Η σημερινή φωτογραφία απεικονίζει την παρθενική σκηνή του Νταρθ Βέιντερ στη μεγάλη οθόνη, στον πρώτο «Πόλεμο των άστρων» (1977): η μάχη μόλις έχει τελειώσει και ο σκοτεινός ιππότης («ο κακός με το γερμανικό κράνος», όπως τον αποκαλούσα τότε) επιθεωρεί πτώματα· το μόνο που ακούμε είναι η τρομακτική εισπνοή και εκπνοή ― ο πιο εμβληματικός ήχος του έπους που εμπνεύστηκε ο Τζορτζ Λούκας και που τώρα, τριάντα οκτώ (38!) χρόνια μετά, συνεχίζει να ενθουσιάζει παιδιά, έφηβους και μεσήλικες που κάποτε πέρασαν στην εφηβεία παρέα με την αρχική τριλογία που ολοκληρώθηκε το 1983, με την «Επιστροφή των Τζεντάι».
Ο κύριος Γκρι απορεί ελαφρώς, σα να πρόκειται για μιαν αδικαιολόγητη έξαρση παλιμπαιδισμού εκ μέρους μου. Γι’ αυτό δεν του είπα ότι την επομένη των Χριστουγέννων έσπευσα σε απογευματινό, κατάμεστο Village για να δω τη νέα, πολυδιαφημισμένη ταινία του Τζ. Τζ. Αμπραμς, συντροφιά με τον μικρό Αγγελο, τον γιο των καλών φίλων Δημήτρη και Ματούλας, ο οποίος Αγγελος φορούσε μπλούζα και τζάκετ με τη μορφή του Νταρθ Βέιντερ και, ενώ δεν καταλάβαινε πολλά –μόλις τεσσάρων ο Αγγελος, τετραπέρατος όμως–, επαναλάμβανε εντυπωσιασμένος την αγαπημένη φράση της μητέρας του («Ω, ρε φίλε!»), βλέποντας διαστημόπλοια να συγκρούονται σε «έναν μακρινό, πολύ μακρινό γαλαξία» και φωτόσπαθα να διακλαδώνονται βίαια ανάμεσα στις δυνάμεις του Καλού και του Κακού.
Ο Αγγελος στα τέσσερα, το 2015, η αφεντιά μου στα επτά, το 1977, σα να γίναμε ένα για λίγο, μολονότι ο χρόνος μού έδειξε τα δόντια του: στην οθόνη είδα ξανά και πάλι τρεις από τους αρχικούς –νεαρούς τότε, το ’77, και άσημους– πρωταγωνιστές, με ρυτίδες, ρωγμές και γκριζαρισμένα μαλλιά ― όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλο επτά, άλλο σαράντα πέντε.
Η αλήθεια είναι ότι, όσο κι αν με κοροϊδεύει ο κύριος Γκρι (ο οποίος ισχυρίζεται ότι δεν έχει παρακολουθήσει ούτε ένα «Star Wars»), η παιδική αυτή διαστημική όπερα μου επιβεβαίωσε από πολύ νωρίς την πετριά που είχα με «τα διαστημικά», όπως τα έλεγα τότε. Ο Νταρθ Βέιντερ με πήρε απ’ το χέρι και με οδήγησε σε αυτό που ο κύριος Γκρι θα έλεγε «σοβαρή» επιστημονική φαντασία. Σα να μάντεψε τότε τις ανησυχίες μου η μητέρα μου και μια μέρα μού έφερε δύο τόμους από την cult σήμερα σειρά επιστημονικής φαντασίας των εκδόσεων Κάκτος: τους «Επικυρίαρχους» του Αρθουρ Κλαρκ και το «Ζωή και θάνατος» του Ρόμπερτ Χένλαϊν, αριστουργήματα και τα δύο. Ηταν το ξεκίνημα μιας υπέροχης φιλίας. Η δε προβολή, στο βίντεο, παρέα με τον μεγάλο μου αδερφό, κι όταν είχα πατήσει πια τα δεκαέξι, του «2001: Οδύσσεια του διαστήματος», με αποτελείωσε κι έκανε το «Star Wars» να μοιάζει με κουκλοθέατρο. Εκπληκτος σήμερα όμως συνειδητοποιώ ότι το αγαπώ ακόμα…
Η φράση που δεν ακούγεται στο «2001» του Κιούμπρικ αλλά διαβάζεται στο βιβλίο του Αρθουρ Κλαρκ, «Θεέ μου, είναι γεμάτο άστρα!», αποτέλεσε τότε μια βαθιά ψυχική εγγραφή μέσα μου, τέτοια που να μπορώ σήμερα να διασκεδάσω παρέα με τον μικρό Αγγελο και να του αφιερώσω ένα επίσης αγαπημένο τραγούδι, το «Space Oditty», που ο Ντέιβιντ Μπόουι εμπνεύστηκε αφού είδε την ταινία του Κιούμπρικ. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα η εσωτερική μου κατάσταση παραμένει η ίδια: «Θεέ μου, είναι γεμάτο άστρα!».
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!