Η έφηβη Χόλι Σάικς εγκαταλείπει το σπίτι της εξοργισμένη με τη μητέρα της και, όταν ανακαλύπτει την καλύτερή της φίλη στο κρεβάτι του αγαπημένου της Βίνι, αποφασίζει να αφήσει οριστικά πίσω της το θλιβερό Gravesend, μια μικρή πόλη στις όχθες του Τάμεση. Εκ πρώτης όψεως, η ηρωίδα του Ντέιβιντ Μίτσελ δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό – αν δηλαδή αγνοήσουμε ορισμένες κάπως συγκεχυμένες αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία. Οπως η παγερά όμορφη, αινιγματική γυναίκα που κάποτε εμφανιζόταν απρόσκλητη στο δωμάτιο του κοριτσιού, ώσπου ένας Κινέζος γιατρός έδωσε τέλος στις παράξενες επισκέψεις πιέζοντας ένα σημείο στο μέτωπο της Χόλι. Καθώς η ιστορία αρχίζει να περιπλέκεται, καθίσταται ολοένα και πιο σαφές ότι το «Bone Clocks» έχει λιγότερα κοινά με το αναμφίβολα καλογραμμένο, αλλά κάπως συμβατικό για τα δεδομένα του Βρετανού συγγραφέα, «Τα χίλια φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ» και περισσότερα με τα παλαιότερα, πιο φιλόδοξα μυθιστορήματά του «Ο άτλας του ουρανού» και «Το δέντρο της τύχης».
Αλματα στον χωροχρόνο και φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα, που σταδιακά μπαίνουν στη θέση του σαν τα κομμάτια ενός υπέροχου σουρεαλιστικού παζλ: Ο Μίτσελ ξέρει καλά τη συνταγή και την εφαρμόζει με χαρακτηριστική μαεστρία, ταξιδεύοντας τον υπνωτισμένο αναγνώστη του από τις Ελβετικές Αλπεις τη δεκαετία του ’90 στο εμπόλεμο Ιράκ και τελικά την Ιρλανδία του δυστοπικού μέλλοντος, με ενδιάμεσες στάσεις στην Κολομβία, την Ισλανδία, το Κέμπριτζ κ.α. Αυτή τη φορά, τα πρόσωπα της ιστορίας δεν συνδέονται μεταξύ τους μέσω απίθανων συμπτώσεων, αφού οι δρόμοι όλων τους αργά ή γρήγορα διασταυρώνονται με εκείνον της Χόλι, η οποία παραμένει στο επίκεντρο της υπόθεσης ακόμα κι όταν βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο της δράσης.
Κάθε «σταθμός» επιτρέπει στον πολυβραβευμένο μυθιστοριογράφο να θίξει φλέγοντα ζητήματα, όπως τα βαθύτερα αίτια της αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ ή η απειλή μιας οικολογικής καταστροφής με ολέθριες συνέπειες. Αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν, η ηλικιωμένη Χόλι απορεί με την επιμονή του νεότερου εαυτού της και των γύρω της να θεωρούν δεδομένα πράγματα που έχουν πλέον περάσει στη σφαίρα του άπιαστου: Το Ιντερνετ, τα γεμάτα ράφια των σούπερ μάρκετ, τις υπερατλαντικές πτήσεις ή το αίσθημα πως η επιστήμη και η τεχνολογία θα προοδεύουν συνεχώς.
Ωστόσο, κύριο μέλημα του συγγραφέα δεν είναι να ασκήσει κοινωνικοπολιτική κριτική, αλλά να συνεχίσει να υπηρετεί πιστά τη φαντασία. Ετσι, σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο η Χόλι αποκτά πρόσβαση μόνο για ελάχιστες στιγμές στη διάρκεια της «φυσιολογικής» ζωής της, μαίνεται ένας αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ δύο ομάδων «αθανάτων». Και αν η νίκη του Καλού δεν συνεπάγεται απαραίτητα τη σωτηρία της ανθρωπότητας, η οποία είναι υποχρεωμένη να πληρώσει το τίμημα των επιλογών της, η Χόλι δικαιούται τουλάχιστον την παρέμβαση ενός από μηχανής θεού όταν το παρόν αρχίζει να γίνεται υπερβολικά ζοφερό.
Επανεμφάνιση ηρώων
Ενα ακόμα δώρο του Μίτσελ προς τους φανατικούς αναγνώστες του είναι η απροσδόκητη επανεμφάνιση ηρώων από προηγούμενα βιβλία. Για παράδειγμα, ο Χιούγκο Λαμπ του «Bone Clocks» είναι ο χαρισματικός ξάδελφος του μικρού πρωταγωνιστή στον «Μαύρο Κύκνο», ενώ σε μια προηγούμενη ζωή του ο δρ Μαρίνους είχε γνωρίσει τον υπάλληλο της ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, Γιάκομπ ντε Ζουτ.
Στο τέλος του βιβλίου, ο συγγραφέας επιχειρεί να ερμηνεύσει αυτή την αγαπημένη του συνήθεια. Εν μέρει, παραδέχεται, έχει τις ρίζες της στη «μεγαλομανία»: «Κάθε μυθιστόρημά μου αποτελεί ένα μεμονωμένο κεφάλαιο σε έναν μεγαλύτερο τόμο, πάνω στον οποίο θα συνεχίσω να εργάζομαι μέχρι να πεθάνω. Αν έπρεπε να επιλέξω έναν τίτλο θα τον ονόμαζα “Το υπερ-βιβλίο” (“The Uberbook”). Οπως είπα, μεγαλομανία…».
Τo «Bone Clocks» αναμένεται να κυκλοφορήσει σε ελληνική μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη την ερχόμενη άνοιξη από τις εκδόσεις Τόπος, οι οποίες έχουν εκδώσει και τα «Χίλια φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ».
Τα βιβλία «Μαύρος κύκνος», «Ο άτλας του ουρανού» και «Το δέντρο της τύχης» έχουν κυκλοφορήσει από τα «Ελληνικά Γράμματα».