Ο Κώστας Αρκουδέας γεννήθηκε στην Αθήνα την Καθ. Δευτέρα του 1958. Επειτα από περιπλανήσεις, επέστρεψε στην πρωτεύουσα και εργάστηκε στο υπ. Πολιτισμού, στο οποίο παραμένει έως σήμερα. Δημοσίευσε για πρώτη φορά το 1986 τη συλλογή ιστοριών «Ασ’ τον Μπομπ Μάρλεϋ να περιμένει». Μέχρι στιγμής έχει εκδώσει οκτώ μυθιστορήματα, δύο νουβέλες, δύο συλλογές διηγημάτων, το απάνθισμα μικρών κειμένων «Τα σιγκλάκια» και το παραμύθι «Η πολύχρωμη σβούρα». «Το χαμένο Νόμπελ – Μια αληθινή ιστορία» (2015) είναι η τελευταία του δουλειά.
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Αυτά που είχα πάντα. Τον «Μικρό ναυτίλο» του Οδ. Ελύτη, την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Ν. Καζαντζάκη και τη «Θάλασσα» του Τζον Μπάνβιλ. Σταθερά σημεία αναφοράς.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Να απολαύσω τις ιστορίες που θα μου πει, αλλά κυρίως τη σιωπή του. Η σιωπή του δεν είναι μονότονη. Τουναντίον, οδεύει σε απρόσμενες κατευθύνσεις. Σε ομιχλώδη και γλιστερά μονοπάτια που άλλες φορές οδηγούν σε ξέφωτα κατανόησης και άλλες σε γκρεμούς με ερωτήματα. Εννοείται πως θα μεθύσω.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε έκανε να θυμώσεις;
Δεν είναι ένα, είναι πολλά, και ανήκουν κατά κανόνα στην κατηγορία των ευπώλητων. Η συνταγή είναι γνωστή. Δυνατό ξεκίνημα που κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, τον οποίο στη συνέχεια προδίδουν, καταναλώνοντας απίστευτες κοινοτοπίες.
Και το τελευταίο που σε συγκίνησε;
Ο «Πότης» του Χανς Φάλαντα. Μια de frofundis εξομολόγηση δεν με αφήνει αδιάφορο.
Η τεκμηριωτική γραφή που συνομιλεί με τη λογοτεχνία επιβραβεύτηκε πρόσφατα από τη Σουηδική Ακαδημία. Πιστεύεις ότι αυτή η μορφή λογοτεχνίας κερδίζει έδαφος;
Η τεκμηριωτική γραφή, ή τεκμηριωτική πεζογραφία όπως είναι ο ακριβέστερος όρος, ξεκινά από τον Ροζέ Μαρτέν ντι Γκαρ (ίσως να υπάρχουν και παλαιότερα έργα) και το βιβλίο του για την περίφημη Υπόθεση Ντρέιφους, συνεχίζεται με συγγραφείς όπως ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ και φτάνει στις μέρες μας με τις σπαρακτικές μαρτυρίες της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. Πρόκειται για γοητευτικό είδος γραφής, που βοηθά να φωτιστεί από διάφορες πλευρές ένα θέμα που έως τότε έχει παραμείνει στο σκοτάδι. Δεν ξέρω αν κερδίζει έδαφος. Το σίγουρο είναι ότι θα εξακολουθήσει να υφίσταται.
Σικελιανός vs Καζαντζάκη, κι ένα χαμένο Νόμπελ. Υπάρχουν και στον κόσμο των γραμμάτων «εμφύλιοι»;
Υπάρχουν, μολονότι ακήρυχτοι. Χαρακτηριστική περίπτωση η διαμάχη παλαμιστών και καβαφιστών που συντάραξε την Ελλάδα το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ο πνευματικός εμφύλιος είναι ένα από τα θέματα που πραγματεύεται «Το χαμένο Νόμπελ».
Η ελληνική λογοτεχνία μπορεί να ποντάρει σε ένα Νομπέλ τον 21ο αιώνα;
Φυσικά. Κάθε χρόνο εκδίδονται έξοχα βιβλία. Εχει όμως δύο ισχυρά μειονεκτήματα. Η ελληνική δεν είναι ευρέως διαδεδομένη και η υποστήριξη από την πολιτεία είναι από μηδαμινή έως ανύπαρκτη. Το πρόγραμμα Frasis για τη μετάφραση ελληνικών βιβλίων σε ξένες γλώσσες εξαερώθηκε μαζί με το ΕΚΕΒΙ. Περιττές πολυτέλειες, θα μου πείτε, στην εποχή του κυνισμού.