Η Μαίρη Αγαθοκλή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από καλώς εννοούμενο πείσμα, πήρε σε προχωρημένους Μαΐους το δίπλωμα της Σορβόννης (γλώσσα και μετάφραση) και του Κέμπριτζ. Εργάστηκε για τριάντα χρόνια στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες όπου και παραμένει, παρ’ όλες τις σκληρές καιρικές συνθήκες. Παράλληλα, δούλεψε και ως δημοσιογράφος. Το πρώτο της βιβλίο «Ο χρόνος είναι γρήγορος» (εκδόσεις Φερενίκη), στιγμιότυπα-αναμνήσεις, κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τις «Eξι και μία τύψεις για τον ουρανό» του Ελύτη, ποιήματα του Βίκτωρος Ουγκώ, το «Τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή, την «Υπόσχεση της αυγής» του Ρομέν Γκαρί.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ξεχωρίζω τη Λωξάντρα, καραβοκύρισσα πρώτης στις τρικυμίες της ζωής, γιατί επέπλεε με σωσίβιο την ατόφια φιλοσοφία και έμφυτη καλοσύνη της. Χαρακτηριστικό εκείνο το: «Τι εστί πλούσιος, μπρε; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος!».
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Βίκτωρα Ουγκώ. Κορυφαίος στη συγγραφή, αμιγής και σταθερός στα πιστεύω και την ανθρωπιά του, ζωγράφος, με όπερες βασισμένες σε έργα του. Και φυσικά συγκινεί ο βαθύς φιλελληνισμός του, «L’ enfant (Grec)» ένα μικρό παράδειγμα.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Το θεατρικό έργο «Ο πουπουλένιος». Δεν θύμωσα μόνο. Αηδίασα και το πέταξα πριν το τελειώσω.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Να το πω διαχρονικό και με δίχως ταίρι; «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Σεντ Εξιπερί. Η σοφία συμβαδίζει με την τρυφερότητα και την ακάλυπτη ευθραυστότητα και ίσως το μόνο βιβλίο που αγαπιέται από μικρούς και μεγάλους, με διαφορετική αντίληψη βάθους, εννοείται.
Δημοσιογραφία και λογοτεχνία: κόσμοι ασύμβατοι ή συμπληρωματικοί;
Αν και ετεροθαλή θα έλεγα, μοιράζονται το ίδιο… DNA! Μολύβι και χαρτί και στα δύο. Γνωρίζοντας από κοντά ξεχωριστούς καλλιτέχνες, πολύ συχνά ανακαλύπτεις νέους ορίζοντες που ίσως και να λίμναζαν μέσα σου ή υποδέχεσαι «στρωμένα» τα πιστεύω και τις απόψεις τους και είναι συχνά εφαλτήριο έμπνευσης για κάτι που εσύ ο ίδιος κατόπιν δημιουργείς.
Στο βιβλίο σας ταξιδεύουμε στην Ελλάδα αλλά και στην Αίγυπτο, στο Λονδίνο, στην Πράγα, στις Βρυξέλλες. Τι μένει από όλες αυτές τις περιπλανήσεις;
Περισσότερο από τα αξιοθέατα που τα κουτσοβαριέμαι, ομολογώ, εστιάζω στις συναντήσεις με διαλεγμένους δημιουργούς και η οπτική τους γωνία με «ξυπνάει» σε διάφορα θέματα.
Επίσης, στο βιβλίο διαβάζουμε για συναντήσεις με την πρόωρα χαμένη Νταϊάνα, με τον Γεχούντι Μενουχίν, με τον Ελύτη αλλά και με ανώνυμους βιοπαλαιστές. Η αίσθησή σας από αυτές τις συναντήσεις;
Εκτός από μία συνέντευξη που με εξόργισε η ψευτοσεμνότητα του καλεσμένου, οι συναντήσεις με πλούτισαν ποικιλόμορφα, με επώνυμους ή άσημους πολίτες, όταν ξεχώρισαν με κάποια ιδιαιτερότητά τους που με συγκίνησε, εξ ου και μεταφέρονται στις διηγήσεις. Ανεξίτηλη η αύρα του ανεπανάληπτου σε όλα, κρυσταλλένιου, αδαμάντινου Μενουχίν. Και έμαθα με τα χρόνια, αβίαστα επηρεασμένη, να παραβλέπω (μεγάλη κουβέντα «να συγχωρώ»!) ασχήμιες που εισέπραξα…