Ο Σωτήρης Σελαβής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Είναι διπλωματούχος της σχολής Τοπογράφων Μηχανικών του ΕΜΠ. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά. Τελευταίο ποιητικό του βιβλίο είναι η «Κασετίνα» (2013). Το 2011 δημιούργησε τις εκδόσεις Περισπωμένη – πρώτο βιβλίο ήταν οι «Ελεγείες του Ντουίνο» του Ρ.Μ. Ρίλκε, σε δική του μετάφραση. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το «Ημερολόγιο του Ιουλίου Ρόντμαν» του Ε. Α. Πόε (για πρώτη φορά στα ελληνικά) και το «Θαλασσινό κοιμητήρι» του Πωλ Βαλερύ.
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Τον «Φόβο και τρόμο» του Κίρκεγκωρ – βρίσκεται μήνες εκεί. Το βιβλίο φέρει τον υπότιτλο «Λυρικο-διαλεκτικό δοκίμιο» και είναι ακριβώς αυτό: το ευτυχές συναπάντημα της ποίησης με τον φιλοσοφικό στοχασμό.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Παιδί ταυτιζόμουν με τους ήρωες του Ιουλίου Βερν – τα «Θαυμαστά ταξίδια» του κατέκλυζαν τη φαντασία. Στα πρώτα φοιτητικά χρόνια, όταν η ποιητική ιδέα του κόσμου διανοιγόταν μπροστά μου, ήθελα να ’μαι ο Βίλχελμ Μάιστερ ή ο Βέρθερος του Γκαίτε· οι χαρακτήρες αυτοί εξέφραζαν μέσα μου την ασυμβίβαστη αναζήτηση του «εγώ» διά της απόλυτης ευαισθησίας. Σιγά σιγά, πραγματικοί μου ήρωες έγιναν οι ίδιοι οι μεγάλοι ποιητές.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε στον εξώστη του πύργου του Ντουίνο, όπου συνέλαβε τις περίφημες «Ελεγείες» του.
Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που σε συγκίνησε;
«Η Εφημερία» του Χρήστου Μαλεβίτση – εκλεπτυσμένο σχολείο μεταφυσικής προοπτικής.
Eχεις fb, twitter; Είναι εργαλεία ενημέρωσης, σχολιασμού ή απλώς «συνάντησης»;
Ναι, έχω. Παρά την αίσθηση του εφήμερου και τον καταιγισμό πληροφορίας –ίδιον των ημερών μας– που χαρακτηρίζει τα μέσα δικτύωσης, οι δυνατότητές τους είναι ελκυστικές.
Τα διαβάσματά σου πόσο έχουν επηρεάσει τις εκδοτικές σου επιλογές;
Απολύτως. Ειδικά στην αρχή, καθόριζαν το στίγμα της πλεύσης. Οι «Υμνοι στη νύχτα» του Νοβάλις, λόγου χάρη, που σαν ατέλειωτο όνειρο συνεπήραν την αναγνωστική μου εφηβεία, έμελλε να γίνουν ένα από τα πρώτα και πλέον ενδεικτικά βιβλία της Περισπωμένης.
Η επαγγελματική ενασχόληση με το βιβλίο έχει «υπονομεύσει» την ευχαρίστηση της ανάγνωσης;
Ο εθισμός στις σχεδιαστικές λεπτομέρειες μιας έκδοσης δεν αφήνει το μάτι να κυλήσει στην ανυποψίαστη χαρά της ανάγνωσης. Ετσι κι αλλιώς, όμως, τα κακοσχεδιασμένα βιβλία δεν υπηρετούν αυτήν τη χαρά, κι ας μην το αντιλαμβάνεται ευθέως κανείς.
Επιμένεις σε μια λόγια τυποτεχνική εμφάνιση. Γιατί;
Διότι εκφράζει την τυπογραφική παράδοση – σήμερα το βιβλίο μοιάζει να μην συνδιαλέγεται μαζί της, να μην αποτελεί, όπως θ’ άρμοζε σε μια εξελικτική πορεία, συνέχειά της. Ομως, για να θυμηθώ τον Ελιοτ, η παράδοση κατακτάται και, στην πραγματικότητα, αν επιμένω σε κάτι, είναι σε αυτή τη μαθητεία· τα διαχρονικά της διδάγματα, στην εκ νέου εφαρμογή τους, εγγυώνται την ομορφιά και την αντοχή του έντυπου βιβλίου στην ψηφιακή εποχή.