ΠΟΙΗΣΗ. Παρακολουθώντας, όσο περισσότερο γίνεται, τη σύγχρονη ποιητική παραγωγή, δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι γιατί νέοι ποιητές επιστρέφουν σε παραδοσιακές φόρμες, ενώ, εδώ και χρόνια, η εποχή μάς έχει προσφέρει χιλιάδες τρόπους διαφορετικής γραφής, ακόμη και συνδυασμούς τεχνών. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου, κάπου κάπου, να δυσανασχετεί με τον αυστηρό ρυθμό και την επιβλητική ομοιοκαταληξία, νιώθοντας ότι το νόημα θυσιάζεται στη φόρμα. «Συνέρχομαι», ωστόσο, όταν χτυπάει μέσα μου το καμπανάκι που λέει ότι «η φόρμα είναι νόημα».
Ο Θεοδόσης Βολκώφ (1980) είναι από τους ποιητές που είναι αφιερωμένοι σε τούτη την αυστηρότητα του ρυθμού. Υπηρέτης της φόρμας ως οδοδείκτη γραφής αλλά και ανάγνωσης, ο ποιητής σκαλίζει τον ανθρώπινο ρουν στη συναισθηματική ενηλικίωση, με όλες τις πληγές και τις αναρρώσεις που κάθε άνθρωπος –κυρίως άνδρας εν προκειμένω– βιώνει προχωρώντας. Στο «Sexus» του (Γαβριηλίδης, 2015), ο Βολκώφ μοιάζει –μέσω, εδώ, των σονέτων του– να εξομολογείται τα ανδρικά πάθη, τα οποία, αθροιστικά, δημιουργούν το φύλο του. Σαν να θέλει να κομματιάσει τα ερωτικά τραύματα και τα συναισθηματικά απωθημένα του άνδρα και να συνθέτει το σωματικό και πνευματικό του σύνολο.
Το «Sexus» είναι, το δίχως άλλο, ο έρωτας βαλμένος σε λέξεις, η ανοιχτή σύνοδος των δύο φύλων, που καλείται να αποφασίσει το δόγμα του παγκόσμιου έρωτα· είναι ο λανθάνων πόθος ενός εκάστου, ο οποίος μετατρέπεται σε ποίηση, η οποία, με τη σειρά της, θέλει να εξαγνίσει τον παθόντα. Η καλά κρυμμένη ηθική δίκη του Θεοδόση Βολκώφ δεν υποπίπτει σε υψωμένο δάχτυλο, αλλά σε έναν γεμάτο βάσανα χαιρετισμό –ένα σαρκαστικό «αντίο»– στον πόνο. Η ποίηση του Βολκώφ είναι λυτρωτική. Κι ας σε βασανίζει, πού και πού, η καταδίκη στον ρυθμό.