Η θεωρία του failed state κλονίζεται όταν διαβάσει κανείς το βιβλίο του Στάθη Ν. Καλύβα «Καταστροφές και Θρίαμβοι. Οι 7 κύκλοι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας» (εκδ. Παπαδόπουλος), που είναι, ήδη, ένα πολυδιαβασμένο ανάγνωσμα για το «ελληνικό ζήτημα». Ο Στάθης Ν. Καλύβας αποφεύγει, φυσικά, οποιαδήποτε βεβαιότητα, αλλά τολμάει να κάνει μια υπόθεση, ότι δηλαδή το ελληνικό κράτος από τη δεκαετία του 1820 ώς σήμερα έχει περάσει μεγάλες κρίσεις, καταστροφές, διχασμούς, έχοντας, όμως, διασωθεί, σχεδόν πάντα, στη σωστή όχθη. Οι κλυδωνισμοί και οι καταστροφές (1897, 1922, 1944, 1967, 1974) ήταν αποτέλεσμα διχασμών, λανθασμένης ανάγνωσης διεθνούς περιβάλλοντος και αυτοκαταστροφικής υπερεκτίμησης εσωτερικών δυνατοτήτων, αλλά η Ελλάδα, στο πηλίκο της Ιστορίας, δεν είναι αποτυχημένο κράτος.
Το πυκνό αυτό βιβλίο των 300 σελίδων εκκινεί και καταλήγει στην τρέχουσα κατάσταση, αφήνοντας ανοιχτό παν ενδεχόμενο, αλλά εμπνέεται και οργανώνει το δομικό στοιχείο του από τη βαθιά θεώρηση του ελληνικού κράτους. Από τη σκοπιά που μας προτείνει ο Στ. Καλύβας είναι, πράγματι, αξιοθαύμαστο το γεγονός όχι μόνο της ίδρυσης του ελληνικού κράτους αλλά της ίδιας της ιδέας για τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης, τηρουμένων των αναλογιών, νησίδας στην άκρη μιας καθυστερημένης και άγονης νησίδας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι κύκλοι της οικονομικής ευημερίας και των κρατικών υποδομών, στις δεκαετίες 1880-90, 1910, 1920, 1950, 1960, 1970, 1980, 1990, 2000, με τις πολλές αποχρώσεις και διακυμάνσεις, μαρτυρούν την ύπαρξη μιας δυναμικής ανάμεσα στο αστικό κράτος και τον διεθνή παράγοντα. Η περίπτωση, δε, του ελληνικού οικονομικού θαύματος του ’50 και ’60 εξαίρεται -και δικαίως- ως μοναδική. Το μέλλον, όμως, είναι άγραφο βιβλίο. Αν διαβάσει κανείς, όμως, ανάμεσα στις γραμμές, θα δει τους κύκλους να συνεχίζουν.