι μέσα τους· άνδρες που κάπου ανάμεσα στην παραβατικότητα και την πίστη στο καθήκον δοκιμάζουν το σθένος, τη δειλία τους· άνδρες που αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη των επιλογών τους· άνδρες που αντιμετωπίζουν κατά μέτωπο τα φαντάσματα της ζωής τους και άνδρες που προσπαθούν να «σκοτώσουν» τον πατέρα τους τσακίζοντας τον εαυτό τους. Μια σούμα από τη λίστα των εννέα κινηματογραφικών ανδρικών χαρακτήρων που έχει ξεχωρίσει ο κύριος Γκρι –μήπως εντοπίσει κάποια πτυχή του εαυτού του σε αυτούς τους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες που «έγραψαν» μέσα του.
Απομένει ένας ακόμα για να κλείσει η δεκάδα. «Ξεκινήσαμε με μια ταινία του 1951, το “Μια θέση στον ήλιο”», λέει. «Λοιπόν, λέω να κλείσουμε με ένα ακόμα ασπρόμαυρο φιλμ του 1951, το “Detective Story”, που ο μεγάλος Ουίλιαμ Ουάιλερ σκηνοθέτησε βασισμένος στο ομότιτλο θεατρικό έργο που ο Σίντνεϊ Κίνγκσλεϊ έγραψε το 1949. Τηρουμένων των αναλογιών, ο ρεαλισμός, η δραστικότητα της κινηματογράφησης και η ζωντάνια των χαρακτήρων με κάνουν να σκέφτομαι ότι το αριστούργημα αυτό είναι η νουάρ εκδοχή του εκπληκτικού τηλεοπτικού “Wire”».
Ο τόπος είναι η καλοκαιρινή Νέα Υόρκη και σκηνικό ένα αστυνομικό τμήμα. Η δράση κρατάει μια ημέρα· στο επίκεντρό της βρίσκεται ο ντετέκτιβ Τζίμι Μακλάουντ (ένας σπουδαίος Κερκ Ντάγκλας): ιδεαλιστής, αδιάφθορος, καταδιώκει έναν γιατρό «χασάπη» που έχει πλουτίσει με παράνομες εκτρώσεις. Ατεγκτος, παθιασμένος μα και πιστός στις αρχές του σε βαθμό νεκρικής ακαμψίας, ο Μακλάουντ έχει ωστόσο τα ζητήματά του (και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά): αυτό που σήμερα ονομάζουμε «διαχείριση θυμού». «Ο συνάδελφος, και φίλος του, ο Μπρόντι, του λέει πόσο απάνθρωπος είναι, ακόμα και με τη γυναίκα του. Κοίτα τη φωτογραφία των δύο ανδρών (τον Μπρόντι υποδύεται ο εξαιρετικός καρατερίστας Ουίλιαμ Μπέντιξ), την ένταση στο βλέμμα τους». Οχι τυχαία: όλη η οργή του Μακλάουντ κατά του υπόκοσμου εκκινεί από τη βάναυση πατρική φιγούρα.
Εννοείται ότι ο Μακλάουντ καταρρέει. «Εχτισα όλη μου τη ζωή πάνω στο μίσος προς τον πατέρα μου», λέει κλαίγοντας. «Κι όλο αυτό το διάστημα, εκείνος βρισκόταν μέσα μου και γελούσε». Τίτλοι τέλους – αφού ο Μακλάουντ συγχωρεθεί, συμβολικά και κυριολεκτικά. Κάθαρση. Εχει βραδιάσει κι ένα νεαρό ζευγάρι ξεχύνεται στη νυχτερινή, καυτή Νέα Υόρκη. «Πάω στοίχημα ότι ακούνε την μπάντα του Claude Thornhill να παίζει το δροσερό “Snowfall”», λέει ο κύριος Γκρι. «Και τώρα που τελειώσαμε με τη λίστα, καλοκαίρι έρχεται, ας τσαλαβουτήξουμε λίγο κι όπου μας βγει. Εχει γίνει τόσο αποκαρδιωτικό το γύρω-γύρω που μια μικρή γωνιά διαφυγής είναι απαραίτητη κάθε τόσο για αποσυμπίεση. Και κλείσε την ενότητα με ένα μελωδικό αλλά ξέφρενο μεσογειακό σουίνγκ, το “Buona Sera” που ο Λούι Πρίμα ηχογράφησε τη δεκαετία του ’50».