«Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί δύο από τα κορυφαία επεισόδια της “Ζώνης του Λυκόφωτος”, το “A Walking Distance” (30.10.1959) και το “A Stop at Willoughby” (6.5.1960), έχουν ως ήρωες διαφημιστές;» με ρώτησε πρόσφατα ο κύριος Γκρι. Στα διαλείμματα της αγωνίας για το πώς πάνε οι διαπραγματεύσεις για τη χώρα, κάτι άγριες «λευκές νύχτες» εξαιτίας του άγχους, το ρίχναμε στην τρελή μπας και ανασάνουμε. Ο κύριος Γκρι τα σκέφτηκε όλ’ αυτά αφού είδε το τελευταίο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς «Mad Men».
«Ο Ντον Ντρέιπερ του “Mad Men” θα μπορούσε να είναι ήρωας της “Ζώνης του Λυκόφωτος”, ειδικά των δύο αυτών επεισοδίων», σχολίασε. Ο θρυλικός Ροντ Σέρλινγκ, δημιουργός της σειράς και σεναριογράφος των δύο συγκεκριμένων επεισοδίων, μας δείχνει δύο διαφημιστές της λεωφόρου Μάντισον της Νέας Υόρκης, εξουθενωμένους από την πίεση της δουλειάς και ένα υπαρξιακό άγχος που χτυπάει κόκκινο, να γυρίζουν πίσω στον χρόνο, είτε στην παιδική ηλικία είτε σε ένα απώτερο, νοσταλγικό παρελθόν. Στο τέλος, ο πρώτος επιστρέφει στο παρόν του σοφότερος· ο δεύτερος παραμένει αιωνίως φυλακισμένος στο παρελθόν, νεκρός. «Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ο Ντον Ντρέιπερ στη θέση τους».
Ο κύριος Γκρι πάντοτε είχε αδυναμία στον Ροντ Σέρλινγκ και τον θυμήθηκε ξανά διότι τον Ιούνιο, εν μέσω των αφόρητων πολιτικών κλυδωνισμών που μας κράτησαν άυπνους, έκλεισαν σαράντα χρόνια από τον πρόωρο θάνατό του, τον Ιούνιο του 1975. Ηταν πενήντα ενός ετών.
«Αυτός ο τόσο δημιουργικός πεισματάρης άνδρας, που μπόλιασε τη “Ζώνη” του, το 1959-64, με τις πλέον ριζοσπαστικές θεωρίες που έβγαλε η αστροφυσική και η κοσμολογία της εποχής (από τα παράλληλα σύμπαντα έως τις στρεβλώσεις του χωροχρόνου), συνδυάζοντάς τες με το καφκικό παράλογο και τις πιο μύχιες αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης, αυτός ο πολέμιος του ρατσισμού, της λογοκρισίας και του πολέμου στο Βιετνάμ, βασανιζόταν από εφιάλτες και τρομακτικά νυχτερινά φλας μπακ εξαιτίας των δικών του πολεμικών εμπειριών».
Το 1943, ο Σέρλινγκ κατατάχθηκε στους αλεξιπτωτιστές· το 1944 στάλθηκε στις Φιλιππίνες και, ως μάχιμος τυφεκιοφόρος, πήρε μέρος στη μεγάλη μάχη της νήσου Λέιτε και στις πολυήμερες φονικές οδομαχίες της Μανίλας. Είδε πολύ αίμα, πολύ θάνατο και τραυματίστηκε τρεις φορές. Στο επεισόδιο της «Ζώνης», «The Purple Testament» (12.2.1960), ο υπολοχαγός Φιτζέραλντ βλέπει στα μέτωπα κάποιων στρατιωτών μια μυστηριώδη λάμψη. Είναι αυτοί που θα σκοτωθούν στη μάχη. Ωσπου κοιτάζεται σ’ έναν καθρέφτη: η λάμψη βρίσκεται τώρα στο δικό του μέτωπο. Στην τελευταία σκηνή, ο οδηγός του τζιπ που τον μεταφέρει λέει: «Χαλαρώστε, έχουμε μπροστά μας τέσσερις ώρες δρόμο». Ο Φιτζέραλντ αποκρίνεται: «Αμφιβάλλω».
«Μοναδικός παραμυθάς», παρατηρεί ο κύριος Γκρι, ο οποίος αφιερώνει στον αγαπημένο του Ροντ Σέρλινγκ την υποβλητική μουσική υπόκρουση που έγραψε ο μεγάλος Μπέρναρντ Χέρμαν για το αριστουργηματικό επεισόδιο «A Walking Distance. «Οπως έλεγε και ο ίδιος ο Σέρλινγκ: “Στράφηκα στο γράψιμο για να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου”».