Αστεροειδής «342843 Davidbowie»

2' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τ​​ην ημέρα που πληροφορήθηκα τον θάνατο του Ντέιβιντ Μπόουι, ο κύριος Γκρι μού έστειλε το ακόλουθο μήνυμα: «Γνώριζες ότι πριν από ένα χρόνο, στις 5 Ιανουαρίου του 2015, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (European Space Agency, η ευρωπαϊκή εκδοχή της αμερικανικής NASA τρόπον τινά) βάφτισε έναν αστεροειδή με το όνομα του Μπόουι; Η ακριβής ονομασία του: (342843) 2008 YN3 = Davidbowie.

Σχετική αναφορά στην ιστοσελίδα του Astronomy Magazine».

Θα έπρεπε να το περιμένω. Με τόσα αγαπημένα «διαστημικά» τραγούδια, επόμενο ήταν ο Μπόουι να περιπλανιέται μονάχος του για πάντα κάπου στο απώτερο Διάστημα· ένας μικροσκοπικός αστέρας που αστράφτει στην απεραντοσύνη του διαστρικού χώρου δίχως να παύει να κινείται, να αιωρείται, να εξερευνά, κι ας σωπαίνει πια σαν άλλος «επισμηναγός Τομ» που δεν ακούει τι του λέει το κέντρο ελέγχου.

Ρώτησα τον κύριο Γκρι ποιο ήταν το αγαπημένο του τραγούδι του Μπόουι και μου απάντησε αμέσως: «Εύκολο: το “Lady Grinning Soul” από το εκπληκτικό άλμπουμ “Aladdin Sane”. Ωστόσο, πώς ν’ αφήσεις απ’ έξω πλήρη άλμπουμ όπως το “The Man Who Sold The World”, το “Hunky Dory”, το “Diamond Dogs” και το “Heroes”;»

Είπα στον κύριο Γκρι ότι το 1983, στη β΄ γυμνασίου, έπαιρνα κάτι μουντά πρωινά του Σαββάτου το βασανιστικά αργό λεωφορείο από τον Αγιο Κωνσταντίνο της Γλυφάδας για να φτάσω στην Ιπποκράτους, όπου το ιστορικό δισκάδικο Happening, προς αναζήτηση παράνομων βινυλίων (bootlegs) ζωντανών ηχογραφήσεων από συναυλίες του Μπόουι. Εκεί ανακάλυψα το –θλιβερά επίκαιρο τώρα– υποβλητικό «My Death», τη δική του διασκευή του κλασικού «La Mort» του μεγάλου Ζακ Μπρελ, που ηχογράφησε το 1973 ως Ziggy Stardust, όπως επίσης τη δική του εξαιρετική εκδοχή ενός άλλου αριστουργήματος του Μπρελ, το «Port of Amsterdam», που αργότερα περιλήφθηκε στο άλμπουμ «Rare Bowie».

Ο κύριος Γκρι με ρωτάει πώς έγινε και τον ανακάλυψα. Του είπα ότι ευθύνεται ο μεγάλος μου αδελφός, ο οποίος επέστρεψε με το πτυχίο του πιλότου από την Αμερική το 1981, γεμάτος κασέτες με ηχογραφημένες εκπομπές από τον τοπικό ραδιοσταθμό του Λονγκ Αϊλαντ, WBLI. Αυτός με έβαλε να ακούσω για πρώτη φορά αυτό που έγινε το δικό μου αγαπημένο τραγούδι του Μπόουι, το εμβληματικό «Space Oditty» – το φευγάτο, διαστημικό άσμα ενός μοναχικού, αγέρωχου αστεροειδούς. Πολλές φορές μάλιστα αναρωτήθηκα για εκείνους τους στίχους: «Far above the Moon/ Planet Earth is blue/ And there’s nothing I can do» (πάνω, πέρα απ’ τη Σελήνη/ Ο πλανήτης Γη είναι γαλάζιος/ και δεν μπορώ τίποτα να κάνω γι’ αυτό). Τότε, στα δεκατρία μου, αγνοούσα ότι η αγγλική λέξη «blue» σημαίνει και «θλιμμένος». Αυτή η υπέροχη, λεπτή αμφισημία και αμφιθυμία: η Γη να δείχνει πανέμορφη και την ίδια στιγμή λυπημένη – και τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό; Ολη η αντίφαση της ζωής μας μέσα σε ένα στίχο.

«Ο Ντέιβιντ Μπόουι είναι διαστρικός· interstellar», σχολιάζει με νόημα ο κύριος Γκρι, ακούγοντας το «Rock ’n’ Roll Suicide». «Ναι», είπα, «και όπως γράφει ο Ροθ: “Δεν κάνουμε χωρίς αστέρια”».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή