Δεν θυμάμαι πότε πρωτοείδα αυτό το έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά. Τις «Δάφνες και πικροδάφνες». Σίγουρα στο Θέατρο Τέχνης σε κάποια από τις αναβιώσεις, όχι στην πρώτη παράσταση, πριν από 36 χρόνια.
Η παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας έφτασε στο θέατρο «Θησείον» όπου και θα παραμείνει μέχρι τις 30 του μηνός. Αυτή τη φορά, τους τέσσερις άσπονδους φίλους ανέλαβε να καθοδηγήσει σκηνοθετικά ο Θοδωρής Γκόνης.
Μια περίεργη συντροφιά τεσσάρων ανδρών, στην επαρχία της μεταπολίτευσης, δεμένοι όλοι στο άρμα διαφορετικών υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Κομματάρχες, ένα είδος που τότε ανθούσε, σήμερα απλώς έχει διαφοροποιήσει τα «εργαλεία» του.
Ξεδιπλώνοντας την ιστορία τους, ο Δημήτρης Κεχαΐδης και η Ελένη Χαβιαρά δεν ασχολούνται ηθογραφικά με τον πληθυσμό της τότε ελληνικής περιφέρειας. Εχουν τη διεισδυτικότητα, την οξύνοια και το ταλέντο να εντάξουν μέσα στην απλή, εκ πρώτης όψεως, ιστορία τους τις παθογένειες, τις μικρότητες, τις κουτοπονηριές, τις φοβίες των κατοίκων αυτής της χώρας, όχι μόνο στη συγκεκριμένη στιγμή. Και αυτό το 36χρονο κείμενο αποδεικνύει, δυστυχώς, ότι ελάχιστα από εκείνα που έθιξαν οι δύο συγγραφείς 36 χρόνια πριν έχουν διαγραφεί από το συλλογικό DNA μας.
Οι τέσσερις ηθοποιοί που έφτασαν από την Καβάλα (Αλέξανδρος Καλπακίδης, Δημήτρης Κοντός, Παύλος Σταυρόπουλος, Ανδρέας Τσιαπτσιάδης) μας θύμισαν ότι υπάρχουν επαγγελματίες εκτός Λεκανοπεδίου, που τιμούν τη δουλειά τους, κι ας μην έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Ο Θοδωρής Γκόνης είχε δύσκολη δουλειά να κάνει. Εδωσε έμφαση στο κωμικό στοιχείο του κειμένου, το υπόγεια κωμικό, και κατάφερε αυτοί οι άνθρωποι να αναγνωρίζονται σε κάθε εποχή.