Ισως η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων είναι η γενιά της πολυδιάσπασης, του κατακερματισμού και της έλλειψης εστίασης. Ισως η γενιά που βρίσκεται στην πιο παραγωγική της ηλικία, τη δεκαετία μεταξύ 30 και 40, καλείται να σηκώσει αυτό το απέραντο βάρος του εφιαλτικού αδιεξόδου της κρίσης, της απώλειας ενός κάποιου νοήματος, εν μέσω παντελούς έλλειψης συμβόλων ή σωσιβίων. Δεν ξέρω αν αυτό είναι η αλήθεια ή η μισή αλήθεια ή, τέλος πάντων, ένα μέρος της. Παρατηρώ, όμως, ότι συνομήλικοί μου ζητούν από κάπου να πιαστούν. Αυτή την επιθυμία καταγράφει, κατά τη δική μου ανάγνωση, στην πρώτη της συλλογή η Μαρία Θ. Αρχιμανδρίτη, με τον τίτλο «Η μοναξιά της καμπύλης» (εκδ. Κέδρος). Τα ποιήματά της διατρέχουν, έξοχα και, ναι, εστιασμένα, την πολυδιάσπαση του σύγχρονου ανθρώπου στον μεταμοντέρνο χυλό της θλίψης. Η Αρχιμανδρίτη στέλνει αυτοτελή, εκ πρώτης όψεως, ποιητικά επεισόδια για όσα ο σύγχρονος κάτοικος του πλανήτη αποδέχεται ή απορρίπτει – για όσα, εντέλει, χρειάζεται να βρουν τον προορισμό τους, το, έστω, προσωρινό, νόημά τους. Η ποιήτρια χρησιμοποιεί την ποίηση προκειμένου να αφιερωθεί (και ν’ αφιερώσει) στον αναγνώστη της μετατρέποντας την αίσθησή μας του άχθους αρούρης σε ένα γρήγορο –αλλά όχι βιαστικό– «μη φοβάσαι, όλα θα περάσουν».
Θα περάσουν, άραγε; Κανείς δεν ξέρει και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Ωστόσο, η «Μοναξιά της καμπύλης» δημιουργεί ένα ωραίο κουκούλι για να κρυφτείς και να σωθείς, για όσο διαρκεί η ανάγνωση τουλάχιστον, από τη λαίλαπα του τρέχοντος κόσμου. Τα σημεία, στα ποιήματά της, που αφήνουν ημιτελείς γραμμές, σχήματα, δομές και σχέσεις, είναι όλα όσα αποτελούν και συνοψίζουν, τελικά, όσους κολυμπούν στο καζάνι που λέγεται «τώρα».
Σε αυτό το δυσβάστακτο «τώρα», η Μαρία Θ. Αρχιμανδρίτη θέλει να παίξει τον ρόλο της σωσίβιας λέμβου. Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω, όμως; Η ποίηση έχει μάλλον και αυτόν τον ρόλο, ίσως και δίχως να το θέλει ή να αποσκοπεί σώνει και ντε σε αυτό: να σε μεταφέρει από την προσωπική επιθυμία επιβίωσης στη συλλογική προσπάθεια. Η Αρχιμανδρίτη σκηνοθετεί ωραία αυτόν τον ρόλο της ποίησης. Και τα ποιήματά της σε ωθούν ν’ απλώσεις το χέρι σου. Και όποιος το αρπάξει.