Thomas Kunkel
Man in Profile.
Joseph Mitchell
of the New Yorker,
εκδ. Random House
Nα αρχίζεις τη δημοσιογραφική σου καριέρα στη Νέα Υόρκη το 1929, τι εποχή… Ηταν νεαρός 21 ετών εκείνη τη χρονιά ο Τζόζεφ Μίτσελ όταν ξεκίνησε να γράφει σε εφημερίδες και περιοδικά έως ότου κατασταλάξει στο The New Yorker το 1938 όπου παρέμεινε ώς το 1996. Τη χρονιά που πέθανε. Εμεινε ως ένας γραφιάς της πόλης, γεμάτος ρηγματώσεις, εκκεντρικότητα, βουβό πάθος, αυτοκριτική, φοβίες και απόσταση, όπως οι άνθρωποι που τραβούσαν την προσοχή του.
Αν έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον για όλον τον κόσμο η έκδοση της βιογραφίας του Τζόζεφ Μίτσελ με συγγραφέα τον Thomas Kunkel, είναι γιατί φέρνει μπροστά μια σύνθετη προσωπικότητα, έναν περιπατητή της Νέας Υόρκης που ενσάρκωσε με τον δικό του τρόπο την αμερικανική ατμόσφαιρα από τα μέσα του 20ού αιώνα. Και ακόμη, γιατί η βιογραφία του Τζόζεφ Μίτσελ γίνεται μία παράλληλη και υπαινικτική ιστόρηση της ίδιας της πόλης της Νέας Υόρκης, όχι της επίσημης, αλλά της μισοφωτισμένης, εκείνης της Νέας Υόρκης που ο Μίτσελ αγαπούσε, που κρυφοκοιτούσε και αισθανόταν ότι είναι προέκτασή του.
Και ίσως, όταν γράφει κανείς για άλλους ανθρώπους, γράφει και για τον εαυτό του, καθώς προβάλλει, διαπλέκει και συγκρίνει διαρκώς το αστικό του αίσθημα και το προσωπικό του εκτόπισμα.
Είχε αυτή την εκκεντρικότητα του επιφανειακά μονήρους ο Μίτσελ, αλλά είχε μια ευτυχισμένη οικογένεια και μια πολύ βαθιά δεξαμενή αναφορών. Παρά το πολυετές writer’s block από το οποίο υπέφερε τα τελευταία χρόνια, άφησε σπουδαία κείμενα για την πόλη και τους ανθρώπους της, κυρίως για όσους δεν χωρούσαν στην επίσημη εικόνα και περίσσευαν από το κάδρο της προβλέψιμης αφήγησης. Ο Μίτσελ μεγέθυνε τον εαυτό του και μέσα από αυτήν τη διαστολή περιέλαβε τους απόκληρους, τους λοξούς, τους μοναχικούς και όλους εκείνους που έκαναν τις γειτονιές της Νέας Υόρκης και κυρίως το Greenwich Village μοναδικό.
Η Αμερική είχε την οικουμενική κουλτούρα στον κεντρικό κορμό της στις δεκαετίες του 1940 και 1950 όταν ο Μίτσελ έγραφε για τη Νέα Υόρκη. Ηταν τεράστια η επιρροή της αμερικανικής ζωής σε όλες τις χώρες κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο και τη μουσική, αλλά και τη λογοτεχνία, τη λόγια, την pulp, την αστυνομική. Ατμοί και επιθυμίες ανέβλυζαν στους δρόμους της πόλης με ένα τρόπο καθαρά αμερικανικό και ταυτόχρονα διαχρονικό και οικουμενικό και γι’ αυτό και σήμερα μιλάμε για την κλασική Αμερική του ’50 και με μια φράση συνεννοούμαστε.
Ο Μίτσελ και τα γραπτά του που έχουν εκδοθεί σε τόμους αντιμετωπίζεται με σεβασμό και προκαλεί σήμερα την περιέργεια, ίσως γιατί, πέρα από την ομορφιά και την αλήθεια των κειμένων του, είχε το θάρρος να γράψει για κάτι που αφορούσε τον ίδιο. Και σε αυτή την κατάκτηση έφτασε έχοντας κάνει επί χρόνια αστυνομικό και ελεύθερο ρεπορτάζ, είχε γράψει για φόνους και απάτες, για ανθρώπους που ξεγελάστηκαν ή καταπάτησαν κάθε έννοια νόμου. Και όλους αυτούς ο Μίτσελ τους άλεσε και τους χώνεψε και αργότερα, όταν περπατούσε στους δρόμους και τύχαινε ένα πρόσωπο να αιχμαλωτίσει το δικό του βλέμμα, ήταν σαν και πάλι να τους αναγνώριζε και να τους καταλάβαινε. Είχε τον δικό του κώδικα. Και τον δικό του τρόπο.