Το βράδυ που γνώρισα τον Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ στη Βοστώνη στο πάρτι για τα ενενηκοστά του γενέθλια, στις 18 Οκτωβρίου 1998, μου είπε ότι τελείωνε το βιβλίο του «Name-dropping». Μου είχε πει, μεταξύ άλλων, και την ιστορία με τον πρόεδρο Τζόνσον και πώς κατάφερε να τον πείσει να πιέσει τη χούντα στην Ελλάδα να αποφυλακίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου κι ένα πρωί τον πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος από τον Λευκό Οίκο και του είπε «I got your bastard out of Greece». Αυτά μου ήταν γνωστά, βέβαια, αλλά τον άφηνα να μου τα διηγείται όχι τόσο γιατί το ευχαριστιόταν αλλά διότι περί αυτού ακριβώς επρόκειτο: name-dropping. Μου είπε διάφορα και για τη Μάργκαρετ Παπανδρέου και για τον Κώστα Σημίτη (ήταν τότε πρωθυπουργός) αλλά και για τον Γιώργο Παπανδρέου. Μετά, μου εξομολογήθηκε ότι επρόκειτο για name-droppings (και γέλασε με όλη του την καρδιά μάλιστα), κάτι που άλλαζε ριζικά τα πάντα, μια και ο πληθυντικός του dropping σημαίνει περιττώματα. Εν πάση περιπτώσει, κάτι ανάλογο κάνω κι εγώ αυτή τη στιγμή: περνιέμαι για σπουδαίος αφού ισχυρίζομαι όχι μόνο ότι γνώρισα τον Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ αλλά ότι πιάσαμε και κουβέντα!
Στο άλλο άκρο του Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ, name-dropping είναι η τέχνη, το ταλέντο, του να ισχυρίζεσαι ότι γνωρίζεις σπουδαίους ανθρώπους (άρα είσαι κι εσύ σπουδαίος), χωρίς αυτό να είναι αλήθεια, για να εντυπωσιάσεις τους γύρω σου και, πιθανώς, να ανεβείς τα σκαλιά της κοινωνικής, πολιτικής ή επαγγελματικής ιεραρχίας. Πρόκειται για άτομα ευφάνταστα, υπερφίαλα, ξιπασμένα, εγωπαθή, μεγαλομανή, παραμυθάδες, συνήθως συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες, γκρούπις ή και δημοσιογράφοι και πολιτικοί ακόμη, οι οποίοι βάζουν τον εαυτό τους στο επίκεντρο της συζήτησης, προκαλώντας την περιέργεια των φίλων τους, της παρέας τους, του κοινωνικού τους περίγυρου, με ιστορίες δήθεν γνωριμίας σημαντικών ανδρών· πόσοι δεν ξέρουμε εκείνο το ανέκδοτο με τον διάσημο Ελληνοαμερικανό John Papas που στεκόταν δίπλα στον Πάπα στο παράθυρο στην Αγία Εδρα… Για τους φαντασιομανείς το name-dropping είναι η γεωπολιτική, η απόλυτη πρακτική τού να «πετάνε» πασίγνωστα ονόματα σε συζητήσεις και να τα παρουσιάζουν ως στενούς τους φίλους ή συνεργάτες, κι ας μην τα έχουν συναντήσει ποτέ τους, να λένε για πόλεις που έχουν πάει ενώ δεν ξέρουν πού πέφτουν στον χάρτη και, γενικά, να επιδίδονται σε μια ακατάσχετη ονοματολογία με μοναδικό σκοπό τον εντυπωσιασμό προς ίδιον όφελος. Μου έτυχε να έχω πιάσει στα πράσα τέτοια άτομα-νούμερα, που ήξεραν από Σεφέρη έως Ρίτσο και Ελύτη κι ας ήταν στο Δημοτικό όταν τους «γνώρισαν».
Ο Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ (1908-2006) δεν ήταν απαραίτητο να «πετάει» ονόματα για να εντυπωσιάσει κανέναν, μια και στο πρόσωπό του καθρεφτιζόταν η ζώσα αμερικανική ιστορία του 20ού αιώνα, αφού φίλοι του ήταν όλοι οι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Φράνκλιν Ρούζβελτ και μετά (πέντε απ’ τους οποίους είχε υπηρετήσει σε κυβερνητικές θέσεις), αρχηγοί κρατών, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες, προσωπικότητες παγκόσμιου κύρους. Ο ίδιος, προοδευτικός οικονομολόγος, ελεύθερο πνεύμα και ένας από τους κυριότερους εκφραστές του αμερικανικού φιλελευθερισμού, είχε γράψει πάμπολλα βιβλία για την οικονομία, που γνώρισαν επιτυχία τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Από τα πιο σημαντικά του έργα: «Ο αμερικανικός καπιταλισμός» (1952), «Η κοινωνία της αφθονίας» (1958) και «Το νέο βιομηχανικό κράτος» (1967). Δίδαξε για πολλά χρόνια στο Χάρβαρντ, ήξερε τι γινόταν στον κόσμο έως την ημέρα που πέθανε και ήταν ένας από τους λίγους που έλαβαν το προεδρικό μετάλλιο για την ελευθερία δύο φορές.
Στο βιβλίο του «Name-dropping» (εκδόσεις Houghton, Mifflin Company, 1999, σελ. 194), ο Γκάλμπρεϊθ αφήνει το οξυδερκές, αδυσώπητο και ειρωνικό πλην γλυκύτατο βλέμμα του να διεισδύσει σε πρόσωπα που συναναστράφηκε, όπως οι πρόεδροι Ρούζβελτ, Τρούμαν, Τζόνσον, Κένεντι και Κλίντον και οι κύκλοι τους, ο Νεχρού και άλλοι ηγέτες του Τρίτου Κόσμου. Με τα ανέκδοτα και τις συναρπαστικές του αναμνήσεις, διανθισμένες με περίτεχνο κους κους και με βάση το φλεγματικό, αγγλοσαξονικό του χιούμορ, ρίχνει φως στα άδυτα των συνομιλητών του, συνδέοντας την προσωπική του ιστορία με εκείνη της Αμερικής του 20ού αιώνα.
(ΥΓ.: Καλά, η γνωριμία μου με τον Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ υπήρξε άκρως επεισοδιακή, σχεδόν μυθιστορηματική, αλλά δεν είναι της παρούσης. Την έχω γράψει και περιλαμβάνεται στο δικό μου βιβλίο για την Αμερική που δεν λέγεται «Name-droppings» αλλά «Τετράδια Αμερικής»).