Στη μαύρη οθόνη υπήρχε κάτι σαν πάμφωτο σύμπαν, ένας κινούμενος θολός αστερισμός μέσα στον οποίο, μας είπε η γυναίκα με τη λευκή μπλούζα, ήταν η κόρη μας, αυτό το νησάκι των επτά χιλιοστών ήταν η κόρη μας. Μέσα στην ηλεκτρική ακτινοβολία της οθόνης είδα την Αουρα να χαμογελάει, κι αυτό το χαμόγελο, πολύ φοβάμαι, δεν θα το ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Μετά την είδα να φέρνει ένα δάχτυλο στην κοιλιά της για να την καθαρίσει απ’ το γαλάζιο τζελ με το οποίο την είχε αλείψει η νοσοκόμα. Και μετά την είδα να φέρνει το δάχτυλο στη μύτη της για να το μυρίσει και να το ταξινομήσει κατά τους κανόνες του κόσμου της, κι αυτή η εικόνα με γέμισε με μια παράλογη χαρά, όπως όταν βρίσκεις στον δρόμο ένα κέρμα».
Το μυθιστόρημα «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» (Ικαρος) του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκεζ είναι μια πολυδιάστατα ειπωμένη ιστορία για το «αμαρτωλό» παρελθόν της Κολομβίας, και για το ζόρικο παρόν της επίσης, ωστόσο μέσα στο βιβλίο υπάρχει η παραπάνω, άφατης τρυφερότητας, σκηνή που αφορά πρωτίστως την προσωπική ζωή του κεντρικού ήρωα, του Αντόνιο. Ιδού πώς η συνηθισμένη επίσκεψη στον γυναικολόγο για τον καθιερωμένο υπέρηχο στην κοιλιά της εγκυμονούσας μητέρας μπορεί να διαβαστεί σαν μια σκηνή επιστημονικής φαντασίας, δίχως διαστημόπλοια και αστροναύτες αλλά με ένα «πάμφωτο σύμπαν» να κυριαρχεί και μέσα σε αυτό έναν «κινούμενο θολό αστερισμό» – περίπου όπως μου το περιέγραψε και ο συγγραφέας Νίκος Δαββέτας, δείχνοντας μια φωτογραφία του Γαλαξία της Ανδρομέδας που έχω πίσω μου, «να, έτσι, είναι όταν βλέπεις το έμβρυο στον υπέρηχο».
Στο φινάλε του «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968), ο μεγάλος Στάνλεϊ Κιούμπρικ απεικονίζει την υπέρβαση του ανθρώπου σε μιαν άλλη, ανώτερη συνθήκη ύπαρξης στο σύμπαν μέσα από τον θάνατο και κατόπιν την (ανα)γέννηση ως «παιδιού των άστρων»: το έμβρυο, προφυλαγμένο μέσα στον αμνιακό σάκο, ατενίζει τους μπλε ωκεανούς της Γης μέσα στο άπειρο Διάστημα. Υπερβολές, θα πείτε, αλλά και τι έγινε; Το ενδιαφέρον είναι πως κοιτάζοντας αυτή την εξόχως τεχνολογική, και την ίδια στιγμή υπερβατική, εικόνα ενός μικροσκοπικού ανθρώπου μέσω του σόναρ σκάνινγκ, βλέποντας την ανθρώπινη μορφή να κουνάει χέρια και πόδια, ακόμα και να ανασηκώνεται, σαν να θέλει να κολυμπήσει μέσα στον αμνιακό σάκο, θυμάσαι (θεωρητικά φυσικά) πως πέρασες κι εσύ από εκεί, πως ήσουν κι εσύ μέσα εκεί, ήσουν κι εσύ ένα «παιδί των άστρων» όπως και ο καθένας γύρω σου, κάθε ζωντανό πλάσμα πάνω στη Γη, φώλιασε σε αυτό το υγρό, σκοτεινό, άπειρο κουκούλι.