Συνέχεια περί παράξενων πειραμάτων, όπως είχε υποσχεθεί την περασμένη Κυριακή ο κύριος Γκρι. «Πριν από μία εβδομάδα, μιλούσαμε για το πείραμα που είχε πραγματοποιήσει Αμερικανός γιατρός πάνω στο πόσο ζυγίζει η ψυχή, θυμάσαι; Σήμερα, θα μου επιτρέψεις να γίνω ελαφρώς μακάβριος». (Εδώ είναι το σημείο όπου κάνουμε όλοι «ωχ».)
Στις 28 Ιουνίου του 1905, στις 5.30 π.μ., λοιπόν, καρατομήθηκε στη Γαλλία ένας φονιάς ονόματι Λανγκουίλ, και ένας δρ Μποριέ, με την άδεια των γαλλικών αρχών, πήρε το κεφάλι του καταδικασμένου τη στιγμή που η λεπίδα της γκιλοτίνας το απέκοψε απ’ το υπόλοιπο σώμα και φώναξε με δύναμη το όνομά του. Είδε τότε τα μισοκλεισμένα βλέφαρα του νεκρού να ανοίγουν σιγά σιγά και μετά να κλείνουν πάλι. Επανέλαβε και συνέβη το ίδιο ώσπου, την τρίτη φορά, κι έπειτα από μισό περίπου λεπτό από τη στιγμή που η λεπίδα αποκεφάλισε τον καταδικασμένο, δεν υπήρξε αντίδραση. «Οπως έγραψε ο δρ Μποριέ, είδε ζωντανά μάτια να ανοίγουν και να τον κοιτάζουν, όπως όταν ξυπνάς έναν άνθρωπο από βαθύ ύπνο. Το συμπέρασμα του γιατρού ήταν ότι αυτό αποδείκνυε πως ο άνθρωπος διατηρεί για λίγο τη συνείδησή του μετά τον
αποκεφαλισμό».
Το πείραμα του δρος Μποριέ ήταν ένα μόνον κεφάλαιο στη μεγάλη αλυσίδα της αμφισβήτησης γύρω από το κατά πόσον «ανθρωπιστικός» είναι ο θάνατος στην γκιλοτίνα, συζήτηση που είχε ξεκινήσει από τη Γαλλική Επανάσταση: λέγεται πως όταν, στις 17 Ιουλίου του 1793, καρατομήθηκε η Καρλότα Κορντέ, δολοφόνος του χασάπη Μαρά, και αφού ο δήμιος χαστούκισε μπροστά στο πλήθος το κομμένο κεφάλι, οι παρευρισκόμενοι διέκριναν μια ξαφνική έκφραση αποτροπιασμού στο ήδη χλωμό πρόσωπο της νεκρής, με συνέπεια να γιουχάρουν άγρια τον δήμιο.
Τέτοιου τύπου ιστορίες συνόδευσαν την «επιστημονική» εφεύρεση του δρος Γκιγιοτέν καθ’ όλη τη διάρκεια της φονικής της πορείας. Μέσα στον 19ο αιώνα, κάμποσοι επιστήμονες διαδήλωναν πως ο θάνατος στην γκιλοτίνα μόνον ακαριαίος δεν είναι. «Και μην ξεχνάμε ένα συναρπαστικό αφήγημα του φημισμένου συγγραφέα Βιγιέ ντε Λιλ-Αντάμ, "Το μυστικό του ικριώματος", βασισμένο σε ανάλογα πειράματα της εποχής, το οποίο επιβεβαίωνε τους χειρότερους φόβους του ανθρώπου».
Οι σύγχρονοι γιατροί αποκλείουν κάθε πιθανότητα να στέκουν στα σοβαρά όλα τα παραπάνω. Ωστόσο, τα πειράματα αυτά έγιναν, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. «Την περασμένη εβδομάδα έλεγες πόσο θαυμαστή είναι η ανθρώπινη περιέργεια», είπα στον κύριο Γκρι. «Μπορεί το να ζυγίζεις την ψυχή να έχει μια κάποια λεπτότητα», είπε, «πίσω όμως και από αυτά τα φρικώδη –όντως– πειράματα θεωρώ πως κρύβεται η ίδια αγωνία: του θανάτου. Μπορούμε να γίνουμε απίστευτα γελοίοι, φρικτοί μα και συναρπαστικοί υπό τη σκιά αυτής της αγωνίας. Θέλω πολύ, ας πούμε, να διαβάσω το αφήγημα του Λιλ-Αντάμ». «Με τι μουσική υπόκρουση;» «Μα με την ονειρώδη κι εφιαλτική "Φανταστική συμφωνία" του πληθωρικού, ανοικονόμητου Εκτορος Μπερλιόζ, κυρίως το τέταρτο μέρος, με την "Πορεία προς το ικρίωμα", στη θαυμαστή εκτέλεση του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης!».