Για όσους συχνά περπατούσαν τους δρόμους πέριξ της Σόλωνος ήταν η πιο cult και η πιο καλοντυμένη φιγούρα. Τα καλοκαίρια φορούσε οπωσδήποτε φουλάρια, τον χειμώνα, μια μακριά καπαρντίνα. «Ηταν η πιο υπερρεαλιστική μορφή της σύγχρονης Αθήνας», λέει ο εκδότης Βασίλης Χατζηιακώβου. Ο ιδρυτής και άνθρωπος-ορχήστρα των εκδόσεων «Ιδεόγραμμα», Χρήστος Δάρρας, έφυγε τη ζωή την περασμένη Δευτέρα, σε ηλικία 72 χρόνων, κηδεύτηκε σε στενό οικογενειακό κύκλο την περασμένη Τρίτη και μετά έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, παρότι αντιμετώπισε σθεναρά τον καρκίνο, επέμενε να υπηρετεί την παραδοσιακή τυπογραφία, εκεί στο υπόγειο των εκδόσεων «Ιδεόγραμμα» στην οδό Ιπποκράτους. Κυκλοφορούσε στους δρόμους γύρω από τον πάλαι ποτέ βιβλιόδρομο της Σόλωνος και πάντα με βιβλία ασχολούνταν. Είχε σταθερούς φίλους, απίστευτο χιούμορ και κυρίως του άρεσε να πειράζει όσους του έλεγαν ότι μοιάζει με τον… Γιώργο Χειμωνά. Ξεκίνησε την επαγγελματική διαδρομή του ως δημοσιογράφος στο αθλητικό ρεπορτάζ και συνέχισε ως ασφαλιστής, έχοντας δική του ασφαλιστική εταιρεία. Το 1990 αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό που αγαπούσε πολύ: τις εκδόσεις και την τυπογραφία. Νονός του εκδοτικού οίκου «Ιδεόγραμμα» ήταν ο ποιητής Γ. Σ. Πατριαρχέας. Το πρώτο βιβλίο των εκδόσεων ήταν «Το έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, σε μετάφραση Αλ. Παπαδιαμάντη και πρόλογο Εμμ. Ροΐδη. Και πάντα τον «γοήτευε η υψηλή αισθητική στάθμη στην οποία είχαν φτάσει οι παλιοί τυπογράφοι με τη θαυμάσια εικονογράφηση, ξυλογραφίες αρχικά, και μετά χαλκογραφίες και λιθογραφίες», έγραφε η Μαρία Τσάτσου στην «Κ».
Μαζί με τον Χρήστο Δάρρα δεν έφυγε απλώς μια εποχή. Λιγόστεψαν οι άνθρωποι με στυλ, άποψη, εμμονή, πάθος.