Ενας μικρός αποχαιρετισμός

Ενας μικρός αποχαιρετισμός

2' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μ​​ελαγχόλησε  παρακολουθώντας στην τηλεόραση, από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, στο Παρίσι, το 1965, «άρρωστος από ζήλια», όπως έγραψε, τον παλιό του γνώριμο, τον Εντ Γουάιτ, συνάδελφό του από τα χρόνια της αεροπορίας, να επιπλέει στο Διάστημα, με φόντο τον Γαλάζιο Πλανήτη. Τη διήγηση αυτή του Αμερικανού Τζέιμς Σόλτερ, ενός από τους αγαπημένους του συγγραφείς, θυμήθηκε ο κύριος Γκρι την περασμένη Παρασκευή όταν έμαθε ότι ο Σόλτερ αναχώρησε ήσυχα, στα ενενήντα του. «Αυτός ο τόσο σωματικός συγγραφέας», είπε, «πέθανε πάνω στην φυσικοθεραπεία». Το τελευταίο του μυθιστόρημα, «Αυτό είναι όλο» (εκδ. Αλεξάνδρεια) κυκλοφορεί στα ελληνικά και η μαγεία της γραφής του απασχόλησε τον κύριο Γκρι («Ο ιπτάμενος συγγραφέας», 8.2.15).

«Στην αυτοβιογραφία του “Burning The Days” ήταν που διάβασα πώς ένιωσε όταν είδε τον αστροναύτη Ουάιτ να κάνει τον πρώτο αμερικανικό περίπατο στο Διάστημα», λέει ο κύριος Γκρι λυπημένος. «Παραπλήσια είναι και η αφήγηση του Σόλτερ όταν έβλεπε τον Νιλ Αρμστρονγκ (επίσης πρώην μάχιμο πιλότο, και βετεράνο της Κορέας, όπως κι ο Σόλτερ) να βηματίζει στο φεγγάρι. Ο Σόλτερ βρισκόταν και πάλι σε δωμάτιο ξενοδοχείου, αυτήν τη φορά στο κρεβάτι με γυναίκα. Οπως γράφει: “Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα ή την αγωνία της. Ηδονή και ασυνέπεια από τη μία, απίστευτα επιτεύγματα από την άλλη. Εμεινα ξύπνιος γι’ αρκετή ώρα σκεπτόμενος τι είχα εγώ καταφέρει”».

Τι είχε καταφέρει: να εγκαταλείψει με πολύ πόνο την αεροπορική ζωή και να κλειστεί σε δωμάτια για να γράψει με πολύ κόπο – να γράψει ιστορίες που ματώνουν στα χέρια σου, με ήρωες που πάντοτε κάτι σου θυμίζουν από τα πιο υπέροχα, ανομολόγητα όνειρά σου έως τις πλέον μύχιες αναξιοπρέπειες. «Κάποτε», λέει συλλογισμένος ο κύριος Γκρι, «ήμουν σε ένα σκιερό δωμάτιο ξενοδοχείου με μια κοπέλα. Ηταν η αρχή του έρωτα· ποτέ όμως δεν βρεθήκαμε έτσι όπως το είχαμε ονειρευτεί. Τότε όμως, ξαπλωμένοι, κουβεντιάζαμε για τον Σόλτερ σαν να ήταν κοινός μας φίλος, λες και τον είχαμε επισκεφθεί παρέα στο σπίτι του πλάι στον ωκεανό. Από τότε ξέρω ότι μπορείς να βρίσκεσαι στη Σελήνη ή να πλέεις στο Διάστημα με περισσότερους τρόπους από έναν. Ηταν ένα ταξίδι».

Το παράπονο του κυρίου Γκρι είναι ότι ένας τέτοιος συγγραφέας δεν πούλησε ποτέ όσο του άξιζε. Ο Σόλτερ όμως συνέχισε, μάχιμος και ιπτάμενος ώς το τέλος. Και η μουσική της ημέρας; «Το αγαπημένο μου “Infra 1” του Μαξ Ρίχτερ, με τις πειραγμένες φωνές των αστροναυτών από και προς το φεγγάρι. Και τη γλυκιά μελαγχολία που είχαν οι ιστορίες του Σόλτερ. Ενα άφατο νανούρισμα σε έναν αληθινό συγγραφέα, με φωτογραφία όχι τον ίδιο αλλά τον παλιό του φίλο, τον Εντ Ουάιτ, να πλέει στο Διάστημα, τον Ουάιτ που ένιωθε τόσο μεθυσμένος από την αιώρηση στο σύμπαν που χρειάστηκε να τον διατάξουν για να μπει ξανά στην κάψουλα του Τζέμινι· τον Ουάιτ που χάθηκε δύο χρόνια μετά, όταν ο πύραυλός του, στο πρόγραμμα “Απόλλων”, άρπαξε φωτιά».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή